Het Spel Der Duisternis

🕯21🕯

Voor me bij de muur stond er een klein gestalte met een fakkel. De gestalte leek bol en fluffy. Zodra het zich naar me omdraaide zag ik wat het was...

Het was mijn beer...

'Verhalen zullen werkelijkheid zijn, hoe groot of hoe klein...'

Mijn beer was een klein wonder, een knuffel die tot leven komt, Alsof het uit een verhaal zou komen...

Ik kroop door het zand naar hem toe en greep het vast rond zijn middel, waarna ik hem tegen mijn borst drukte. Met zijn linker pootje hield hij de fakkel vast en verlichte mijn gezicht, maar zorgde dat ik me niet verbrande aan de vlam. Hij glimlachten. Ik zette hem weer neer waarna hij gebaarde dat ik moest volgen. Hij lijden me over de zandbank naar een gat waar het zand verschoven was waardoor de holte werd onthuld. De beer gebaarde af te dalen in het gat. Hij liep het gat in voor me om me bij te lichten, daarna liet ik mijn benen ik het gat zakken en perste mijn bovenlichaam door de nauwe opening.

Via een berg zand dat als een soort glijbaan van de ene ruimte naar de andere liep, gleed ik de volgende kamer in. Ook hier was het ontzettend donker, Maar ik zag de vlam van de fakkel langs de muren gaan, waar mijn beer andere wandfakkels aanstak zodat de hele ruimte verlicht werd. Voor me stond een immens groot beeld van Satan.

Ik liep eromheen en ontdekte langs de achterkant een soort doorgang ingehouwen in het beeld. Ik opende de deur en zag de eerste 3 treden van de trap die erachter lag. Verder was het een donker gat. 'Het 2de deel van het spel gaat van start, bij het beterden van het donkere gat...'

De 2 laatste regels van de vers spookte door mijn hoofd. Dit is dus 'het donkere gat' wat ze bedoelen.

Ik liep naar de voorkant van de beeld om mijn beer te zoeken met zijn fakkel om het gat te verlichten. Mijn beer lag op de schoot van het zittende standbeeld, levenloos zoals hij altijd al was geweest. Ik pakte hem op en nam hem en een fakkel mee naar de achterkant van het beeld. Met de fakkel in mijn hand en mijn beer tegen mijn borst gedrukt liep ik de eerste paar trappen af. Zodra ik een voet over de 3 de treden plaatste waaide mijn fakkel uit zonder dat er wind stond. Achter me doofde in de kamer van het beeld, en was ik door complete duisternis omringt.

Op de test liep ik verder de trap af en liet de uitgedoofde fakkel achter me op de trap achter. Een zwaar gebrom liet me verstijven toen ik het een eindje boven me hoorde bij de bovenste delen van de trap.

'tunnels van duister, Monsterlijk gefluister, onthoud dat men zal rennen, Dat zij diegene nemen die zich niet redden...'

Al half struikelend rende ik van de trap af, waarbij ik achter me een monsterlijk gehijg hoorde en zware voetstappen de trap afdonderen. Al rennend trapte ik op 1 van mijn vleugels en viel een groot deel van de trap naar beneden. Uiteindelijk wist ik me de val te breken door de zweeftechniek toe te passen. Met de denderende voetstappen die nog steeds dichterbij kwamen in mijn kielzog maakte ik een duikvlucht in de nauwe trappenhal om nog sneller het einde van de trap te bereiken.

Ondanks mijn duikvluchten en val kwam het ding achter me steeds dichterbij. In paniek probeerde ik nog sneller te gaan, maar ik bleef zijn vuile, warme adem in mijn nek voelen.

Toen was er plots licht....

Met een smak knalde ik tegen een betonnen vloer en werd ik omringd door een muur van bloedrood vuur. Ik schermde me met mijn vleugels af van de hitte van het vuur terwijl ik mijn beer tegen mijn borst aan bleef drukken en op mijn knieeën ging zitten. Ondertussen hoorde ik het gehijg van het monster om me heen cirkelen aan de andere kant van de vuur muur.

Uit het niets greep er een klauw door het vuur en raakte me op een haar na bij het hoofd. Ik krijste. Het vuur reageerde op me en maakte haar wand dikker. Het monster langs de andere kant krijste van de pijn, iets wat me meer moet gaf.

Als het vuur op mijn gekrijs reageerde, zou ik het dan kunnen besturen?

Het klonk misschien een beetje onnozel maar het maakte me niet uit. Als klein kind heb ik zo vaak geprobeerd dingen te laten verdwijnen of lepels te laten ombuigen zonder ze aan te raken. Dit was nooit met succes, maar je word nooit te oud om te proberen.

Ik stond recht en hief mijn handen met mijn handpalmen naar het vuur toe. Met alle wil die ik had probeerde ik het vuur aan te sturen zodat het heel de kamer in vlammen liet branden maar enkel de plek waar ik stond ongeschonden liet. Ik sloot mijn ogen in probeerde het te visualiseren, zodra ik dit deed begon het teken in mijn hand warm te worden. Daarna hoorde ik het monsterlijke gekrijs van het monster, gekrijs van pijn.

Toen was het stil....

Ik opende mijn ogen en zag een paars licht uit mijn handpalm oplichten. Ik liet mijn handen zakken en samen met mijn handen zwakte het vuur af totdat het doofde. Enkel mijn handpalm bleef oplichten. Nog steeds vond ik het fascinerend hoe het licht over mijn hand gonsde. Ik staarde er een tijdje naar, voordat ik langs de muren naar de verkoolde resten van het monster liep. Erg veel was er niet echt van over. Een paar glimmende deels zwartgeblankte tanden waren nog in stand samen met de geur van geroosterd vlees en verschroeid haar.

Ik knielde naast het monster neer en rukte zijn nog warme verschroeide klauw eraf. Het rook goed...eetbaar zou ik zeggen.

Vraag me niet waarom ik het deed, maar ik begon de klauw van het monster op te eten. Pas nu merkte ik hoeveel honger ik had.

Maar het bleef niet bij een klauw. Al snel werd het een 2 de klauw, een stuk flank...totdat enkel een aantal botten, de kop en een paar achterpoten overbleven van het monster...

Als laatste trok ik als trofee de kop van het monster af en scheurde het overgebleven huid en vlees eraf. Ik ontleed de schedel helemaal tot op het bot. Daarna haalde ik de hersenen eruit en zette de schedel als een soort pet op mijn hoofd.

De schedel paste perfect op mijn hoofd. Alsof het den op maat gemaakte hoed was. Ik grinnikte in mezelf. Wat zou Satan hiervan vinden? Ik grinnikte nogmaals. Uiteindelijk schitterde ik het uit als een gestoorde gek.

Eigenlijk klonk het als muziek in mijn oren.

Al met mijn hand de muur verlichtend stond ik terug op. Met wat moeite liet ik het symbool nog feller oplichten zodat de ruimte kon zien.

Voor me prijkte een grote dubbele deur...