Het Spel Der Duisternis

🕯22🕯

Ik liep naar de deur toe. Ik wouw mijn hand tegen de deur leggen om deze te openen toen ik me besefte dat ik mijn beer kwijt was. Ik verlichte de ruimte nogmaals met mijn hand en zag mijn beer op de grond liggen.

Stuk...

Zijn kopje was van zijn liefje gerukt net als zijn linker achterpootje en zijn rechter voorpootje. Ik rent erheen en liet me snikkend op mijn knieën vallen. En drukte de delen van mijn beer tegen mijn borst.

Hoe was dit gebeurt?

Ik schreeuwde, krijste en tierde. Gefrustreerd, kwaad en volledig ontspoord.

Op dit moment zou niemand me kunnen tegenhouden. Niemand zou mijn woede overleven...

Ik was uit op moord, bloed en vlees.

Razend liet ik mijn beer vallen en sprintte al huilend en snikkend de kamer uit, dwars door de dubbele deur door.

Aan de andere kant lag de slaapkamer gang, de gang waar mijn en Denis' kamer was...

Ik stormde door de gang heen, waarbij ik enorm veel lawaai maakte zodat er een aantal jongens buiten hun kamer kwamen kijken doordat ze zijn gewekt.

Halverwege de gang struikelde ik over een schooltas dat mogelijk van 1 van de sukkelaars zou kunnen zijn en afgenomen was geweest door een pestkop. Met een klap knalde ik tegen de badkamerdeur midden in de gang.

Ik zakte ineen en jammer genoeg als een klein kind terwijl ik mezelf tot een klein bolletje rolde en mezelf heen en weer begon te wiegen.

De jongens die wakker waren geworden door me stonden me in hun deuropeningen aan te staren of kwamen van om de hoek kijken wat er aan de hand is. Uiteindelijk was er zoveel heisa dat er een aantal nonnen van de andere vleugel van het gebouw naar onze kant kwamen om poolshoogte te nemen.

Zuster Ivy knielde naast me neer en trok me tegen zich aan. Ze streek het natte haar dat aan mijn gezicht kleefde aan de kant en nam mijn gezicht tussen haar handen vast zodat ik haar moest aankijken.

Andere nonnen dreven de ander jongens terug hun kamer in. Terwijl ondertussen zuster Ivy me mee nam naar hun kant van het gebouw. In haar kleine rommelige kamertje zette ze me op een stoel bij haar bureautje neer en bleef terwijl ze in de overvolle kasten rommelde me in de gaten houden.

Het eerste dat ik zag was een kleine spiegel op de met spullen en stoffen overmaken tafel. Mijn gezicht zat bol rode striemen en krab letsels, sommige bloede zelfs waarbij het bloed in lijnen over mijn gezicht liep. Zelfs een deel van mijn haar was rood gekleurd van het bloed.

Zuster Ivy kwam terug naar me toe met een kleine EHBO kist. Daar haalde ze een hoop watten schijfjes en ontsmettingsmiddel uit. Met wat ontsmettingsmiddel op een wattenschijfje streek ze het opgedroogde bloed van mijn gezicht of en verzorgde daarna de wondjes die nog een beetje open stonden.

Toen ze bijna klaar was kwam er een andere zuster de kamer binnen. Ik herkende haar als de oudere zuster die geschiedenis gaf aan ons. Ze liep naar zuster Ivy toe en fluisterde wat in haar oor waarna zuster Ivy's gezicht eruit zag of ze amper kon geloven van wat er net tegen haar was verteld.

Eigenlijk deed ik op dat moment niet veel. Mijn hoofd was 1 grote chaos. Het enige wat ik nu nog kon doen is in het niets voor me uit staren. Verdoofd, gevoelloos en met knallende koppijn.

Was ik met mijn hoofd ergens tegenaan gelopen of zo?

De zuster van geschiedenis verliet de kamer weer waarna ik en zuster Ivy weer alleen waren. Zij gurkte naast de stoel waarop ik zat zodat haar gezicht op ooghoogte was met het mijne.

Ze sprak kalm en rustig:" weet jij wat er met Denis is gebeurt?" In eerste instantie snapte ik niet waarover ze het had totdat alles me weer te binnen schoot.

Denis was een monster, ik heb hem aangevallen...

Mijn stem leek niet meer te functioneren, wat ik ook probeerde. Uiteindelijk begon ik weer te huilen en krijsen, kreeg ik een soort driftbui die oncontroleerbaar om me heen leek te hangen.

Ik was niet meer wie ik was....

Nu was ik het echte monster...

Een echt monster....

Zuster Ivy tilde me van de stoel en ging zelf zitten waarna ze me op haar schoot trok. Ze sloeg haar armen om me heen, me proberend te sussen.

Het duurde even, maar ze wist het voor elkaar te krijgen. Ik liet me tegen haar aan zakken, me overleveren aan haar warme omhelzing. Nog steeds snikte ik, maakte mijn tranen vlekken op haar gewaad. Maar ze leek er niet om te geven. Ze bleef me vasthouden, me sussen, voor me zorgen.

🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯

Beelden flitste voor mijn geestenoog.

Ik zat op de schoot van een vrouw, haar haar was grijs en zat opgestoken in een strakke knot. Haar huid rafelig en broos als perkament.

Ze glimlachte...

Ik had het gevoel dat ik haar eerder had gezien, veel eerder....

Het beeld veranderde en de vrouw verdween...

Ik zag mijn oude kamer. De deur vloog met zo'n kracht open dat het bijna uit zijn scharnieren vloog.

Mijn moeder stond wijdbeens in de open deur. Bang trok ik de deken over mijn hoofd en maakte me ze klein mogelijk. Maar zij trok het deken van mijn hoofd af en sleepte me de kamer uit, naar de keuken waar ze me door de achterdeur de ijzige winternacht in duwde.

De sneeuw die die er lag kwam tot over mijn enkels. Op mijn blootsvoets en met enkel een T-shirt en een korte broek aan. De kou nam alle controle over...

Ze strafte me, waarvoor...niemand wist het...enkel zij...

De volgende ochtend lag ik bijna doodgevroren op de ijskoude met ijs beslagen terrastegels....

Het beeld veranderde weer...

Ik zag satan, samanta en stein...

Allemaal lachte ze naar me, met een grijns die meer boosaardig dan vriendelijk was. Angst bekroop me, maakte zich meester van me.

Alle 3 te samen sprongen ze op me af...om me af te maken....

🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯

Ik schoot overeind, volledig gedesoriënteerd. Ik lag in een bed, alleen in een kamer. Een volledig lege kamer, volledig kaal op een houten bed na. Het bed waar ik op lag.

Een nachtmerrie, gevuld met een deel aan waarheden... ik zag mijn grootmoeder, mijn moeder in haar duivelse momenten, Satan met de tweeling...

Allemaal uit op me, uit op iets dat ik had... Was dat iets wat Satan me zou vertellen moest ik dit spel winnen? Zou dit ook een deel van het spel zijn? Waar was zuster Ivy? En hoe kwam ik hier?

De vragen in mijn hoofd maakte me gek. Zoekend naar antwoorden die ik niet had. Ik had het gevoel dat ik moest lopen, dat ik moest ontsnappen uit deze kale kamer.

Ik wierp mijn benen uit bed en wilde rechtop gaan staan maar ontdekte dat er een keten rond mijn enkel zat gebonden die verbonden was met een zware donkere ketting aan bedtijd van het bed. Ik trok eraan in een poging het los te krijgen...ik trok, duwde en sloeg er overal me tegenaan waar ik aan kon...

Maar niks hielp....