Het Spel Der Duisternis

🕯10🕯

Het zou normaal niet mogelijk moeten zijn maar ik stond weer in de kamer met het altaar. Ik liep naar de donkere marmeren blok heen en bestudeerde deze volledig. Uit de nok van de koepel boven mijn hoofd scheen een bundel licht omlaag die een lichtkring te midden van de ruimte tekende. Nu was er geen gat achter het altaar enkel een stenen vloer. Op de zijkanten van het altaar waren taferelen in reliëf gezet. Ik zag 'Hem' diverse keer afgebeeld, soms met een zeis, soms met een mes, en met diverse kledingstukken aan. Soms droeg hij een mantel met kap , soms enkel een broek, of soms zelfs helemaal niks. Op het bovenvlak van het rechthoekige altaar was hetzelfde teken gekerfd als in mijn linker hand stond gebrand.

Het licht in het midden begon te flikkeren en doofde een paar tellen uit voordat het terug aan ging. De blauwe en rode figuren stonden er weer ten midden van de lichtbundel.

"We zeiden toch dat we je zullen vinden.", zei de blauwe op die robotachtige manier.

"En nu is het tijd voor de ceremonie", Ik wist gewoon dat de rode achter zijn masker moest grijnzen toen deze sprak.

Allebei klonken ze erg geamuseerd. Ik huiverde. Wie zijn deze figuren met hun maskers? Samen kwamen ze op me af. Rood kwam langs links en Blauw langs rechts. Elk grepen ze een pols van me en tilde me van de grond. Ze waren veel groter en sterker dan ik in eerste instantie dacht. Samen dwongen ze me om op het altaar te gaan liggen. Blauw bond mijn benen en armen met kettingen vast en ging zelf half over me heen liggen zodat zijn gewicht me belemmerde te bewegen. Rood stond aan het uiteinde waar mijn hoofd lag. Zoals ik nu lag keek ik via de onderkant naar het masker van Rood. Een kleine opening bij Rood's hals liet me toe om een kleine glimp van het gezicht te zien. Een heel kort moment zeg ik een stel misvormde lippen en een bleke kaak, bijna wit van kleur.

Rood haalde een mes uit zijn hoodie en hield deze boven mijn borst die Blauw vrij hield. Blauw scheurde mijn shirt open en ontblootte mijn borst. Angst kroop over me heen en mijn keel leek ineens kurkdroog te zijn. De aanblik van het glimmende lemmet van het mes boven mijn hoofd in het licht deed me huiveren.

"Het donker zal je lijden, op het pad dat je begaat"

"Laat het licht nooit winnen, van de angst der vergetenis"

Regels van de eerste vers kwamen op in mijn gedachten. Ik wist mijn hoofd richting het licht te draaien. "ik moet het licht doven..." Ik keek naar mijn linkerhand die ik met de handpalm omhoog heb gedraaid. Het logo stond er nog steeds in gebrand en lichte nu paars op. Ik keek verrast naar het logo. Ik wrong mijn pols zodanig dat mijn handpalm naar het licht gericht was, wat zeer pijnlijk was om te doen. Met mijn ogen hield ik het mes in de gaten dat nog steeds boven mijn ontblootte borst werd gehouden.

Zonder waarschuwing liet Rood het mes met een slag naar beneden bewegen. Ik schrok en doodangst nam het van mijn geweten over. Ik kneep mijn ogen dicht afwachtend op de fatale klap.

Maar die kwam nooit...

Althans nu niet...

Ik hoorde het mes op de stenen vloer vallen. Traag opende ik mijn ogen en richtte mijn blik op. Alles was donker, de lichtbundel was verdwenen het enige wat nog iets van licht gaf was het logo op mijn hand.

Mijn ketens waren ook losgemaakt, vraag me niet hoe, want ik heb geen idee wat er net allemaal is gebeurt. Ook Rood en Blauw waren verdwenen. Ik ging rechtop op het altaar zitten en zwaaide mijn benen over de rand. Het licht ging weer aan en de ruimte was volkomen leeg, afgezien van mij en het altaar. Recht tegenover me zag ik de dubbele deuren die naar de kamer met kettingen leiden omrand met een strook van licht.

Ik zuchtte en stond op. Hoofdschuddend liep ik op de deur af die zodra ik dichterbij kwam uit zichzelf openging. Een zuigende kracht trok me door het deurgat voordat ik ma maar kon verzetten en slokte me op in een plek waar niks was. Alles was leeg en wit, ik zweefde en leek op niks te lopen.

Daar gaan we weer dacht ik.

Straks val ik weer en begint alles van voor af aan...

Uit het niets doemde Hij op. Alsof hij gewoon verscheen, wat ook zo moet zijn aangezien er niks was op deze plek. Hij greep mijn hand en trok me naar zich toe. Het bloed dat eerder over zijn gezicht liep was verdwenen. Hij glimlachte. Iets wat hij tot nu toe nog niet had gedaan...

"Laat Satan je lijden mijn kind, Ik zal over je waken."