Het Spel Der Duisternis

🕯24🕯

Ik opende mijn ogen en zag Nymfa voor me. Op een of andere manier leek ze licht te geven in het donker. Ze glimlachte naar me en streelde met haar bleke vingers door mijn witte haar. Alles leek zo vredig...

Totdat hij er was...

Ik zag de zelfde man als in het dokters cabinet,  dezelfde korte donkere haar en hetzelfde gezicht...

Alleen zijn gezicht leek vervormd totdat van ...

Satan.

Op zijn rug prijkte de zelfde zwartgeblakerde engelen vleugels als die van Satan. Uit zijn hoofd tussen zijn donkere haar groeide dezelfde puntige horens als Satan had. In zijn oogkassen lagen dezelfde bloedrode ogen als die van Satan.

Ik sprong op en trok Nymfa naar me toe om haar te beschermen...maar toen ik naar haar keek had ze de witte vleugels van een engel en zweefde er boven haar hoofd een aureool van goud.

Ik liet haar los en probeerde weg te lopen. Uiteindelijk stond ik op een scheiding van wit een zwart... lang de kant van Nymfa was alles van puur zuiver wit. Lang de kant van Satan was alles onnatuurlijk zwart van kleur en daar ergens tussen in stond ik...waar ik me niet kon bewegen...

Ik leek gevangen tussen 2 persoonlijkheden....tussen 2 werelden....tussen 2 gewetensbezwaren....tussen 2 kanten....

Ik was gewoon een mengeling van donker en licht....ik was grijs en kleurloos maar kleurrijk op een manier die bijna niemand kent...ik was de kleur van ontstaan en dood...

Zonder waarschuwing stormde Satan en Nymfa op me af, elk grepen ze een arm vast en probeerde ze me naar hun kant te trekken. Ik schreeuwde en riep dat ze moesten ophouden, maar geen van beide deden ze dat. Uiteindelijk verzamelde ik alle wil die ik had en haalde ik me mijn kamer voor het geestenoog die ik en Denis deelde. Het beeld leek voor mijn ogen te verschijnen en ik greep ernaar, duwde en trok zo hard als ik kon om zowel Satan als Nymfa van mijn lijf af te halen. Terwijl ik dit met alle macht probeerde kruiste ik mijn blik met die van Nymfa. Als verdooft bleef ik staan, nu pas viel me iets aan haar op wat ik eerst niet had gezien...

Nymfa leek als 2 druppels water op mijn moeder...

Nymfa was mijn moeder en Satan was mijn vader, hij was teruggekomen voor mij...

Nu willen ze me allebei voor zich eigen, Nymfa, mijn moeder zodat ze me van alles de schuld kon geven en mijn vader, Satan, om me van andere gekkigheid te behoeden...

IK liet de strijd verslappen waardoor de kamer waar ik in stond in beeld kwam. De kast was gewoon een deur waar we door zijn gelopen, de wit en zwart gekleurde ruimte bestond niet, het enige verband dat ik hiermee kon leggen was de zwart-wit getegelde vloer van het dokters cabinet waar we ons in bevonden. Langs de muur rechts van ons stonden Zuster Ursela en Zuster Ivy met hun blik naar de grond gericht en leken ze zich zo afzijdig als mogelijk te houden.

Op slag volledig uit het veld geslagen zakte ik door mijn benen op de grond, waar ik versuft bleef zitten. Ik staarde naar mijn handen verbonden waren met windels. Traag rolde ik het verband van mijn linkerhand en merkte op dat er helemaal geen brandmerk zat. Enkel diepe snijwonden en verbrande plekken waar blaren zich begonnen te vormen. Een oudere man met een doktersjas aan bukte zich en tilde me van de vloer om me op een stoel te zetten, hij verbond mijn hand opnieuw en verbood me om het verband er weer af te halen. Links van me was een spiegel tegen de muur bevestigd waar ik mijn spiegelbeeld kon zien. Mijn gezicht was bedekt met krassen, schaven en plakkers die mogelijks nog meer snij en brand wonden moesten verbergen. Mijn sneeuwwitte haren zaten volledig door de war en waren vuil, ik bespeurde zelfs resten bloed in mijn haar, evenals littekens aan mijn haarlijn. Mijn ogen waren rood van het te lang wakker zijn en het huilen.

Een beetje versuft bekeek ik de mensen om me heen 1 voor 1 aandachtig. Uiteindelijk nam de man in de doktersjas het woord:" De zusters hebben ons gebeld en je naar hier gebracht in een extreeme waantoestant.", hij gebaarde naar de zusters die nog steeds met gebogen hoofd tegen de muur aan gedrukt stonden:" Ik heb daarna je beide ouders opgebeld en ze hierheen laten komen. Ik heb ook een gesprek met ze gehad en nu wil ik graag met jou praten." 

Ik keek de man met een lege blik aan niet wetend wat te antwoorden. Hij glimlachte kort en vroeg aan de zusters en mijn ouders om even op de gang te wachten. Zodra ze de deur achter zich sloten begon de man weer te spreken:" Ik zal me even voorstellen Locky, Ik ben Dokter Poortman, ik ben hoofd van de afdeling voor geest- en psychologisch zieken minderjarige. Ik ben hier om deze kinderen net als jij te helpen, En nu ga ik jou ook proberen te helpen. Ik dat oké?" Ik knikte waarna hij verder sprak: "Ik ga je een aantal vragen stellen, Oké?" Ik knikte opnieuw.

"Goed, als eerste wil ik je vragen om me met zo veel mogelijk detail te vertellen hoe je je leertijd in het nonnen internaat hebt doorgemaakt.", ik keek hem een tijdje aan vooraleer ik antwoord gaf: "Ze speelde een spel met me...Ik moest winnen...Het was dood of leven..."Dokter Poortman keek me met zijn bruine ogen recht in mijn blauwe ogen aan:" Een spel zeg je; Kun je me daar meer over vertellen?" Een beetje bang gaf ik hem met een trillende stem antwoord:" Ik was in een kamer vol deuren, waarna ik opdrachten kreeg, ik moest ze voltooien anders was ik dood. Daarna kreeg ik de opdracht van....van...van Satan...h-hij zij d-dat ik een aantal jongens m-moest v-vermoorden..." Ik probeerde er alles aan te doen te blijven praten terwijl ik vocht tegen de prikkende tranen achter mijn ogen.

" Was dat de enige opdracht die je kreeg?", vroeg Dokter Poortman. Ik dacht even na nog steeds vechtend tegen de tranen:" I-Ik denk het wel. N-nou ja, ik kwam te recht bij 2 m-misvormde personen, Samanta en S-Stein, Rood en Blauw, Z-zo ken ik ze als eerste. Z-zij Kwamen achter me aan en p-probeerde me op te offeren aan S-Satan." 

Dokert Poortman keek bedachtzaam: "Je hebt het al 2 keer over ene Satan, kun je me vertellen hoe deze eruit zag?" Ik slikte en verloor de strijd tegen mijn tranen:" H-hij was groot, had h-horens op zijn hoofd en heel g-grote zwarte vleugels op zijn rug. H-Hij had kort donker haar en B-bloedrode ogen. Hij leek op een m-man van m-middelbare leeftijd" De dokter leek na te denken terwijl hij me een zakdoek aanreikte:" De beschrijving die je geeft lijkt op de beschrijving van je vader, enkel zonder het gedeelte van de vleugels, horens en rode ogen."

Ik snoot mijn neus en droogde mijn ogen wat niet veel uitmaakte doordat de tranen gewoon over mijn wangen bleven rollen:" Ik ben mijn k-knuffelbeer ook v-verloren tijdens het s-spel. Hij had me g-geholpen en i-ik had een m-monster op gegeten. Helemaal v-verbrand en o-opgegeten." Nu barste ik echt in huilen uit, zoals een klein kind, maar ik kon het niet helpen. Dokter Poortman stond op vanachter zijn bureau en trok mijn stoel opzij waarna hij voor me neerhurkte zodat hij op ooghoogte was met me. Ik kroop helemaal in elkaar op de stoel. Hij legde een hand op mijn schouder en sprak op een rustige en vriendelijke toon:" Het is oké, en wij gaan je helpen om helderder te denken, om te beginnen probeer ik meer heldere momenten voor je te creëren zodat je je wat beter gaat voelen. Om vervolgens de troebele momenten volledig uit te bannen. Dit wil wel zeggen dat we je hier in de kliniek zullen moeten houden en dat je veel gesprekken zult hebben." Ik knikte en snoot mijn neus nogmaals, ik wist dat ik geen keuze had om deze plek te verlaten, hoe graag ik ook wilde...

Dokter Poortman stond op en opende de deur naar de gang waar 4 personen stonden te wachten om terug binnen te komen...

Mijn moeder, Mijn vader, Zuster Ursela en Zuster Ivy...