Het Spel Der Duisternis

🕯️2🕯️

Ik dropte mijn sporttas op het bed en bekeek de uniformen. Een zwarte broek, wit hemd, grijze mouwloze trui. En als laatste een paar donkerbruine leren botten die tot halverwege de kuit komen en met beige veters dicht zitten. Een beetje een vreemd accessoire...

Ik trok het aan en opende de deur. Nu pas merkte ik op dat de gangen zelf met fakkels in nissen in de muren werden verlicht. Ik liep de gang op en sloeg rechts af. Daarna liep ik aan het einde van de gang de trappen af naar een verdieping lager, al vanaf de trap zag ik de grote dubbele deur openstaan. Ik liep er heen.

Overal stonden tafels in groepjes en stonden er jongens achter de stoelen met hun handen losjes op hun ruggen. Onzeker liep ik naar binnen niet wetend waar ik eigenlijk heen moet. Vanaf de zijmuur kwam er een vrouw in gewaad naar me toe. Ze greep mijn arm en trok me naar een tafel toe waar nog een lege plek was.

"sla je handen op je rug en blijf staan. Je luisterde ter alle tijden naar hoofdzuster Ursula. Waag het niet om haar tegen te spreken of rare fratsen uit te halen. Wees beleefd en eerbiedig dan zal je niet gestraft worden." ze sprak zacht, bijna fluisterde, zodat enkel ik haar kon horen. Daarna was ze weg.

Ik keek verbaasd om me heen. Alle andere jongens stonden met gebogen hoofd te wachten. Maar waarop?

Vanaf de gang kwam een vrouw aanlopen die een nonnen gewaad droeg en een zwarte sluier met een puntige zwarte tiara.

De jongen naast me gaf me een elleboog stoot: "ga in de houding staan. Anders krijg je problemen." fluisterde hij bijna onhoorbaar. Ik sloeg mijn handen achter mijn rug en wachtte af.

De non die vermoedelijk hoofdnon Ursula zal zijn liep door de zaal naar de grote tafel waar er nog andere nonnen stonden. Het was een lange tafel op een klein verhoogje tegenover de deur. Van daaruit kunnen ze de hele zaal makkelijk overzien. Hoofdnon Ursula nam plaats op de stoel die centraal in het midden van de tafel stond en groter en rijkelijke versierd was dan de andere stoelen van de nonnen. Wij zaten op gewone simpele stoelen zoals je ook in school lokalen kunt vinden.

"wees gezit", hoofdnon Ursula sprak met een strenge stem die je liet weten dat je beter braaf kunt zijn. Terwijl alle jongens inclusief ik gingen zitten voelde ik die woede die ik altijd voel wanneer ze de baas over me willen spelen weer opkomen. Vrouwen in witte jurken en witte schorten kwamen aanlopen met schotels en zetten ze overal op de tafels neer. Er zal eten in...

Heel veel eten...

De jongen naast me die eerder tegen me sprak had kort donker haar, blauwe ogen en een rechthoekige bril. Net als alle andere jongens en de nonnen begon hij een vers op te zeggen terwijl hij zijn handen voor zijn voorhoofd gevouwen hield in een soort pistoolgebaar waarbij wijs en middelvinger naar boven wezen en zijn duim tegen zijn voorhoofd hield.

De vers luide:

Hij die ons water en brood geeft,
Zal over ons waken,
Hij die onze levens in handen heeft,
Zal de zielen bewaken,
Hij die het lot kent,
Zal de wereld beheren,
Hij die ons dit alles zendt,
Zal altijd alles weten.

Ik begreep de betekenis er niet van. Als het überhaupt een betekenis had. Ik vond het vooral vreemd...

Alle jongens begonnen hun borden op te scheppen en te eten, ik volgde hun voorbeeld. Ik had thuis al een kom koude soep op dus sloeg ik de voorgerechten over en starte gelijk met hoofdgerechten. Kip met appelmoes... Ik heb geen idee hoelang het al geleden is dat ik dat heb gegeten. Ik heb de afgelopen tijd vooral op voor gepakte gerechten geleefd die je enkel nog in de microgolfoven moet steken. Ik was echt blij met dit vers eten.

🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️

Na het eten gingen we allemaal terug naar onze kamers. Toen ik de weg terug had gevonden en binnen ging zat dezelfde jongen die naast me in de eetzaal had gezeten op het andere bed. Ik trok de deur dicht en bleef daar even verbaast staan kijken.

De jongen stond op en stak een hand naar me uit: "Denis" zei hij. Ik schudde hem de hand:"Locky" hij glimlachte. "je bent nieuw toch?" ik knikte. Denis ging terug op zijn bed zitten en pakte een stripboek uit zijn nachtkastje, terwijl ik naar mijn sporttas liep en deze opende. "als je kleding bij hebt. Kun je die op de 2 onderste schappen in de kast leggen. Tijdens het weekend zijn we niet verplicht om school kledij te dragen." Denis keek niet op van zijn strip.

Ik liep naar de kast en trok deze open. Zoals Denis zei waren de 2 onderste planken leeg. Ik haalde de versleten kleding die ik bij had uit mijn tas en legde deze in de kast. Ik had zo weinig dat het maar een half schap in beslag nam. Verder zat er een tandenborstel en een tube tandpasta in mijn tas, samen met nog een ander item. Vluchtig keek ik achterom naar Denis die nog steeds zijn strip zat te lezen. Vliegensvlug pakte ik het voorwerp en stak het weg onder mijn kussen zodat Denis het niet kon zien. Ik ga me niet belachelijk laten maken omwille van dit...

Denis keek even op: "is dat alles wat je bij je hebt?", ik knikte en ging op mijn bed zitten. Ik heb nooit veel bezittingen gehad. Denis legde zijn strip op zijn bed neer en keek me aan: "misschien kun je aan zuster Ivy vragen of ze nieuwe kleding voor je wilt maken. Want die truien zijn echt hard versleten." ik glimlachte kort en niet echt gemeend. "ik weet het, mijn spullen zijn oud en half kapot, maar ik heb niks anders dus moet ik het er maar mee doen." ik zuchtte en trok mijn benen op tot onder mijn kin en sloeg mijn armen rond mijn knieën.

"wie zijn je ouders eigenlijk?", Denis zat nu op de rand van zijn bed. "oh. Mijn vader heb ik nooit gekend. Die lafaard ging er vandoor nog voordat ik geboren was. En mijn moeder kijkt niet naar me om. Ze is me liever arm dan rijk. Als ze thuis is slaat ze me vaak bond en blauw voor van alles en nog wat waar ik de schuld van krijg maar nooit heb gedaan. "ik zuchtte en keek naar buiten uit het raam.

Ik voelde de matras naast me inzakken door Denis gewicht. Hij sloeg en arm om mijn schouders." mijn moeder was aan van alles verslaafd, aan drugs, alcohol noem maar op. Ik ben opgegroeid bij mijn vader hij zat meestal thuis met een groep vrienden te pokeren of op een andere manier ons geld te vergokken. Ik begrijp hoe het is om er helemaal alleen voor te staan. "

Ik keek hem zijdelings aan. Ik zag dat er tranen in zijn ooghoeken prikte door de Herinneringen van vroeger. Hij merkte dat ik het zag en ging vliegensvlug met de mouw van zijn hemd oven zijn ogen.

Huilen maakt je zwak hebben ze me altijd gezegd...

Als je huilt word je gestraft...

Ik voed geen zwakke kinderen op of lafaards...

Ik baar enkel sterke kinderen....