Locky word door zijn moeder naar een internaat gestuurt dat door nonnen word bestuurt. Uitendelijk word Locky uit de groep jongens genomen door de hoofdzuster Ursela, wat is zij van plan weet niemand door haar mysterieuse voorkomen. Hij word voor e...
Ik staarde een hele tijd naar mijn hand. Er niet aan uit kunnende wat er nu eigenlijk allemaal gaande is. Mijn handpalm is voor het grootste deel weggeschroeid, alsof ik gebrandmerkt ben. In mijn hand was een soort logo gebrand. Een omgekeerde driehoek waarvan de benen zich in een krul omvormde buiten de driehoek. Door de driehoek was er een kruis getrokken en onderaan de vreemde driehoek was er een 'V' te zien.
🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯 (zie foto)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
(A/N : Voor diegene die geïnteresseerd zijn , dit is het oudste satanistische logo van het moderne satanisme. Later leg ik hier meer over uit. Dit logo staat gelijk aan Lucifer, ofwel 'de gevallen engel'. Alleen klopt het christelijke verhaal rond Lucifer niet 100 procent. Ik wil dit graag uitleggen als je meer wilt weten. De link met het Satanisme is dat Lucifer een deel van Satan uitmaakt. Vandaar dat Satan vaak met 2 zwartgeblakerde engelenvleugels word afgebeeld)
🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯
Het logo zelf was rood gekleurd door het bloed, rond het logo was er een bruine kring van verbrand vlees en vel. 'Hij' greep mijn pols steviger vast en trok me het bed uit, de gang op. De gang leek niet op die van in het internaat, toch was deze hetzelfde. Alle wandtapijten, fotokader en beelden waren verdwenen. Wat de beelden betreft die waren vervangen door beelden van 'hem'. Overal waar ik keek zag ik 'hem'. Hij grijnsde en trok me verder door gangen en trappenhuizen heen. Alles was verlaten, en zag er vervallen uit. Ik merkte dat ik hyperventileerde.
Hij trok me mee naar dezelfde ruimte als Hoofdzuster Ursela. De grote dubbele deuren waarachter de kamer met de kettingen aan het plafond en de doorgang achter he tapijt waren. Hij opende de deur die gewoon los leek te zijn. Deze keer brandde er een open haard halverwege de linker lengte van de kamer. Bij de haard stonden een stel sofa's die er eerder ook niet stonden. Ondanks het haardvuur was het redelijk donker in de kamer. De hoeken van de kamer kon ik niet zien.
'Hij' bracht me naar het haardvuur toe. Voor het vuur lag een kleed over de vloer verspreid met een tekening van 'hem' erop ,op de achtergrond omringt met een vijfpuntige ster. Hij kwam echter me staan en greep me nu met beide handen vast aan mijn schouders. Met een flinke trap schopte hij in mijn knieholtes zodat ik met een harde bonk voorover viel met mijn knieën op het tapijt.
Uit het niets schoten er kettingen omlaag van het plafond en legde me vast aan de grond. Mijn armen hingen vast door de ketens rond mijn polsen en mijn benen door de ketens rond mijn enkels. Bang wachtte ik af op wat er komen zou. Ik hoorde 'hem' rommelen ergens achter me, ik kon niet zien wat hij deed. Ondertussen leken de vlammen voor me met elke seconde heter te worden en mijn huid steeds meer te verschroeien. Daarna stopte het geluid achter me en was het volkomen stil, op het geknetter van het vuur na.
Ik probeerde me om te draaien om te zien waar hij kon zijn, maar ik kon me niet echt bewegen, het leek alsof iets me in een ijzeren buis vast hield op zo. Ik richtte mijn blik omlaag en merkte op dat dat ook werkelijk zo was. Mijn borst en buik waren omspannen met met een ijzeren harnas die me belemmerde te bewegen. Ik keek weer op naar het vuur voor me. De kleur was ineens anders.
In plaats van dat het vuur rood-oranje zag kleurde het nu paars-violet en was het veel groter dan eerst. Wat is er toch steeds met die paarse kleur?
Paars gas,
Paars licht,
Paarse vlammen...
Ik denk dat ik gek aan het worden of zo. Opnieuw hoorde ik stemmen, Stemmen die me een gedicht opdaagde.
Hoor het lied van het vuur, Hoor het sidderen en beven. Wat je vinden moet is zuur, Zuur dat moet eten. Laat het licht niet winnen. wij zullengeven, Wat jij verdiende...
De ketens rond mijn polsen en enkels leken in het niets op te lossen. Mijn romp zat nog steeds vast met ketens. Met moeite wist ik rechtop te gaan staan en keek om me heen terwijl ik rond mijn as draaide om mogelijk iets te vinden wat 'zuur' zou zijn. ' Zuur dat moet eten', Wat de hel bedoelen ze daar nu weer mee?
Ik tuurde door het halfduister van de kamer in de hoop iets te kunnen zien.
Niks...
Wel kon ik vaag de contouren van een hoge kast zien die aan de andere kant van de kamer stond. Ik liep er heen. Eigenlijk was het eerder strompelen aangezien de ijzeren buis het moeilijk maakte te bewegen en redelijk zwaar was. Na een paar minuten wist ik de kast te bereiken waar blijkbaar een hoop stoffige flessen in stonden.
Stond die kast daar daarstraks ook al?
Ik kon het me althans niet herinneren. Maar goed ik begon tussen de flessen te rommelen op zoek naar iets wat 'zuur' is. Of nog beter een 'zuur' dat 'eet'. Er stonden diverse flessen met alcoholische dranken en flessen met geneesmiddelen. Helemaal achterin in een hoekje van de kast merkte ik een klein flesje op met de opschrift: Mierenwater
'Mierenwater' die naam was echt merkwaardig, dus nam ik het mee terug naar het vuur. Mieren zijn dieren dus die eten. Maar wat er zuur aan in geen idee.
Ineens kwam me een les biologie voor het geestenoog. Een les waarbij mijn leerkracht me verplicht vooraan had gezet zodat ik wel moest opletten. Ze was over mieren bezig en dat ze een soort zuur aanmaakte om vijanden te verdoven. Mierenzuur...
Ik keek naar het flesje in mijn hand: Mierenwater.
In een schok merkte ik dat het rechterhoekje van het woord 'water' los zat. Met een ruk trok ik het er af. Nu stond er: Mierenzuur.
Ik strompelde weer naar het vuur en opende de dop. Een vieze rottende geur kwam uit het flesje. 'Laat het licht niet winnen' zoals bij de sokkel. Ik moest deze keer het vuur doven met dit kleine flesje. Ik hield het boven de likkende vlammen en kieperde het omver. Het vuur sidderde en beefde totdat het uitdoofde en me in volkomen duisternis hulde.
Stemmen fluisterde maar ik kon ze niet verstaan, ze leken een andere taal te spreken. Een taal die ik leek te kenen maar toch niet wist wat het betekende. De buis rond mijn romp voelde ik losklikken en verdwijnen. Ik was weer vrij...
