Het Spel Der Duisternis

🕯26🕯

Molly trok me op haar schoot en hield me zodanig tegen zich aan dat het een veilig gevoel gaf. Ik nestelde me tegen haar aan terwijl ze zachtjes over mijn rug streek.

"Angst is iets waar elk mens last van heeft, alleen hebben sommigen er meer last van dan andere. Sommige kunnen hun angsten vergeten en weer andere kunnen er niet mee stoppen eraan te denken. Maar diegene die ik het meest waardeer zijn diegenen zoals jou. Mensen zoals jou zien hun angst voor zich maar vechten er tegen. Vaak hebben ze hulp nodig tegen het gevecht in hun hoofd, maar daar helpen dokters en verplegers zoals ik mee. Ik vind het vooral mooi om te zien wanneer er iemand zoals jou niet opgeeft en ertegen blijft vechten totdat ze verlost zijn, Zodat ze onze hulp niet langer meer nodig hebben." Molly glimlachte terwijl ze haar monoloog bleef voortzetten:" Ik heb ooit een kindje verloren aan een angst. Ze bleef vechten maar kon het uiteindelijk niet meer aan en heeft alles opgegeven om van haar angsten of te komen." Ze keek me aan:" Maar ik voel dat jij dat niet zal doen. Ik weet dat ik jou wel zal zien openbloeien tot een wonderschone bloem. "

Ik keek wazig voor me uit terwijl ik naar haar stem luisterde, zacht en liefdevol. Daarna was het stil, alles om me heen leek in rook op te gaan. De kamer veranderde naar een oud vervallen ziekenkamer. Molly's gezicht veranderde, haar liefdevolle glimlach werd een akelige monsterlijke grijns. Maar handen groeide uit tot monsterlijke klauwen. Ik sprong recht, weg van haar, richting het raam. Met een krachtige vuistslag verbrijzelde ik het oude raam en sprong op de vensterbank terwijl ik aan de roestige ijzeren spijlen rukte. Molly's monsterlijke versie stond recht en liep traag op me af. Ze strekte haar armen naar me uit om me vast te grijpen. Net op het moment dat ze mijn arm wilt vastgrijpen breken de roestige pijlen door en val ik voorover de leegte in....

🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯

Ik kneep mijn ogen dicht wachtend tot de klap zou komen...

Geen klap, Geen pijn, er was enkel leegte...

zwarte leegte....

Ik opende mijn ogen en kon niks meer zien, ik kon niks meer voelen, ik kon zelfs bijna niet meer denken...

Ik tolde heen en weer in een zwarte leegte zonder enige zwaartekracht of gevoel voor richting, er was gewoonweg niks...

Was dit het dan?

Was dit hoe de werkelijkheid was?

Was dit het einde?

Het einde van het bestaan?

Was dit hoe de dood eruit zag?,

Bestond de dood uit enkel leegte en duisternis?

Uit vrede zonder licht?

🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯

Alles deed pijn, mijn hoofd, mijn romp en armen. gewoonweg alles.

Ik knipperde met mijn ogen tegen het felle licht dat op me neer scheen, vage figuren liepen de hele tijd om me heen en wierpen schaduwen op mijn neerliggend lichaam zodra ze over me heen bogen. Ik was versuft en voelde me gebroken, alsof ik vanaf een enorme hoogte naar beneden hen gestort en daarbij door een reeks glasplaten ben gevallen.

Beetje bij beetje begon mijn zicht terug te komen. Ik zag dokters rond mij bed lopen met de vreemdste apparatuur bij zich. Na een tijdje werd ik rechtop gezet in het bed en opgetild om me neer te zette op een soort stoel. Ik merkte dat we de witte kamer waar ik me in bevond uitgingen. Ik had geen idee waar we heen gingen, We gingen hoeken om gangen door en gingen van verdieping naar verdieping, als een soort doolhof.

We stopte in een kamer waar er kleurrijke tekeningen zich over de wanden hadden verspreid. Ik zag een muurschildering van zeedieren die zwommen door een grote oceaan. Ik glimlachte bij het zien van de tekeningen.

Iemand hielp me in een bed te gaan liggen en suste me in slaap.

🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯

Zodra ik terug wakker was zag ik 2 personen op stoelen aan weerzijden van het bed waar ik in lag zitten. Een man met kort donker haar, en een vrouw met sneeuwwithaar. Mijn ouders. Ik zag iets wat ik nog nooit had gezien bij mijn moeder, dunne stroompjes zoutte tranen vloeide over haar wangen. Mijn vader zat gewoon strak voor zich uit te staren zonder enige emotie te vertonen. Ik ging overeind zitten in bed.

"De artsen hebben bevestigd dat je benen verlamd zult zijn voor het leven." Mijn vader sprak op een monotone toon bijna onhoorbaar.

"Je bent ook echt een idioot, Locky!" Schreeuwde mijn moeder met tranen over haar gezicht." Voor het zelfde geld was je dood geweest! Is dat soms wat je ons wilt aan doen?!", Nimfa stond op en hief haar hand om me een klap te verkopen." En nu hebben we alleen maar meer ellende door jou! Jij onvriendelijk, mormol!", met een klap kwam haar vlakke hand tegen mijn slaap aan.

Ik voelde haar hand maar negeerde de bonkende pijn in mijn slaap. Mijn vader stond op en sloeg mijn moeder op zijn beurt in het gezicht met de boodschap dat ze moest ophouden met schreeuwen. Ik zat daar gewoon in het bed voor me uit te staren terwijl mijn ouders elkaar in de haren vlogen. Aan de achterkant van het bed stond een rolstoel tegen de muurschildering van de oceaan aan.

Ik weet nog dat ik zo geruisloos als mogelijk de rolstoel naar me toe trok en met alle moeite van de wereld in de stoel wist te komen zitten. Zonder nog achterom te kijken rolde ik mijn rolstoel de gang op en maakte dat ik weg kwam. Ik dwaalde rond in het immens grote ziekenhuis, zonder doel of idee waar te zijn. Uiteindelijk zag ik een bordje waarop in grote letters stond: Uitgang.

Ik rolde mijn rolstoel die richting uit nam een lift naar het gelijkvloers, waarna ik de uitgang wist te vinden en me zo snel mogelijk uit de voeten maakte. Achter me hoorde ik iemand roepen dat ik terug moet komen en achter me aan rennen. Met alle kracht in me rolde ik mijn rolstoel zo snel mogelijk vooruit, de grote weg op die aan het ziekenhuis grensde.

Daarna was het gedaan....

Mijn ouders ruzieënd in de ziekenkamer....

De persoon achter me gilde...

Een onoplettende bestuurder.....

En een finale klap....