Het Spel Der Duisternis

🕯14🕯

Ook deze morgen sprak Zuster Ursela ons toe:" Deze nacht zijn er nog 2 slachtoffers van onze moordenaar gevallen. Om extra veiligheid te creëren gaan we ervoor zorgen dat jullie snachts allemaal samen hier in de eetzaal kunnen slapen. Dit doen we om het de moordenaar moeilijker te maken. Dit zal zo zijn tot er bekend is wie er achter deze gruwelijke daden zit.

Zuster Ursela ging weer zitten. In heel de eetzaal werd er gespannen gefluisterd en was de angst bijna tastbaar. Ik denk dat ik als enige in heel de eetzaal een grijns op mijn gezicht had. Gewoon omdat ik weet dat ik al deze ophef veroorzaak.

🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯

Na het eten moest iedereen zijn matras en lakens naar de eetzaal dragen. Mijn mes had ik onder mijn broek aan mijn been gebonden, zodat ze het niet zouden vinden. Samen met Denis liep ik de eetzaal binnen waar een 10tal jongens bezig waren met het verplaatsen en opstapelen van de tafels en stoelen om ruimte te maken om iedereen te slapen te leggen. Voor ons waren er al een 20 tal jongens binnengekomen met hun matras en lakens. Denis en ik leegde de onze bij de muur in de buurt van de grote dubbele deur.

Na een klein uurtje hadden alle jongens hun spullen naar de zaal gedragen en een plek gevonden om te liggen. Ik zat op mijn matras terwijl en naast me een andere jongen zijn matras tegen de muur achter de mijn legde. Ik keek gewoon toe terwijl hij bezig was. Uit verveling stond ik op en liep de zaal uit terwijl ik vluchtig mijn hand op mijn bovenbeen legde waar ik het mes verstopt had.

"Hey, Wacht even!", iemand riep naar me. De jongen van juist rende de zaal uit recht op me af. Ik stopte niet met lopen maar hield mijn pas een beetje in zodat hij me kon inhalen. Hijgend kwam hij naast me lopen. Ik keek hem aan maar zei zelf niks.

" Ik dacht aangezien ik bij je in de buurt lig zou je het misschien aangenamer vinden als je me beter leert kennen. Ik heb gehoord dat je nieuw zou zijn. Ik heet James en jij?" De jongen sprak veel te veel naar mijn zin. Ik staarde hem dan ook een paar tellen aan, misschien zelfs een paar tellen te lang om het niet eng te laten overkomen. Ik knikte traag maar zei nog steeds niks, terwijl ik gewoon bleef lopen. Ondertussen begon ik de trap op te lopen.

"Hoe heet jij?", vroeg James nogmaals nu met een lichte ondertoon in zijn stem wat erop wijst dat hij niet helemaal meer op zijn gemak was.

"Locky", zei ik, daarna zweeg ik weer en bleef steeds hoger op in het trappenhuis klimmen. James bleef me volgen. Terwijl hij tevergeefs een gesprek op gang probeerde te houden.

"En waarom ben je eigenlijk midden in het jaar naar onze school gekomen? " vroeg hij nu. Ik keek hem met een boze blik aan en liep verder zonder iets te antwoorden.

"Wat vind je eigenlijk van de plotselinge moordenaar die is opgedoken? Zoiets als dit is er nog nooit eerder hier gebeurt.", James bleef maar vragen stellen, en werkte nogal op mijn zenuwen.

"Waar gaan we eigenlijk naar toe?"

"Waar kom je vandaan?"

"Heb je nog een andere naam dan Locky? Ik namelijk wel.", James was echt irritant.

Uiteindelijk gaf ik hem brut antwoord:" Ten eerste heeft mijn moeder me hier gedumpt, ten tweede heb ik geen andere naam, ten derde maakt het niet uit waar ik vandaan kom en ten vierde waarom volg je me de hele tijd en zit je me de oren van men kop te zagen! Eigenlijk zou die moordenaar jou moeten doden, dan stop je is met irritant doen tegen iedereen!"

Ik liet hem achter en liep nu sneller de trap op en de gang van de bovenste verdieping in. Ondanks mijn uitvlieger bleef James me volgen. Ik sloeg de hoek om en trok mijn mes tevoorschijn uit mijn broekspijp terwijl ik James snelle passen door de gang hoorde rennen om me terug in te halen. Ik drukte in het halfduister mijn rug tegen de muur en wacht James daar op.

Zodra hij de hoek om kwam en me een paar passen voorbij was gelopen kwam ik in beweging. Geruisloos kwam ik achter James lopen en hief ik het mes. Juist op dat moment draaide hij zich om en keek hij me recht in de ogen aan. Met een harde stoot stak ik het mes diep in zijn keel en vermorzelde zijn stembanden. James zou nooit meer spreken nu. Ik trok het mes uit James keel waar nu het bloed als een gek naar buiten gonsde. Ik grijsde toen ik merkte dat James nog leefde. Hij was wel volledig verlamd en staarde me met doodangst aan.

Ik grijnsde nog harder en sleepte zijn lichaam door de gang met me mee, waarna ik hem in een lokaal dumpte. Ik begon te grinniken terwijl ik wijdbeens voor James stond wat zich uiteindelijk in gestoord gelach uiten. Ik hief mijn mes nogmaals en stak het door 1 van zijn ogen heen. Ik hief het mes een laatste keer en hakte zijn hoofd van zijn romp. Bloed gonsde uit zijn zijn wonden en vormde een rode plas rond het lijk.

Ik liet James' lijk achter in het lokaal en liep de trappen weer af naar beneden...

Alsof er niks was gebeurt....