Het Spel Der Duisternis

🕯19🕯

Waar was ik?

Wat is er gebeurt?

Zodra ik mijn ogen opende zag ik niks. Een totale duisternis omhulde me volledig, Maar ik zat niet meer vastgebonden en lag op iets hard. Misschien op de grond? Zodra ik me wilde bewegen trokken er withete pijnscheuten door heel mijn lichaam, het leek alsof er op plek in mijn lichaam messen werden gestoken.

Uit het niets sprong een fel wit licht aan en verblinde me volledig. Ik zag een zwarte schim door mijn halfgesloten oogleden die zich heen en weer langs me bewoog. Pas wanneer mijn ogen wat meer aan het licht gewend waren zag ik dat het Satan was. Hij boog zich over me heen en strijkte mijn witte haar uit mijn gezicht. Ik droeg niet meer de jeansbroek en shirt dat Zuster Ivy voor me had gemaakt. In plaats daarvan droeg ik nu een zwarte knielange broek, een zwarte blouse en een rode mantel die van mijn schouders tot mijn heupen rijkte.

Satan greep mijn arm en trok me overeind zodat ik zat. Pijnscheuten raasde door mijn lichaam waardoor ik met een met pijn vertrokken gezicht in elkaar kroop. Satan boog zich over de tafel waar ik op bleek te zitten. Ik bevond me in een kamer van gemiddelde grote zonder raam of deur. Er stond enkel de tafel waar ik op zat en een bank tegen de muur. Verder hingen er een paar verbleekte papieren met krullende letters van oud inkt tegen de muren verspreid over de kamer. Op sommige papieren stonden tekeningen van kinderen die speelde, van nonnen die bidden, ontwerpen van voertuigen die ik nog nooit heb gezien. Alleen was er 1 tekening die me het meest van al opviel.

Een grootte tekening van Satan die langs de ene kant christelijke mensen strafte voor respectloosheid, langs de andere kant prees hij diegene die hem volgde, gaf hij giften. Langs deze kant werd er een jongen omringt door rood licht en zweefde een stukje in de lucht, in dezelfde lijn als waarin Satan in een symbool , waarbij hij wijs en middelvinger samen in de lucht opstak met handpalm naar voren, gebaarde.

Satan hield zijn gezicht zo dicht bij het mijne dat ik er ongemakkelijk van werd. Zijn rode ogen boorde zich in de mijne en keken me op een vreemde maar vaderlijke manier aan. Zo bleef hij een hele tijd staan, zonder verder iets te doen. Hoe langer hij daar zo stond hoe ongemakkelijker ik me begon te voelen, uiteindelijk ging hij weer rechterop staan nog steeds naar mij kijkend.

Ik haat het wanneer hij zo mysterieus en doordringend doet. Bang verzocht ik mijn evenwicht dat hij verstoord had en plaatste mijn linkerhand daarbij op iets zachts.

Het was mijn knuffelbeer, de oude beer die ik op zolder vond die van mijn grootmoeder was. Maar deze beer was van mijn grootmoeder langs vaders kant... Het laatste wat van haar overbleef.

Hoe was het mogelijk?

Als Satan mijn vader is...

Ik volgde Satan met mijn blik terwijl hij door de kamer om me heen cirkelde. Uiteindelijk stond hij achter me en legde zijn handen op mijn schouders. Ik voelde zijn adem in mijn nek, warm en doordringend.

"Het spel is nog niet gedaan, mijn kind. Bewezen heb je, maar je zit nog op een lager level. Overtref de anderen en laat ze zien dat jij het waardig bent om mijn kind te zijn.", Satan sprak zacht maar met een stem zo scherp als glas, daarna liet hij me los en was ik alleen in deze vreemde kamer.

Alleen in een vreemde kamer...

Zonder enige uitgang...