ဘတ်စ်ကား မှတ်တိုင်မှာ TaeYongဟာ ဆင်းလိုက်သည်။
DoYoungက သူ့ကိုချပြီး သွားမည်အပြု TaeYongတားဆီးခြင်းကိုခံလိုက်ရပြန်သည်။
"မပြီးနိုင်သေးဘူးလား Lee TaeYong''
"မင်းငါ့ကိုတင်နင်းရတာမောတယ်မလား ကော်ဖီဖြစ်ဖြစ်ဝယ်တိုက်မယ်လေ''
"မလိုဘူး''
TaeYongဟာ လက်မလျော့ပါ။
DoYoung စက်ဘီးကို အတင်းဆွဲယူကာ နင်းသူနေရာတွင် ခွလိုက်ကာ နေရာယူလိုက်သည်။
ရုတ်တရပ်ဖြစ်သောကြောင့် DoYoung မှာ ဘာမှန်းပင်မသိလိုက်။
"ထိုင် ဒီတစ်ခါ ငါတင်နင်းမယ်''
ပြောပြီးပြီးချင်း TaeYongဟာ စက်ဘီးကိုနင်းလိုက်သဖြင့် DoYoungမှာ ဘာမှပင်ပြန်ပြောချိန်မရ။ စက်ဘီးပေါ်သို့ အမြန်ပြေးတက်လိုက်ရသည်။
"မင်းကတကယ်အရှုပ်ထုပ်ပဲ''
"သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းမို့ရှုပ်တာလေ''
TaeYongအပြောကြောင့်အနောက်မှDoYoungဟာ ဟက်ခနဲ ရယ်လိုက်သည်။
"ဘယ်သူသူငယ်ချင်းလဲ''
"ငါနဲ့မင်းလေ''
"ဘယ်သူကမင်းကိုငါ့သူငယ်ချင်းလို့ပြောလဲ''
"ဂေဟာမှာ မင်းငါ့မေမေကိုပြောတာလေ''
"အဲ့တာမကောင်းတတ်..Lee TaeYong!!!ဖြည်းဖြည်းနင်းစမ်း''
စကားပြောနေစဥ်ရုတ်တရပ်အရှိန်မြှင့်လိုက်သော TaeYongကြောင့် DoYoungဟာ အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့် TaeYongခါးအား လှမ်းဖက်လိုက်မိသလို အရှိန်ကြောင့် DoYoungပါးပြင်မှာ TaeYongကျောသို့ကပ်သွားသည်။
ထိုအချိန်တခဏ DoYoungရဲ့နှလုံးခုန်သံတွေဟာ မြန်လွန်းလာသောကြောင့်ပေါက်ထွက်သွားမတတ်ခံစားနေရသည်။
DoYoungဟာ ချက်ချင်း ကျောပြင်မှခွာလိုက်ရင်း TaeYongခါးထက်မှ သူ့လက်ကိုလည်းအမြန်လွှတ်လိုက်သည်။
အရှေ့မှTaeYongဟာလည်း ဘာမှပြောလာခြင်းမရှိ။
ကော်ဖီဆိုင်သွားသည့်လမ်းတစ်လျှောက်ဟာ ခုနကနှင့်မတူစွာ တိတ်ဆိတ်ခြင်းသာကြီးစိုးနေပါသည်။
"ကဲ..ရောက်ပြီ''
ကော်ဖီဆိုင်တစ်ခုရှေ့မှစက်ဘီးကိုရပ်လိုက်ရင်း TaeYongဟာ ပြောလာသည်။
DoYoungလည်း စက်ဘီးပေါ်မှဆင်းကာ ဆိုင်လေးအားကြည့်လိုက်သည်။
