Το Μυστικο

Κυνηγημενοι

Μια ώρα αργότερα μια νοσοκόμα φέρνει το εξιτήριο της Έλλης και ο Τομ το παίρνει ευχαριστώντας την.

"Έτοιμη να φύγουμε?" τη ρωτάει και εκείνη του γνέφει. Εκείνος σηκώνεται από τη καρέκλα του και απλώνει τα χέρια του προς εκείνη για να την βοηθήσει να σηκωθεί ενώ η Έλλη γαντζώνετε απο πάνω τους. "Σιγά - σιγά" της λέει όσο εκείνη σηκώνεται και μορφάζει όταν πονάει από κάποια κίνηση. Της δίνει το χέρι του και αυτή τον πιάνει αγκαζέ για να φύγουν αλλά πριν βγουν από το δωμάτιο το τηλέφωνο του Τομ χτυπάει " Ένα λεπτό" της λέει και σταματάνε να περπατάνε "ο Χαζ είναι, κάτσε να του πω ότι φεύγουμε να μην έρθουν απο δω" την ενημερώνει.

"Έλα Χάζ, μην έρθετε από δω μόλις πήραμε εξιτήριο και ερχόμαστε στο σπίτι" τον ενημερώνει γρήγορα ο Τομ

"Ναι μην έρθετε ούτε απο δω" του λέει ο Χαζ που είχε πάει στο αεροδρόμιο να παραλαβεις τη Λίλα και το ύφος του Τομ αλλάζει. "έχουμε πρόβλημα, ήρθε ο Βίκτορ από δω και έψαχνε την Έλλη, το παίξαμε ανήξεροι και καλά θυμωμένοι μαζί της αλλά μπορεί να ξαναέρθει" τον ενημερώνει ο Χαζ αυτή τη φορά. Ο Τομ κοιτάζει την Έλλη και εκείνη που έχει καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά τον ρωτάει τι έχει γίνει με ένα νόημα.

"Κλείσε και σε ξαναπαίρνω πίσω" λέει ο Τομ σκεπτικός και κλείνει το τηλέφωνο

"Τι έγινε?" τον ρωτάει με αγωνία η Έλλη.

"Ο Βίκτορ σε ψάχνει" την ενημερώνει διστακτικά "πήγε από το σπίτι του Χαζ" προσθέτει και η Ελλη φαίνετη τρομοκρατημένη

"Τους πείραξε?" τον ρωτάει έντονα

"όχι όχι μια χαρά είναι, το έπαιξαν ανήξεροι μου είπε ο Χαζ, απλά καλό θα ήταν να μην γυρίσουμε εκεί" την καθυσηχάζει εκείνος

"Δεν έπρεπε να φύγω το ήξερα ότι ήταν λάθος να φύγω...θα γυρίσω πίσω" του λέει υστερικά

"Έλλη κοιταξέ με, κοιταξέ με" της λέει εκείνος και μόνο όταν τον κοιτάζει ηρεμεί "δεν πρόκειται να γυρίσεις εκεί, δεν πρόκειται να σε αφήσω, δεν θα κάνω το ίδιο λάθος πάλι μ ακούς?" τη ρωτάει

"Αν πάθετε κάτι εξαιτίας μου.." λέει και βάζει τα κλάματα ενώ τρέμει από το φόβο

"Σσσσ...κανείς δεν θα πάθει τίποτα" της λέει και την βάζει στην αγκαλιά του "στο υπόσχομαι ούτε εσύ ούτε κανείς..εντάξει?" της λέει ενώ το κεφάλι της είναι στο στήθος του και τα δάκρυα της βρέχουν τη μπλούζα του. Εκείνη του γνέφει καταφατικά και μέσα της ,όσο φοβισμένη και αν είναι, τον πιστεύει, τον εμπιστεύεται, νιώθει ασφάλεια μαζί του. "Θα πάμε στο σπίτι μου" της λέει ενώ της χαϊδεύει τα μαλλιά. Εκείνη σηκώνει απότομα το κεφάλι από το στήθος του