Feelings & Touches
Alanis woke up in the middle of her sleep. She glanced at the wall clock and saw that it's just 4 in the morning. The sky is still dark but the cold breeze from the outside already filled her room. She couldn't get back to sleep that's why she decided to go outside.
Tulog pa halos lahat ng tao sa kaniya-kaniya nilang mga bahay. May mga mangingisda naman na pumapalaot na. Napag-isipan niyang maglakad tungo sa dulong bahagi ng dagat para mapag-isa. Nakalimutan niyang magdala ng balabal ka nakayakap na lamang siya sakaniyang sarili.
Nang makuntento kung nasaan siya ay huminto si Alanis at pinagmasdan ang kalmadong tunog ng dagat na humahampas hanggang sakaniyang talampakan. Hindi niya mapigilang isipin si Thiago at ang buhay sakaniyang tiyan. Paano niya bubuhayin ang batang ito? Paano siya tatawaging ina kung may posibilidad na wala siyang maramdaman?
Tears started forming her eyes. Her visions started to blur as she sniffled.
"Bakit ako? Bakit ako pa?" she shouted looking up the sky as if the person above can hear her.
"Naging mabuti naman ako diba? Sakabila ng lahat ng pinaranas mo sakin mas pinili kong maging mabuti! Pero bakit ganito? Wala ba talaga akong karapatang maging masaya?" Alanis cried and shouted at the top of her lungs.
She wanted to let it out. It's just so painful.
"Pagkakataon ko na para mabuhay pero bakit parang hinahadlangan mo..." nanghihina niyang dagdag.
Alanis bit her lip and started walking towards the water. Nakatulala lamang siya habang naglalakad at parang nablanko ang isip. Siguro ay sa ganitong paraan matatapos na ang lahat.
From her knees the water now reaches her stomach. Ilang minuto lamang ay bumigat na ang kaniyang paghinga indikasyon na nasa bandang dibdib niya na ang tubig. Pinikit niya na ang kaniyang mata at handa na ang sariling kuhanin ng dagat nang biglang may marahas na kamay ang humapit sakaniyang baywang at hinila siya paangat.
Agad niyang dinilat ang mata at nakita ang nagliliyab na paningin ni Thiago.
Halong gulat at takot ang kaniyang naramdaman nang mabilis silang nakarating ng pampang. Basang-basa na ang damit nilang parehas at humahangos nang makaahon.
"No...No... You can't be this selfish, Aina!" sigaw ni Thiago habang inaalog ang balikat ni Alanis.
Binitawan niya si Alanis at desperadong tumingala na parang nauubusan na ng pasensya.
Galit niyang hinarap si Alanis.
"I let you leave me once! I let you leave me twice! But you can't do this to me now! Not this way! Not with my child!" sigaw ni Thiago bago nabasag ang boses sa mga huling salita.
Hindi na napigilan ni Aina ang sarili kung hindi umiyak.
"Anong gusto mong gawin ko? Paano ko gugustuhing mabuhay sa ganitong kalagayan? Ni hindi ko alam kung sino sa amin ng anak ko ang pipiliin ko! Hindi ko na alam ang gagawin, Thiago!" sigaw ni Alanis.
"Why can't you just trust me when I say I'll protect you? Why can't we be in this together?" punong-puno ng sakit ang mga sigaw ni Thiago.
"I was half dead when you left me years ago! How am I gonna be if you'll leave me like this, Aina?" dagdag pa nito.
"Alam mo kung gaano kasakit ang iwan ng walang pasabi! Nawala na si Theo noon sa ganitong paraan sa tingin mo kakayanin ko ulit?"
Thiago is so desperate now. He felt betrayed, scared, and hurt. Hindi niya alam kung ano ang gagawin kung hindi naabutan si Aina sa ganong sitwasyon. Paano pa kung napahamak ang bata? Ang anak nilang dalawa.
