Book 21 Chapter 285

114 15 0
                                    

Uni

အခန်း (၂၈၅) အကန့်အသတ်များကို မေ့ပျောက်ရန် အဆုံးသတ်ကိုရောက်ပြီ

"ကောင်းပြီလေ၊ သွားကြပါ…"

စိုကျင့်နှင့် စိုရွှမ်တို့က ဆန်းလျန်ကို တည်းခိုရိပ်သာ အပြင်ဘက်သို့ ပြန်လိုက်ပို့ လိုက်ကြလေသည်။ စိုကျင့်က အသံတိုးတိုးဖြင့်…

"အဲဒီ ကောင်မလေးက ဝိညာဉ် စွမ်းအား တော်တော်ကောင်းတာပဲ၊ အသက်က ဆယ့်တစ်နှစ်၊ ဆယ့်နှစ်နှစ်လောက်ပဲ ရှိဦးမယ်နော်၊ အဲဒါ ဂိုဏ်းချုပ်ရဲ့ သမီးလေးလား မသိဘူး"

"အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေ၊ ဂိုဏ်းချုပ်က လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်လောက် ကတည်းက တောင်ပေါ်မှာ ကျင့်ကြံနေတာ၊ ဘယ်က သမီးတစ်ယောက်က ရလာရမှာလဲ"

စိုရွှမ်က ခပ်တည်တည်ဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။

"ဘယ်ပြောလို့ ရမလဲကွ၊ ဂိုဏ်းချုပ်က ခန့်မှန်းရခက်တယ်၊ ပြီးတော့ ဟိုင်သန်း အဆင့် မတက်ခင်ကလည်း တောင်ပေါ်ကလည်း ဆင်းသွား သေးတယ်လေ၊ ပြီးတော့ အဲဒီ ကလေးမလေးက ဂိုဏ်းချုပ်နဲ့ ရုပ်ချင်း တော်တော်ဆင်တာ"

စိုကျင့်က ခပ်တိုးတိုးဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။

စိုရွှမ်က စိုကျင့်ကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာဖြင့် ကြည့်လိုက်ရင်း သက်ပြင်း ချလိုက်လေသည်။

သူက စားပွဲပေါ်တွင် အရက်ဖြင့် စာကြောင်း တစ်ကြောင်း ရေးပြလိုက်သည်။

"ငါတို့ပြောတဲ့ စကားတွေကို ဂိုဏ်းချုပ် မကြားဖူးများ ထင်နေသလား"

စိုကျင့် ချက်ချင်းပင် မျက်နှာ ပျက်သွားလေသည်။ ဆန်းလျန်က အပြစ်ပေးပြီ ဆိုလျှင် သွေးအေးအေးနှင့် ရက်စက်တတ်သူ ဖြစ်လေသည်။

စကားတွေ လျှောက်ပြောတတ်သည့် သူ့အကျင့်ကိုသာ အပြစ်တင်ရမည် ဖြစ်သည်။ သို့သော် စကားအကုန် ပြောပြီးမှ သတိပေးရ ကောင်းလားဟု သူ၏ ဂိုဏ်းတူ အစ်ကို စိုရွှမ်ကို စိတ်တို သွားလေသည်။

အပြစ်ပေး မခံရအောင် ဆရာဦးလေး ယန့်ပုကွေး၏ ရှင်သန်စေခြင်း ကျောင်းတော်တွင်သာ အပြီး နေလိုက်တော့မည်ဟု ကျိတ်ပြီး ဆုံးဖြတ် လိုက်လေသည်။

ချင်းရွှမ်လမ်းစဥ် ဆရာသခင် (Part 2) (Myanmar Translation)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora