Never Let You Go(Completed√)

CHAPTER 2

Chapter 2

Yana‘s POV

Life throws challenges our way, but these shouldn‘t be seen as reasons to quit. Instead, let‘s use them as fuel to propel us forward. It‘s true, life can be difficult, and pain is inevitable. But within that pain lies a valuable lesson waiting to be learned. It‘s a chance to grow stronger, wiser, and more resilient. Throughout my own journey, I‘ve discovered the immense importance of self-love. It‘s not selfish; in fact, you can‘t truly love others until you love and appreciate yourself first.

Hindi man natin aminin, alam nating kaakibat ng buhay at ng pag-ibig ang salitang sakit. Kasi hindi ka naman matututo kung hindi ka masasaktan, at mas lalong hindi ka tatapang kung hindi ka matatalo sa iyong laban. Masakit mang isipin pero ito ang katotohanan ng buhay. That‘s how life actually works. May sakit, may lungkot, may saya at may hinagpis—tanggapin lang natin ito. 

And to tell you honestly, nang makita ko kanina si Joaquin, parang bumalik sa akin ang lahat-lahat. Kasama na dun ang mga masasaya naming araw, lalo na iyong araw na nadurog ang puso ko. The day where exactly I became broken. Seeing my friend being with the man I used to love before, it hurts me even more.  Not because I was jealous but because I was too afraid for Wendy, takot ako na baka matulad lang siya sa akin na naging alipin ng pag-ibig at sa huli ako pa rin pala ang umuwing luhaan at talunan. I don‘t want her to feel and experience that way just like I do, pero ayoko namang sirain ang kaligayahan niya. Wendy doesn‘t have any idea about my past with Jaoquin. Hindi ko na sinabi pa sa kaniya iyon noon kasi masiyado siyang busy at ang dami niyang bitbit na problema sa pamilya at negosyo nila. And now that Wendy and Joaquin are in relationship, mas lalo akong nawalan ng lakas ng loob na sabihin kay Wendy ang lahat dahil bilang kaibigan niya, ayokong saktan siya. Mas mabuti pang hindi na niya lang malaman ang nakaraan namin ni Jaoquin, in that way I can assure na hindi ko siya masasaktan.

“Okay ka na ba?” bigla ay tanong sa akin ni Abby. Nakauwi na kami ng condo, hindi na rin namin nagawang magpaalam pa kay Wendy at baka mas lalo siyang magtaka kapag nakita akong umiiyak.

“I think so,” hindi ko siguradong sagot sa kaniya. I don‘t know if I was really okay or not.

“Alam kong nasaktan ka sa nakita mo pero Yana kailangan mo ng kalimutan ang lalaking ‘yun. Pilit mo mang itanggi sa akin at dyan sa sarili mo, alam at ramdam kong may pagmamahal ka pa rin sa kaniya. Remember, siya ang rason kung bakit ka naging malungkot sa loob ng ilang taon,” paliwanag pa sa akin ni Abby. Naiintindihan ko siya doon.

“Sinubukan ko naman, pero. . .” ni hindi ko magawang ituloy ang dapat kong sabihin.

“Pero hanggang ngayon mahal mo pa din siya. Hindi ba? You still love him, am I right?”

“Hindi sa ganun,” panimula ko. “Magmula nung araw na sinaktan niya ako, pinangako ko sa sarili ko na kakalimutan ko na siya at ‘yung pagmamahal na naramdaman ko sa kaniya noon, ibabaon ko na. And starting today, ipapakita ko sa kaniya na okay na ako,”

“Even if the truth is that your not really okay? Alam mo Yana, hindi mo maitatago iyan sa kaniya. Alam kong mahirap kalimutan ‘yung sakit pero kinakailangan kasi hindi ka tatatag kong mananatili ka lang sa ganiyang set-up. You need to be strong, you need to be okay. . .for real. You know you can count on me, I‘m always here beside you. Yana it‘s okay to not be okay sometimes. It‘s okay to cry, to feel sad and to feel lonely but what is isn‘t okay is kung mananatili ka nalang na palaging ganun. You need to stand up for yourself and be more resilient,” she sincerely explained to me. Tumayo siya at nilapitan ako sa may kama at niyakap ako ng kay higpit. This is all what I need today, a hug from her. She really knows me well. And I am lucky enough to have Abby in my life. Kasama ko siya sa lahat, sa pag-iyak ko, sa lungkot na naranasan ko, palagi siyang nandoon.