Hoofdstuk 17

261 15 2
                                    

~maand later~

Angie POV

Ik loop naar de muziekwinkel en begroet onderweg mensen. Als ik binnen ben begroet ik Arnold (dat mannetje) ik loop naar de balie en ga er achter staan. Ik maak de winkel klaar en kijk dan op de klok. Ik loop naar de deur en draai het bordje om zodat er nu open staat.Ik loop terug naar de balie en ga er achter staan.

Er waren nu een aantal dingen veranderd.... Ik woon nu bij Mark. Sinds die keer dat hij tegen me aan botste zijn we bevriend. En niet meer hoor! Jij heeft genoeg ruimte en hij wild enkel dat ik het hotel steeds zou blijven betalen. En omdat we vrienden zijn mocht ik bij hem wonen 😊

"Sorry maar mag ik iets vragen?" Ik kijk verschrikt op uit mijn dagdroom en kijk naar een gezin dat voor me staar. "Zou u ons willen helpen met een vleugel uitzoeken?" Ik knik en loop achter de balie vandaan richting de vleugels. Ik leg ze wat dingen uit en dan gaat de dochter van de vrouw achter de piano zitten en begint te spelen. Ik ga naast haar zitten en speel mee want ik ken het liedje dondersgoed... En mi mundo... Ik krijg tranen in mijn ogen als het lied is afgelopen. "Gaat het wel?" Vraagt de man. Ik knik en sta op... "Dat liedje... Dat heeft mijn nichtje geschreven... Ik mis haar erg..." Ik zucht en dan komt het meisje voor me staan. "Ben jij de tante van Violetta!?" Vraagt ze met grote ogen en ik knik. "OMG! Mag ik met je op de foto!" Ik begin te lachen en uiteindelijk gaan we op de foto.

Uiteindelijk kopen ze de vleugel en gaan ze weer weg. "Ben je de tante van Violetta?" Vraagt Arnold dan en ik knik. "Wat voor baan had je hiervoor eigenlijk?" Vraagt hij. "Ik was zangleraares" glimlach ik. "Kun je zingen!? Zing is wat met de piano!" Ik lach en loop naar de piano. Ik glij met mijn vingers langs de toetsen en begin langzaam te zingen. Als ik klaar ben klapt hij. Als ik opkijk zie ik een man met zwarte haren. Hij steekt zijn hand uit en ik schud hem verbaasd. "Ik ben John muziek producent... En jij hebt een groot talent. Hier is mijn kaartje" hij knipoogt geeft me het kaartje en loopt dan de winkel uit. "Geweldig!" Roept Arnold. Ik kijk met verbazing naar het kaartje. Moest ik bellen?

It always be a secret...Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu