It always be a secret...

Hoofdstuk 24

Angie POV

Als ik wakker word heb ik een vies smaakje in mijn mond. Ik ren naar de wc en geef over. Wat was dit!? Als ik weer rechtop sta proef ik de smaak weer en buig voorover. Als alles uit mijn lijf is kijk ik in de spiegel...'ik zie er bleek uit. Hoe kon dit? Ik zucht en loop terug naar mijn kledingkast. Ik pak een shirt en een rok. Ik kleed me om en loop daarna terug naar de badkamer. Ik stijl mijn haar en doen wat make-up op. Daarna kijk ik tevreden in de spiegel. Ik zag we zo al een stuk beter uit!

Ik loop naar beneden en ga aan de ontbijt tafel zitten. Olga komt de leuken uit lopen en gaat tegenover me zitten. "Angie dit zul je nooit geloven!" Roept ze blij. Ik kijk haar vragend aan. "Wat is er gebeurd Olga?" Ze begint te glimlachen en laat dan haar hand zien. Een ring! "OLGA! Gaan jij en Roberto?" Ze knikt en ik omhels haar "gefeliciteerd!" Ze begint te ratelen over hoe Roberto haar vroeg en ik raak in gedachten. Zouden Herman en ik ooit trouwen? Ik bijt op mijn lip. Ik hou zo veel van hem. Ik wil hem echt NIET kwijtraken. Misschien heb en we later wel een gezinnetje! Bij die gedachten begin ik te glimlachen. "Waarom lach je zo?"

Ik schrik als ik Herman's stem hoor. Ik word knalrood en kijk verlegen naar de grond. Zou hij met me willen trouwen? En kinderen willen of... "Zeg het dan..." Hij pakt mijn hand vast en ik glimlach naar hem. "Eh... Dat is uh.. Een lang verhaal eh.. V vraag maar aan Olga" ik glimlach Nep en hij knikt met opgetrokken wenkbrauwen "ik weet dat je liegt. Je kunt niks voor me verbergen" lacht hij. "Zeg het bij maar..." Ik tuit mijn lippen.'"ik...'ik dacht a aan de toekomst of of.... Of wij ooit zullen t trouwen of kinderen krijgen en..." "ANGIE!" Ik schrik me rot als Olga me roept. Het volgende moment staat John voor me. "Ga je mee?" Ik knik en sta op maar Herman strekt me terug. "We praten vanavond verder oke?" Ik knik langzaam en geef hem een snelle kus op zijn lippen.

~later~

"Een paar bekende schrijvers heb en liedjes geschreven kies er maar een uit. We gaan ook een videoclip maken" ik pak de bladen aan en loop mijn werkkamer in. Ik zucht diep als ik aan het bureau ga zitten. Deze kamer is zo somber... Alles is grijs en donker. Ik begin de teksten te lezen en trek een vies gezicht. De teksten zijn niet origineel en niet bepaald heel mooi...

Ik zucht en pak mijn schrijfboekje ee bij. Ik was bezig met een liedje en het is bijna af. Misschien kunnen we die gebruiken. Ik schrijf de laatste zinnen en dan komt John binnen. "En? Heb je gekozen?" Ik knik en laat mijn tekst zien. "Angie ...'hier mocht je niet uit kiezen..." Ik zucht en rol mijn ogen. "Maar die andere teksten zien echt walgelijk. Het wekt geen gevoelens op bij iemand en dat hoort muziek te doen. En kijk dan naar deze ruimte zo grijs donker en somber... Waarom doen we heg niet gewoon op een andere manier? En..." Ik stop als ik John met open mond naar me zie kijken. Ik sla mijn hand voor mijn mond en word rood. "S sorry misschien had ik dat niet moeten zeggen" hij loopt naar me toe en legt zinn hand op mijn schouder. "Angie... Wat je zei over die muziek was echt prachtig.. Misschien heb je gelijk... Misschien is ons bedrijf aan verandering toe" hij knikt en kijkt om zicht heen.

"Het is toch veel leuker als er kleuren zijn? En als er instrumenten staan? En vooral als de artiesten hun liedjes zelf schrijven?" Hij knikt. "We gaan meteen aan het werk!" Hij sleept me mee de kamer uit en mee naar boven tot dat we bij een grote kamer komen. ...