FROM THIS DAY FORWARD

Chapter Twenty-Five

 Two years later...

Tunog ng alarm buzzer ang nakapagpagising kay Gian sa malalim na pag-iisip. He was up even before his alarm did its duty. At palagi ay nakatanaw lang siya sa malawak na lupain nila sa San Isidro. He was standing on his verandah at kung hindi lang dahil sa nag-iingay na alarm niya ay hindi siy aalis sa kinatatayuan niya.

Patamad na pinatay niya iyon at nagtungo sa banyo para maligo na. Pagkatapos maligo ay bumaba na siya para masabayang mag-agahan ang kanyang ama. At para may enirhiya siyang harapan ang buong araw na mga papeles. Ganyan ang naging buhay niya sa loob ng dalawang taon. Get up, eat and work. It actually became his routine.

Bago bumaba ay kinuha muna niya ang cellphone saka nagtype.

Good morning, message sent! Ilang minuto siyang nagantay ng reply mula sa katext pero wala. Kaya napagdesisyunan niyang bumaba na dahil baka busy ang tinext niya.

Nakahanda na ang mesa nang bumaba siya. Andoon na rin ang kanyang ama na nagbabasa ng diyaryo. Linapitan niya ito at binigyan ng magaang tapik sa balikat.

"Good morning Dad."

Bahagya siya nitong tinpunan ng tingin at nginitian. "Magandang umaga din. Kumain ka na ng agahan. Nga pala may dumating na sulat kahapon. Hindi ko na naibigay sayo dahil gabi ka ng nakauwi. Trining," tawag nito sa kawaksi nila. "Kuhanin mo nga yung sobre doon sa may altar at ibigay mo kay Gian."

While waiting for the envelope he took his time to scoop his breakfast. Fried rice, sunny side up eggs, hotdog at daing ang nakahain. He smiled bitterly nang maalala ang breakfast niya dalawang taon na ang nakakaraan. He was always all smiles eating his breakfast habang paulit ulit na binabasa ang notes na kalakip noon. Too bad he can't it experience it now a days.

Dinamihan niya ang kain dahil alam niyang marami siyang kailangang tapusin at isa pa kailangan niyang pumunta ng Maynila bago mag-alas tres. Nasa kalagitnaan na siya ng pagkain nang iabot ng kawaksi nila ang ang sulat na sinasabi ng kanyang ama.

Itinigal niya muna ang pagkain at binuksan iyon. Ganoon na lamang ang panlulumo niya nang mabasa ang nilalaman niyon.

The court hereby declare that the marriage of Gian Mikael Altamirano and Gemelie Suarez null and void.

Napabuntong hininga siya at napasalampak sa kinauupuan. "Well that was fast."

"Bakit anong sulat ba yan?" Tanong ng kanyang ama. Itiniklop na nito ang dyaryo at hinarap siya.

"The desicion of the court. Binaba na nila," may bahid ng kalungkutan ang kanyang boses.

He saw his father's worried face. "Ang bilis naman ibaba ng korte ang desisyon. Kung sa iba nga inaabot ng lima hanggang walong taon bago naibaba ang desisyon."

Hindi na lang siya umimik bagkus ay tahimik na ibinalik sa loob ng sobre ang sulat. Tinapos na niya ang pagkain at gumayak na paalis.

"Gian," tawag sa kanya ng ama. Nilingon naman niya ito. "Don't worry she'll back. Get hold of yourself. May kasal kang dadaluhan mamaya."

Napangiti na lang siya sa sinabi ng ama. He went to his car and drove to main barn of their land. Marami siyang aasikasuhin dahil magaanihan na. He breathed some air saka hinarap ang kanyang trabaho.

A year ago he took a break being the CEO of their empire at namuhay kasama ang kanyang ama sa bayan nila. He left L in charge of their hotel and resort businesses. Pero panakanaka pa rin siyang nakikialam sa kanilang negosyo. Siya pa rin naman ang chairman.

He was signing some papers nang mapadako ang tingin niya sa suot na singsing. Dalawang taon na pala ang nakakaraan nang mangyari ang pinakamasaya at pinakamalungkot na pangyayari sa buhay. Pinakamasya dahil nakilala niya si Gem. At higit sa lahat ay nagmahal siya. Pinakamalungkot dahil sa taong din yun binawi ang lahat ng masasayang araw niya. One contract ruined it all.