Made for A Special Day (On Going)

Chapter 57

Chapter 57

Rose's POV

Finally.. I am starting to fall inlove again. I know letting go wasn't that easy, but they say someday you'll learn to. This may not be the end of my love story. I can't say for now that I don't want to lose him. I just want to enjoy things with him for now, forgetting about his brother because they make a resemblance wouldn't be that easy.

"Yohan.." nakaupo kami sa tapat ng bonfire. Nagpagabi na kasi kaming dalawa dito sa kabilang isla. May rooms naman dito kaya sabi namin ay dito nalang muna kami magpapahinga.

"Yes?" nag iihaw siya ng marshmallows. Ewan ko ba, masyado kasing cute ang mga marshmallows kaya hindi ako mahilig doon. Naaawa kasi ako sa mga marhsmallows. Oona, weird na sa weird. Naka shorts at polo nanaman ako. Gusto ko kasing tanggapin nila kung ano ko.

"Masaya ka ba?" napangisi sya sa tanong ko pero di nya ko sinagot.

"Bakit di mo ko sinasagot? Di ka ba masaya?" I was waiting for his answer. But he just smiled. A sad and forced smile.

"It doesn't matter, right? Mas gusto mo si kuya kahit ano pang gawin ko. If only I can change your mind. If only I can replace the space he left in your heart. If only you would let me. But I know you will never will. Because since we are little he's your hero, bestfriend, boyfriend and brother." tumingin sya saglit sakin and no matter how he tried to cover his feelings.. one look in his eyes and you already knew he's lying.

I suddenly felt some sort of guilt and pain. Yeah, does he even matter to you Red? Do you even care about his feelings?

"Wag mo kong iiwan." hiniga ko ung ulo ko sa balikat niya as tears race down my cheeks.

"I won't. Because you're the one who'll leave." A deep sigh escaped him.

"Let's promise that through thick or thin, no one will break the promise."

"What promise?"

"This one." then I kissed him on the lips. My will, for the first time.

Nagblush ako pagkatapos. Hindi ko kasi alam kung pano ang irreact ko pagkatapos ng kiss. Nagtitigan kami after non at niyakap niya ko ng napakahigpit.

"You never fail to amaze me." bulong nya sa tenga ko habang magkayakap kami.

"Because you never fail to impress me." I said as I hugged him tighter. I felt safe again.. but not in Bryan's arms, but his brother's.

Humiga kami sa buhangin. Ang lamig ng simoy ng hangin. Mainit na ung tubig sa dagat at marami ng naglalabasang malilit na crabs. May inilagay pa nga si Yohan sa tyan ko at napatili talaga ko sa takot.

"Ang ganda nung mga bituin no?" turo ko sa small dipper.

"Eh ayun tingnan mo korteng puso." napangiti ako dahil biglang hinawakan ni Yohan ang kamay ko habang tinuturo ng kaliwang kamay niya ung mga bituin na nakaporma ng korteng puso.

"Hindi ko maiwasang maisip. Sa tingin mo ba ayos lang si Bryan?" piniga niya ung kamay ko at di sya sumagot.

"Oo naman. Pero wala na kong natatanggap na balita mula sakanya. Busy ata. Saka di ko rin alam kung nasan sya." yumakap ako kay Yohan.

Ayoko ng banggitin ulit ang ano pa mang tungkol kay Bryan dahil ayoko syang masaktan. Ayokong mahirapan sya sa sitwasyon namin at mag adjust. Sa pagtingin namin sa kalangitan na itim na itim at punong puno ng bituin, malapit sa buwan ay may dumaang bulalakaw.

"Anong winish mo?" tanong nya sakin habang nakatingin sya sa mga kamay namin.

"Winish ko na sana maging okay lang si Bryan. Ikaw?" ngumiti sya bago ako halikan sa noo.

"Winish ko na sana hindi ka na ulit masaktan." and after he said the last word, he closed his eyes.

Hindi kami umimik ng matagal. Akala ko kasi iniintay niya lang ako magsalita. Un pala nakatulog na sya.

"Yohan?" tawag ko sakanya habang ginigising sya.

Inuga uga ko pero wala parin. Tulog ba sya? Ang lalim naman ata ng tulog nya. Tinry kong wisikan sya ng tubig ngunit di parin sya gumigising.

"YOHAN!!" sigaw ko habang umiiyak. His heart beat is slowing and slowing. His lips are pale and with last scream of hurt, I sent the bonfire's woods flying into mid air. Asking for help to any who could hear us.