Made for A Special Day (On Going)

Chapter 29

Chapter 29

Rose's POV

Hinatak ako ni Bryan sa braso at niyakap. Npaupo nalang kami dito. Tanaw na tanaw ang fountain na makulay as gabi. Napakacolorful nto.. pero blurred ang paningin ko dail sa luha.

"Red.. kumalma ka muna at tumigil sa pag-iyak.. magpapaliwanag ako.." tumango ako habang umiiyak sa dibdib ni Bryan.

Red.. ang tapang tapang mo pero bat pag nainlove ka tumutupi ka?

Napailing nalang ako habang pinapahid ni Bryan ang luha ko.. Hawak din niya ang kamay ko dahil nahiwa ako sa mga sanga habang walang patid sa pagtakbo kanina.

"Sorry kung ngayon ko lang sasabhin na ako si Yanyan na bestfriend mo.. Naaalala mo ba? Kaya mo ko tinawag na Yanyan kasi di mo mabigkas ang letter B sa Bryan?" habang pilit niya kong pinakakalma ay yumakap sya sakin..

Nakikinig lang ako sa mga kwento niya dahil di ko alam ang sasabihin at di ko alam ang mararamdaman.

"Ngayon.. eto si Yohan.. kapatid ko sya.. di mo sya kilala no? Kasi nasa States siya nuon." nagulat ako sa mga sinabi niya.. Ang tagal naming magbestfriend pero ngayon ko lang nalamang may kapatid sya?

"Bryan..bakit? Bakit hinayaan mo kong mahulog sakanya?" pinahid niya ang mga luha ko at hinalikan ako sa noo.

"Hindi ka sakanya nahulog.. kundi sakin.." napangiti sya habang kumuha ng isang plastic cup sa tabi at hinuli ang mga alitaptap..

Bakit nga ba di ko nakita ung mga alitaptap na yun?

Oonga pala.. un pala ung maraming ilaw na nakita ko kanina. Ang ganda nung mga alitaptap.. Mukhang maliliit na bumbilyang nagpapatay sindi.

"Ang ganda nung alitaptap no? Parang ikaw.. Binigyan mo ng liwanag ang madilim kong buhay." niyakap niya ko ng mahigpit.

Tumingin ka nga naman sa mas magandang nangyayari sa'yo..

Tulad ng kanina, hindi ko nakita ung mga alitaptap na yon kasi busy ako umiyak. Di ko napakinggang mabuti si Bryan kasi hindi ko pinaknggan ang tibok ng puso ko..

Akalain mong ang matagal ko ng hinahanp ay nasa tabi ko lang pala?

"Bryan.. pero bakit ka umalis nuon? Bakit mo ko iniwan?" napayuko siya at tumingin sa mga bituin. May tinuro syang malaki at nagliliwanag.

"Ayan si Mama. Nagkasakit kasi sya nun at namatay. Kaya kelangan kong umalis. Di na ko nagpaalam kasi alam kong malulungkot ka." sabay hawak sa ulo ko at hiniga sa dibdib niya.

Alam kong di na sya okay. Naririnig ko ang hikbi niya at ang kanyang heartbeat.

"Sorry Bryan.."

Parehas tumulo ang luha naming dalawa..

Masyado na pala syang nasaktan.

.

.

.

.

.

.

.

Bakit dinagdagan ko pa?