Aylardır şu bölümü yazmak istiyordum ve dün gece başlamamla bugün bitti. Bana yapamazsın dediler. Hikaye devam ederken bölümü aylarca bekliyorduk dediler ama ben yaptım.
Resmî olarak bu hikayeyi bitirdiğime göre, en yakın zamanda başka bir çalışmayla geri dönüyorum
Gerçeğe kavuşmaya hazır mısınız?
Hepinizi öpüyorum ve çok seviyorum.
Bu da Ayşenur'a kendimi kanıtlamam olsun. Bir günde epilog yazılır arkadaşlar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu da bölümü okuduktan sonrası;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tren tüm hızını yavaşlatıp sonunda istasyona yaklaştığında, derin bir nefes alarak terleyen ellerini kot pantolonuna sildi. Yeşil gözleri hızlıca etrafı tararken kulaklarında yankılanan acımasız sözler nefesini kesmeye yetiyordu.
Aklını meşgul eden o kadar şey vardı ki, trenden indiğinde çantasını almayı unutmuş, aceleyle trene geri dönmek zorunda kalmıştı. Hoş, çantasını bir yerde unutsa bile içinde önemli olabilecek hiçbir şey yoktu. Aceleyle ve panikle çantanın içine sıkıştırılmış birkaç parça kıyafeti unutmak o kadar da önemli değildi.
Şiddetle esen rüzgara karşı sabırsız davranarak uçuşan buklelerini kontrol altında tutabilmek için başının üzerine kapüşonu çekti. Şimdi solmuş bir gri rengine sahip olan bu kazağı giymek bir zamanlar ne kadar zor gelse de, yapamazdı. Kendisine hatırlatmak için elinden gelen her şeyi yapıyordu.
Daha ne olduğunu anlayamadan kendisini bir taksinin içinde bulmuştu. Şöförün bakışlarından onu tanıdığını biliyordu. Kaç yıl geçmiş olursa olsun insanlar hatırlayacaktı.
Yıllarca yaşadığı evin adresini şöföre söyledikten sonra tekerlekler sakin bir şekilde hareket etmiş, bir sürü hatırayla dolu sokaklardan geçerken içini kaplayan hüzüne engel olamamıştı. Bu şehirden tüm benliğiyle nefret ederken, aynı zamanda onu buraya bağlayan çok fazla şey vardı.
