Biz iki kırık şehirdik...
Bir yapboz gibi tamamlanacağımız günü bekliyorduk.
NARÇİÇEĞİM
Selen ve Burak geçmişinden kurtulmaya çalışan iki insan. Çocuklukları parçalanmış. Bir kenara kırılıp atılmış. İki yıkık,kırık şehirler. İki yapboz parçası... Ge...
Bu bölüm, hem akıları tepe takla edecek hem de resimlendirdiğimiz şeyleri canlandıracak.
Bölümden keyif alacağınızı düşünüyorum. İnşAllah öyle olur.
Siz siz olduğunuz için bu kadarsınız başkası olduğunuz için değil. :)
Bize sunduğum mabedimize, dünyamıza girelim o zaman!
Satırlarda nefes alalım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Satranç oyununda yeteri kadar taşa sahiptim ama oynayamıyordum artık zamanı geldi... Satranç savaşa dahildir. Her kesişme savaşa dahil. Yeterki savaşalım.
Bir şah ve mat olmasa da bu sefer fil ileri.
Piyonlar yetmedi...
Kapının kapanma sesi içeri kadar duyulmuştu. Burak alel acele evden çıkmıştı. Kapı o çıkarken yerinden çıkacakmış gibi sarsılmıştı. Çilem yüz ifadesini kontrol ederek, telefonuna uzandı. Abisinin büyük bir şey olmasa gitmeyeceğini, tam tersi olsa dahi en azından ona haber vereceğini biliyordu. Abisini arıyordu ama telefon sürekli meşgule alınıyordu. En son tekrar denediğinde artık çalmıyordu. "Aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor. Lüt-" Çilem Operatörün sesi duyulduğunda aramayı sonlandırmıştı. Meraklı gözlerle kafasını etrafa çevirdi ve endişeli bir ses tonuyla konuşmaya başladı.
"Abim telefonunu açmıyor."
Selen, Çilem'in yanına yaklaştı. Donuk bakışlarını Çilem'in üzerinde sıkı sıkıya sabitledi. Burak'ın bu ani çıkışının sebebinin aramanın etkisiyle olduğunun farkındaydı. Çilem'in bu kişiyi bilebileceğini düşünüyordu.
"Kim aradı?"
Çilem, Selen'in neyden bahsettiğinin gayet farkındaydı. Telefon görüşmesini o da farketmişti.
"Bilmiyorum."
"Beraber yanına gidelim."
"Nereye olduğunu bilmi-"
Çilem sabah olanları hatırlamıştı. Dili, yayvan bir tadı sahiplendi. Elleri beceriksizce iki elini birbirine doladı. Yüzündeki kontrolü ifade kendini kaybetti.
"Selen çıkalım!"
~
Burak ani aramanın etkisiyle endişeyle dolmuş bedenini hareket ettirmeyi başarmış fakat kapı kolunu bir türlü açamamıştı. Kapı kolunun açılmadığından değildi. Açmaya gayreti yoktu. Burak'ın bedeninin her bir yanını korku sarmalamıştı. Kapının ardında göreceklerinden korkuyordu. Arkasında oluşan kıpırtıları bile farkedemiyordu. Selen, Çilem'in durduğu yerden iki tık öne geçti. Burak'ın yanında yerini aldı. Tıpkı savaşta olduğu gibi...
