Liderin Kadını

Kabulleniş

Deniz'den anlatım

Telefon ekranında İncinin hiç mutsuz olmadığı karelere bakıyordum. Mutluydu çok belki onu böyle bir daha asla görmeyecektim. Görmek çok isterdim. İnkar bir yerden sonra yetmiyordu. Kabullenmiştim. İnciye karşı duygular besliyordum.

Olmaması gereken bir şeydi bu. Bu bütün planlarımı bozacaktı. Ama olmuyordu. İnkar etmeme rağmen olmuyordu. Küçük Deniz ise dünden razı. Boşver bırak sev sevil diyordu. Kolay değildi sevmekte sevilmekte. Hak etmek gerekiyordu. Ve ben hak etmiyordum.

Annem bile sevmeyi bana hak görmemiş. İnci ona yaptıklarımdan sonra tehditlerim kırıcı sözlerim ve babasından ayırmama rağmen o sevgiyi bana vermezdi. Belki küçük Deniz'e verirdi. Çünkü o şimdi ki benim gibi değildi. O masumdu. Şimdiki ben asla sevilmeyi hak etmiyorum.

Öfkeyle ayağa kalktım. Bu kadar yeter artık çok vakit geçirdiler. Aynı hamam aynı tastım işte beceremiyorum. Sevmeyi sevilmeyide beceremiyorum. En iyi bildiğim şeyi yapıyorum nefret edilmeyi. Telefonla Yavuzu aradım.

Deniz:Yavuz telefonu İnciye ver

Yavuz:Tamam abi
.
.
.
İnci:Efendim

Deniz:eve gel İnci yeter artık

İnci:olmaz biraz daha zaman ver

Deniz:eve gel dediysem ne anlıyorsun İnci yok zaman

İnci:ailemle vakit geçiriyorum Deniz

Deniz:beni ilgilendirmez Yavuz'a söyle eve getirsin seni

İnci:gelmiyorum dedim vakit geçiriyorum bitince gelirim

Konuşmama müsade etmeden telefon kapattığın öfkeyle telefonu sıktım.

"Sikerim vaktini"

Tekrar Yavuz'u aradığımda hemen açtı.

Deniz:çabuk gideceklerin adresini at

Yavuz:tamam abi

Telefonu kapatıp yatak odasına geçtim. Hızla bir ceket alıp üzerime geçirdim. Evden çıkıp asansöre binip aşağıya indim. Suratıma telefonu kapatmakta neymiş göstereceğim İnci hanıma. İnciye karşı duygularım olabilirdi. Ama bu öfkemi dindirmezdi. Nefretle büyüyen insandan ne bekliyorsunuz ki sevgisinin öfkesini bastıracağını mı?

Hamurunu nasıl mayalarsan elbette öyle olacaktı. Ekşi mayayla yapılmış hamura istediğin kadar şeker at yinede ekşi tadı alırsın. Sadece şeker biraz bastırdı. Öfkemi biraz bastırmıştım. Kendimi tutuyordum. Ama bu öfkelendiğim gerçeğini değiştirmiyordu.

Hızla asansörden indiğime yanıma koruma geldi.

"Çabuk arabanın anahtarını ver"

Adamın konuşmasına müsade etmeden öfkeyle bağırdım. Koruma hızla anahtarı verdiğinde araca ilerleyip bindim. Telefonu cebimden çıkarıp Yavuz'un yeni attığı konumu navigasyona girip aracı hareket ettirdim.