YARALI KÜL

14. Ölüler Cenneti

Merhabalar ✨

🩹 03.03.2022 🔥

Şimdi sizden bir ricam var, hayalet okuyucu olmamanız!!!!! :( Kitabın daha fazla kişiye ulaşmasını istiyorum. Bu yüzden eski bölümlere gidip oy verin. Oy verdikten sonra bölümü okuyabiliriz 😂

⭐️⭐️⭐️ OY VERMEYİ UNUTMAYIN!!! ⭐️⭐️⭐️
Keyifli Okumalar!
- yektane

Medyalar:
Melike Şahin - Hepsi Geçti

Bir mıknatıs tutkusunda ufuk,
Acıyoncam, çocuğum, bozkır çiçeği,
Bak şehla parmaklarının arasında
Şaşırıyor akrep eski trafiğini.
- Cemal Süreya.

                                       🩹 🔥

14. ÖLÜLER CENNETİ

Annelik nereye kadardı?

Şüphe...

Tek kelimelik bir sızı. Ama içinize düştüğünde çıkmaz bir sokak veya sonu uçurum olan bir yol. Şüphe içinize düştüğünde aldığınız nefesten bile emin olamazsınız. Arkadaşınız sizin sırtınızdan bıçaklar ama çok sevdiğinizden barışırsınız. Barışmak ne işe yarar ki? O şüphe kalbinizde, aklınızda hep vardır.

Bir daha sırtımdan bıçaklayacak mı?

Sevgiliniz sizi aldatır ve yine çok sevdiğinizden barışırsınız. Ve aynı döngü. Şüphe. Bu sadece size ihanet eden insanlar tarafından şüphe duymakla da kalmaz. Hıncınızı tüm insanlığa sıçratırsınız.

Yeni arkadaşım arkamdan iş çevirecek mi?

Yeni sevgilim beni aldatacak mı?

Şüphe, güvensizlik ile bir bütündür. Şüphenizle beraber güvensizlik de gelir. Bu yüzden insanlardan şüphe duyma.

Şüphe duyduğun an karşındaki insanın senin kalbinde ölüşünün fragmanını izlemeye başlarsın. Çünkü güven yoksa kalbinde hissedebileceğin herhangi bir olumlu duygu da yoktur.

Ve Kıvanç'tan şu an şüphe duyuyorum. Çünkü en yakınlarımdan biri olan Kerim, otuz saniye önce kalbimi açabileceğime inandığım adamın arkadaşının, bir şüpheli olduğunu söyledi.

"Bu adam; senden yirmi üç dakika önce Afra'nın odasından çıkmış, Feris." dedi Kerim.

Az önce garip bir enerji hissettiğim salonda şu an bir kıyamet kopuyordu. Sanki iki düşman taraftık. Ben, Kerim, Dora ve Ayhan öfkeyle Arsel'e bakıyorduk. Kıvanç, Caroline ve Arsel ise düz bir ifadeyle bana bakıyordu.

Kıvanç'ın ve benim tarafım.

Gözlerimden taşacağına inandığım öfke ve ateşle Arsel'in yakasına yapıştığımda Arsel geri geri adımlayarak sırtını duvara yasladı. Arsel yeşil gözlerini yuvalarından çıkarırcasına açtı. Gözlerindeki neydi? Suçluluk mu? İçimi kemiren şüphe doğru mu?

"Orospu çocuğu! Kardeşimi sen mi öldürdün?!" sesim yüksek tavanlı salonda yankılandı. Kalbim kaburgalarımdan firar etmek ister gibi hızlıca çarpıyordu. Kalp krizinin eşiğindeki bir çocuk gibi hissediyordum. Bir çocuk kalp krizi geçiremezdi, işte öyle her şey tepetaklaktı.

Kibar olmak veya karşı tarafı dinleyip anlamak için çok öfkeliydim.

Arsel, nefeslerinin arasından, "Yenge, yanlış anlıyorsun." dedi. Yakasından tutarken boğazını da sıkıyordum. Şaşkınca açtığı yeşil gözlerini benden çekip Kıvanç'a baktı. "Aşık, yenge bana orospu çocuğu diyor."