YARALI KÜL

38. Köşe Kapmaca

🩹 19.11.2023 🔥

Kitabın en uzun bölümüyle geldim. 16 Bin Kelime, kitap formatında yaklaşık 100-110 sayfa. :)

Bu yüzden hemen bitirmek için hızlı hızlı okumayın lütfen.

Yorumlarınızı ve oylarınızı eksik etmezseniz sevinirim. 💙

MEDYA :
Anıl Emre Daldal - Ne Anlamı Var
Anıl Emre Daldal - B.
Yalın - Ki Sen
Sezen Aksu - Çocuklar Gibi
Şebnem Ferah - Birileri Var

🩹🔥

38. KÖŞE KAPMACA

Bir aşık, sevdiğinden uzak kaldığında; ondan geriye tek şey kalır. O da hiçbir şeydir.

Kalbi buz tutar, atmıyormuş gibi. Gözleri kaskatı kesilir, görmüyormuş gibi. Elleri tutmaz, hissetmiyormuş gibi.

Bir hiç oluverirsin, o yoksa.

O yoktu, bir hiçtim.

Şimdi yeniden biri olmuştum, biri için.

Onu öyle bir öpüyordum ki tüm hislerim, kalbimden değil; dudaklarımdan doğuyordu. Ellerim ensesinde, boynunda, her yerindeydi. Ona dokunamadığım her dakika ölümle yüz yüze gelecekmişim gibi boynuna sarmıştım kollarımı.

Tutunuyordum sıkı sıkı ona.
Düşürme beni gönlümün yangını.

Düşürmedi, düşürmezdi. Kıyamazdı.

Ama düşerdi. Düştü de.

Dizlerinin üstüne çöküverdi, başı kalbim ile aynı hizaya düştü savunmasızca. Bu yangın ikimizi de içine çekiyordu. Yıllardır dokunmadığım dudaklarını tükettim, eğdim başımı af diler gibi.

Şimdi onun dizlerine ve benim ayaklarıma camlar batıyor; benim göz yaşlarım, kendi yanaklarıma değil; onun yanaklarına düşüyordu.

Ben kalbime küsmüştüm, ona küsmek benim haddime değildi.

O bana küsmüştü, bu hakkıydı. İzin verdi; öpmeme, arsızca onunla savaşmama, dudaklarını sanki benim parçalarımmış gibi eziyet etmeme.

O bana küsmüştü, bu savaş karşısında beyaz bayrağın kendisi oymuş gibi durdu.

Ben yendim sanıyordum, her şeyi yendim; omuzlarımı dikleştirdim. Güçlü bir kadın oldum. Fakat şimdi fark edebiliyordum, yükü indirdiğimde; hafiflediğimde anlayabiliyordum kamburumun olduğunu.

Dokuz ay boyunca, iki çocuğu karnımda taşıdığımdan sanmıştım sırtımda oluşan bu ağırlığı; meğer aşktanmış. Yoksulluğun sadece parayı değil, sevgiyi de kapsadığını unutmuşum. Sevgisizliğin, kambura neden olacağını unutmuşum.

Artık her şeyi unutmuşum da bir onu unutamamışım.

Ezberim bir ona yetmişti, ben bir ona yetmiştim.

Onunla savaştım dakikalarca, kimse kazanmadı ama ben kaybettiğimi bir kez daha anladım.

Nefeslenmek için geri çekildiğimde, onun yanaklarına akıttığım gözyaşlarıma tezat bir tavırla dudaklarımda bir tebessüm vardı. Kokusunu ciğerlerime çektim, nefes almaya yeni başlamış bir canlı gibi.

Rahatladığımı bir an bile gizlemeden, "Selam," diyerek fısıldadım dudaklarına. Avuçlarımla yanaklarını kavrayarak kendi göz yaşlarımı onun yanaklarından sildim. Nefesi dudaklarıma vurdu, o sıcaklık bile ev gibi hissettirdi, ısındım bir anda Ankara'da.