YARALI KÜL

4. 40 Günlük Nefes

Merhaba ✨

🩹 21.12.2021 🔥

Bu bölüm, diğer bölümlerin aksine sakin bir bölüm. Aralarda bölümleri pekiştirmek için yavaşlayacağız.

⭐️⭐️⭐️OY VERMEYİ UNUTMAYIN ⭐️⭐️⭐️
Keyifli okumalar!
- yektane

MEDYA: Güncel Gürsel Artıktay - Umut

Doğrusu iyi idare etmiştik
Doğrusu iyi halletmiştik
Yaşayanlar unutmuştu bizi
Biz öldüğümüzle kalmıştık
- Cemal Süreya.

🩹🔥

4. 40 GÜNLÜK NEFES

Yas, kırka kadar; yaşam, yasa kadar.

Acı...

Hissettiğim acı kalbimin her kıvrımında batıyordu.

Kardeşini kaybeden biri ne hissedebilirdi? Anne ve baba acısı gibi değildi bu, kalbimde bir daha asla dolmayacak bir boşluk kaplamıştı. Doldurmak istemeyeceğim bir boşluk.

Hayata ilk kez gözlerini açışına şahit olduğum insanın, hayata son kez bakışına şahit olacağım aklıma gelmezdi.

O ölmezdi, beni bırakmazdı... hep kendimi böyle avutuyordum. Annemi ve babamı kaybettikten sonra sevdiğim kimse ölemezdi, buna izin vermezdim. İnatçı kardeşim benden izin istememişti, istese vermezdim.

Uyuşturucu bağımlılığının içindeydim. Kalbim ve aklım nöbetlere giriyordu, Afra diye. Bütün bedenim sadece onu istiyordu, o olmazsa ölecek gibi hissediyordum. Belki de ölüyordum. Etrafı dağıtıyordum, kendime zarar veriyordum ama sonucunda yine Afra diyordu bedenim.

Uyuşturucu bağımlısı olsaydım bulurdum o illeti, peki Afra'yı nasıl bulacaktım? Nane gibi ferah olan, bana nefes olan kokusunu. Masum bir çocuğu andıran gülüşünü. Bu dünyada onu herkesten farklı kılan yüreğini. Afra'yı bulamayacaktım. Bu nöbetler artık benim hayatımdı.

Kendimi kandırıyordum. Unutacaktım, her ölüm unutulurdu. Hiçbir acı taze kalmazdı.

Gözlerim zihnimdeki kavgayı durdurmak ister gibi usul usul kapandı. Onun bana veda edişinin ardından geçen kırkıncı gündeyim, geçirdiğim kırkıncı nöbette. Dünyanın düzeni parçalanmıştı, onun bu dünyada aldığı son nefes ile beraber her şey durmuştu. Aldığım her nefes kardeşimden çalmış gibi boğazımda düğümdü. Alışmayacaktım, alışılacak bir şey yoktu. Her şey bitmişti.

Kimsesiz dediğim kız beni bir kez daha kimsesiz bıraktı. Kızgındım, öfkeliydim ama en çok kırgındım.

Benim onsuz yaşayabileceğime nasıl inanmıştı? Ablasını hiç tanıyamayan bir kardeş.

Ben ise onu çok iyi tanıyordum, eninde sonunda intihar edeceğini biliyordum. Dayanamayacak çok şey yaşamıştı, bir kere mâni olmuştum ama bu sefer geç kalmıştım. Zaten kimse intihar edecek insanı fark edemezdi ki. İnsan birine bakarken karşısındakinin intihar edeceği veya yarın öleceği aklına gelmezdi.

Afra, hayatında her şeyi başarırdı. Ölmek istiyordu, ölmeyi de başarmıştı.

Ama benim hissettiğim bu sefer gurur değildi.

Aklım onu toprağa verdiğim güne gitti. Tüm arkadaşları oradaydı. Arkadaşları beni ilk kez, Afra'nın öldüğü gün görmüşlerdi ama ben onların her şeyini biliyordum çünkü Afra benden hiçbir şey saklamazdı.