YARALI KÜL

28. Ateş Yakmaz, Diriltir

🩹 04.11.2022 🔥

Sonunda Kasım ayındayız. Kasvet bu kitaba daha çok yakışıyor o yüzden biraz memnunum bu havalardan. 🍂

Ve Son 3 Bölüm! 31. bölümde 2.kitabın finalini yapacağız. 1.kitabın finalinde ters köşelere hepimiz şaşırmıştık. 2.kitap finalinde neler olacak bakalım. 😏

YORUM YAPMAYI VE
⭐️⭐️ OY VERMEYİ UNUTMAYIN. ⭐️⭐️
Keyifli Okumalar!
- yektane

MEDYA : Adamlar - Dal

Sevgilim ben şimdi büyük bir kentte seni düşünmekteyim
Elimde uçuk mavi bir kalem cebimde iki paket sigara
Hayatımız geçiyor gözlerimin önünden
Çıkıp gitmelerimiz, su içmelerimiz, öpüştüklerimiz..

- Cemal Süreya.

🩹🔥

28. ATEŞ YAKMAZ DİRİLTİR

Aynı düş, aynı acımasızlık.

Şeytanın uzun tırnaklarının içindeki kanlar, insanların günahlarının birikintisiydi. Kan kokusu parmak uçlarıma kadar sinmişti, tüm insanlığın günahlarını sırtlanmış gibiydim. Tırnaklarım birbirine vuruyor hayatın içindeki akıp giden zaman gibi bir ritim tutuyordu.

Kalbimi hacze çıkarmıştım artık yaralarıma sahip değildim. Bir kalbe sahip değildim.

Paranoyak düşüncelerimden sıyrılarak, mazeretlerimi yatağımın altına ittim. İnimdeydim. Sırtımdaki kanatları kapının dışında bırakmış parmaklarımın arasına hayali bir muşta geçirmiştim. Yumruklarım, kanatlarımı koparırken sertleşmiş ve güçlenmişti. Ölümün bana bu denli güç vereceğini on yedimde bilemezken on sekizim bunun tersini kanıt gibi önüme atmıştı.

Ölüm değildi belki de öldürmekti tüm meziyet.

Öldürmek için parmaklarım direksiyonun deri çemberini kavramış, vitesi bir kez daha yükseltiyordu. Bir adım daha yaklaşıyordum günaha.

Arabamı, gelen konumdaki barın önüne bıraktığımda yüzüme yayılan tebessümü tutamıyordum. Vale yanımdan geçerken ellerinin arasına anahtarımı sıkıştırdım. Valenin arkasından, "Uzağa götürme, beş dakikalık işim var." diye seslendikten hemen sonra mekânın önündeki korumaya cilveli bir şekilde göz kırptım. Bu koruma da biliyordu içeride dönen olayları.

Beş dakikalık işimi, günlerdir erteleme sebebim benim yirmi beş senelik hayatımdaki ilk kez ölme isteğimden kaynaklanıyordu.

Lakin her zaman ki gibi hiçbir şey planlı gitmemişti. Düştüğüm depresyon çukurundan sıyrıldım, ölmek istemiyordum. Yaşayacaksam Afra'nın katillerini bulmalıydım. Afra'nın intihar etmediğini, öldürüldüğünü ve organ mafyasına çalıştığını çok değil sadece 11 gün önce öğrenmiştim. Bu 11 günün 6 günü hastanedeydim fakat geri kalan süreçte hep katili bulmayı geciktirmiştim.

Çünkü ölüm, ölümdü. Bir hastalık değildi, geçmezdi. Tedavisi yoktu, yara iyileşmezdi.

Müziğin ritmi kulaklarıma dolmaya başladığında barın iki üç basamaklı merdivenlerinden iniyordum. Merdivenlerde dans etmeye başladığımda günlerdir bunu istediğimi yeni fark edebildim. Alkol ve dans. Her zaman en büyük kaçışım.

Bir yandan dans edip bir yandan etrafı gözlerimle taradım. Çok vakit kaybetmeden Ferit ve Arsel görüş açıma girdi. Kerim büyük ihtimalle dışarıda kendi aracındaydı. Çatışmalar ona göre değildi, kameradan beni gördüğünü düşünerek gözlerimle duvar kenarlarına baktım. Kameralardan birini gördüğümde kotumun arka cebindeki telefonumu çıkardım ve kameraya doğru telefonu salladım, telefona bak der gibi.