Şeytan'ın çocukları, zihinlerimize gömüldüğümüz yerde cirit atarken ve Tanrı'nın kaderimizi yazan kalemi kanımızla doldurulurken, zift gece kanımıza bulaştı.
Olmaması gereken ne varsa, ay tamken oldu ve biz, bir gece yarası birbirine sarılan ruhlar...
Multimedya; Bölüm Şarkısı; İkilem-Bu Saatten Sonra
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar dilerimm 💚💚💚
-----
Bir ip ile birçok şey yapılabilirdi.
Bir cambaz, iple oynar ve size bir gösteri sunabilirdi. Geçmişiniz temiz ise ip sizin geçmişinize uzanarak çocukluğunuzun kirlenmemiş taraflarına salıncak kurabilir ve kirlenen kısımlara aydınlığı düşürebilirdi veyahut ip, bir urgan gibi boynunuza dolanır ve sizin yaşayan tek kısmınızı da boğarak sizi öldürebilirdi.
Bir ip, yaranızı dikerken sizi parçalayabilirdi.
Parmaklarım arasındaki ip, şeytanın cambazlığını yaptığı kor alevdi ve şimdi boynuma sarılmış, ben kâbusun kollarındayken beni düştüğüm kuyudan çıkarmıştı. Kuyuda kalan acılarımın üstüne düşen taşlar, kuyudan çıkmaya çalışırken ardımda bıraktığım emarelerdi.
Soluk soluğa derin karanlıktan çıktığımda bakış açıma giren ilk şey perdenin arasından ışıklarını odanın zeminine düşüren yarım ay olmuştu. Alnımda boncuk boncuk terler birikmişti ve vücudumdaki dinçlik zihnime onlarca ışığı aynı anda tutmama neden olmuştu. Pek bir şey hatırlayamıyordum doğrusu.
Kaşlarımı çatarak kendime birkaç saniye verirken duyduğum bağrış sesiyle hızla yerimden fırladım, zihnimdeki zincirler çözülmüş, yazarları tarafından kötü bitirilen bütün senaryolar gözümün önüne düşmüştü.
Hiddet ve korku dolu bir sesle onun adını andım. "Tamay!"
Odanın kapısını açtım ve onu gördüm. Serzeniş ederken, acı içerisinde bağırırken ve okyanusları çektiği acıdan dolayı yanaklarından aşağıya taşarken. Tamay beni gördükten sonra sanki zehir benmişim gibi gözlerini kapattı ve başı yana doğru düşerken sarsaklayan adımlarım ona doğru ilerliyordu. "Neler oluyor?"
Sanki bir bataklıktaydım ve ilerlemeye çalıştıkça dibe batıyordum. Olduğum yere çivi gibi çakıldım, bakışlar zeminin üzerinde birikmiş sığ kan gölündeydi. "Yaralanmış," Duman, Tamay'ın bayılmasıyla onu zapt etmeye gerek kalmadığını fark etmiş ve yerinden kalkarak yanıma gelmişti. "Yardım istedi, yarasını dikiyor getirdiğim doktor. Sorun yok." Bakışlarım kül renkli harelerine uzanmak istedi fakat zeminin üstünde ay ışığıyla parlayan kanın yüzeyine o adar kilitlenmiştim ki bu isteğim elimde patlamıştı.
"Leyl?"
Duman yanıma adımlarken adımlarımı hareketlendirdim ve hızla Tamay'ın yanına ilerlerken Duman vücudunu bana döndürmüştü. "Yalan söylediğimi düşünmüyorsun, değil mi?"
Tamay'ın yüzünü avuçlarımın içine aldım, saç dipleri terlemiş yüzü çektiği acıdan dolayı huzursuz bir ifadeyle kalmıştı. "Ne düşündüğüm umurumda değil, Duman." Yüzündeki teri elimin tersiyle silerken parmak uçlarım dokunmaya kıyar gibi yüzünü okşuyordu. "Nasıl olduğu hakkında bir bilgin var mı?"
