Şeytan'ın çocukları, zihinlerimize gömüldüğümüz yerde cirit atarken ve Tanrı'nın kaderimizi yazan kalemi kanımızla doldurulurken, zift gece kanımıza bulaştı.
Olmaması gereken ne varsa, ay tamken oldu ve biz, bir gece yarası birbirine sarılan ruhlar...
Siz hiç sevdiklerinizi rüyanızda görme hayalleri ile yattığınız uykuların kâbuslara çıkma korkusuyla defalarca daldığınız uykuları cesetleştirdiniz mi?
Siz hiç kâbus görmemek için gözlerinizin altındaki morluklara morluk katsa bile uykusuz geceleri göğsünüzde bir çocuk gibi sakladınız mı?
Peki siz hiç ölüme çıkar korkusuyla uykulardan ya da ölüme az zamanı kalmış biriyken zamanı uykuya yatırmaktan kaçtınız mı?
Gecenin geç saatleriydi, ikimiz de evin salonunda oturmuş ve ne yapacağımız hakkında düşünüyorduk. Ne düşünürsek düşünelim, düşüncelerin arasına birbirimize rast gelişimiz çıkmaz sokakta dönüp durduğumuzun kanıtıydı. "Tan eğer oradan çıkarsa kumpasın bozulacağını ve bunun bizim ölümümüze neden olacağını söylemişti."
Bakışlarım az önce sardığımız parmaklarımdan ona kaydı. Elinde bir şişe viski vardı ve o kadar fazla içmişti ki aramızda iki metreden fazla olmasına rağmen vücuduna sinen içkinin buram buram kokusu burnuma doluyordu. "Tamay," diye mırıldandım kısık bir sesle. Bana, onu sanki öldüren benmişim gibi baktı. "Tek istediğim şey sessizce oturmak."
Beni umursamadı. "Bora eve girildiğini anladı."
Gözlerimi kapatıp acı içerisinde konuştum. "Tamay, sus."
Tamay'ın birkaç yudum üst üste içkiyi içtiğini anladığımda kirpiklerimi araladım ve yaşlı kirpiklerimin arasından ona baktım. "Tan'ı bu yüzden oradan çıkardı, onun için geri geleceğimi biliyordu!"
Bacaklarımı kendime çekerek oturduğum koltukta küçülüp kollarımı bacaklarımın etrafına sardım. "Bunun bizimle bir alakası olduğunu düşündüğünü sanmıyorum," onu susturmaya çalışırken kendi kelimelerimin önündeki bariyerlerimi yıkmıştım. "Öyle olsaydı, çoktan buraya gelmiş olurdu."
Başını iki yana sallayarak yerinden kalktı ve elindeki şişeyi sertçe sehpaya bırakarak elini saçlarından geçirdi. "Leyl, Tan'a ihtiyacımız vardı!"
Dudaklarımı ıslattım, onun yangınını harlamamak için sakin bir sesle konuştum "Biliyorum ve bu senin suçun değil."
"Leyl, Bora'nın Sude'yi bulmasını acele ettirmemiz için bu elimizdeki tek kozdu!" Hiddetli sesinin evin camlarını sarsacağını hissederek yerimde doğrulduğumda bu bağırışının bana değil kendine olduğunu biliyordum. "O Sude'yi kaçıran kimse, başka bir kişi ya da bilmiyorum...Leyl biri senin ölmeni istiyor!"
