Şeytan'ın çocukları, zihinlerimize gömüldüğümüz yerde cirit atarken ve Tanrı'nın kaderimizi yazan kalemi kanımızla doldurulurken, zift gece kanımıza bulaştı.
Olmaması gereken ne varsa, ay tamken oldu ve biz, bir gece yarası birbirine sarılan ruhlar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalarr💚💚
------
Geleceğimin yazılı olduğu kader defterimdeki boş sayfalar, acımasızca ait oldukları yerden koparılmış ve buruşturularak boş, kirli bir şişenin dibine tıkıştırılmıştı.
Şişenin mantarı, tıpkı acılarımı kalbime sığdırmaya çalışan kaderim gibi kapatılmış ve bir okyanusun dibine fırlatılmıştı. Okyanus oydu, harelerine sığdırdığı dalgalar ölümümün ağırlığını taşıyamayacağı için o şişenin ağırlığından fazlasını taşırmıştı.
Belki de bu yüzden ölüm kelimesi aramızda her geçişinde onun okyanuslarını taşırarak yanaklarından döküyordu damla damla.
Bakışlarım bal rengine sahip harelerdeyken ağzımda acı bir tat birikmişti. Bora sabahın bir köründe buraya gelmiş, bizden gelişmeleri öğrenmek istemişti fakat dakikalardır kimsenin ağzını bıçak açmamış ortamdaki gerilim en uç noktaya ulaşmıştı.
"Sessizlikten hoşlanmam," bakışlarım Tamay'a düştüğünde Tamay parmaklar arasında tuttuğu kristal kadehe bakıyordu. Saat sabahın sekiziydi ve ocak ayı on altıncı gününü geride bırakıyordu. "Konuşulacak tonlarca şey varken sessiz kalınmasından da öyle." Bardağın içindeki sıvıdan ufak bir yudum aldıktan sonra bakışları Bora'ya düştü.
"Sude'nin ortalıkta olmaması, Leyl'in dört günü kalması, Duman ile fazla içli dışlı olmanız ama bir şeylerin hâlâ çözülememiş olması...evet konuşulması gereken çok fazla şey var Tamay." Saçlarının arasındaki beyazlıklar, onun da gücünün tükendiğini gösteriyordu. Gözlerinin kenarlarındaki kaz ayakları, yüzündeki birkaç kırışıklık onu olduğu yaşta gösteriyordu.
Bakışlarımı bileklerimin iç kısmına düşürdüm, geçen sefer olduğu gibi morarmalar başlamıştı ve bu yine, gücüm fazlalığından kaynaklanıyordu fakat gücü azaltmaya çalışmam bu sefer kesin olarak beni öldürürdü.
Kuruyan dudaklarımı ıslattım. "Düşmanının, kardeşin olduğunu söylememek de konuşulacak şeyler arasında mı Bora?"
"Sen..." Bora birkaç saniye sustuğunda yüzünde derin bir şaşkınlık belirmiş, kelimeleri bir keskin bir makasla budanmıştı.
Tamay yerinden doğruldu, önümden geçip giderken gölgesi bir an üstüme düşmüştü. "Buraya öylece gelip senin dediklerin boyun eğerek senin her dediğini öylece yapacağımızı sanmadın sanırım?" Sesindeki donukluk ve yüzündeki ifadesizlik kalbimde bir yerlerin burkulmasına neden olurken kollarımı göğsümde bağladım, morarmalarımı incelemem onların varlıklarını arttırıyordu.
Bora derin bir nefes aldığında göğsünde biriken nefes ona fazla gelmiş olacak ki öksürerek öne doğru eğildi. İnsanlara karşı merhamet duygum kalmış olsaydı ona şu anda bir miktar acıyabilirdim fakat kalan günlerimin buruşturulması gibi duygularımda ezilip büzülmüştü. "Bu kısımlar sizi alakadar etmeyen kısımlar."
