SİYAH KARANFİL[Askıya Alındı/Devam Edecek]

9.BÖLÜM:GÜÇ

~🎼LOVE STORY🎼~

★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Bazı şeyler olur ya hani; susup kalırsın, konuşamazsın, tepki veremezsin... İşte ben şu an o haldeydim. Kulaklarım duymuyor, gözlerim görmüyordu...
Az önce gördüğüm görüntü bir film şeridi gibi geçiyordu önümden. Gerçekliğine halen inanamazken açık kalan ağzımdan bir kaç cümle çıkardım.

"B-bu... Ne?"

Kafam karma karışık olduğunda kaçmak için bir kaç adım geriye gittim. Vücudum buz kesmişti. Nefes alamıyordum.

Okuduğum hikayelerde bile inanmadığım, saçmalık olarak adlandırdığım şey şuan yaşanıyordu.

Kumral adam, hiç bir şey yapmadan çalılıkların üstünden ateş çıkarmıştı... Bunu o yapmıştı...

Asil, yüzüme korku ile bakarken Giz, gayet normal bir şey görmüş gibi tepki vermediğinde hayrete düştüm. Cidden şu an tepkisiz kalabilir miydi?

"Bu... Bu," Dudaklarımı dişlediğimde bu sefer de Kumral adam ile kesişti gözlerimiz. Normalde koyu tonlarda olan gözleri açılmıştı. Yüzünde oluşan tedirginliğinin sebebi bendim. "Bunu nasıl yaptın? Bu bir şaka mı?" Kelimeler dudaklarımdan yavaş yavaş dökülürken başımdan aşağıya da kaynar sular dökülüyordu sanki.

Kimse ses vermediğinde Kumral adam bir adam öne atılıp bana yaklaşmaya başladı. O bana yaklaştıkça ben ondan uzaklaşıyordum.
Ben bu adamdan korkmuyordum. Ben sadece bu adamın yaptığından korkuyordum. Ben bu adamdan kaçmak istiyordum. Ondan kaçıp kurtulmak istiyordum...

"Dinle, gördüğün şey-" Bana karşı bir adım daha attığında kendimi hiddetle geriye atıp ondan uzaklaştım.

"Ben sizin gibilerle konuşmuyorum... Siz yalancısınız. Siz... Normal değilsiniz." Ellerim saç diplerime kadar uğlaştığında saçlarımı karıştırdım.

Ben artık ciddi ciddi deliriyordum.
Her şey gittikçe çıkmaza giriyordu.
Her şey artık saçma olmaya başlıyordu...

"Sinem, sak-" Ellerimi saçlarımdan çektiğimde işaret parmağımı hızlıca ona doğru uzatıp tehtidkar biçimde salladığımda Kumral adam'da telaşlanıyordu.

"SAKIN... SAKIN BENİM ADIMI AĞZINIZA ALMAYIN!" Sesim gür çıksada kalbim titrek bir şekilde atıyordu.

Artık bir yere oturup ağlamak istiyordum. Bir yere sığınıp bütün olan biteni unutmak istiyordum. Kalbimin ve aklımın susmasını, ruhumun konuşmasını istiyordum. Benim bunlara ihtiyacım vardı çünkü.