SİYAH KARANFİL[Askıya Alındı/Devam Edecek]

8.BÖLÜM:ÇİÇEK BAHÇESİ

~🎼Lost On You🎼~

Bazı rüyalar gerçek olurmuş. Bazıları ise sadece rüyadan ibaret...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Hayatın bu denli acımasız oluşu niçindi? Biz insanlar çok mu kötüydük?

Kötüydük... Bizler çok kötüydük. Bir kadının karnından dünyaya gelip onlarca kötülüğe bulaşan varlıklardık. Çocukken sahip olduğumuz masumluk gidiyor, yerine kötülük geliyordu artık. Kötülük her an evrene sahip oluyordu. Biz engel olmuyorduk. Biz kötülüğün içine hapsolmak için çırpınıyorduk. Kurtulmak değil, hapsolmak istiyorduk. Kaçmak değil, yakalanmak istiyorduk.

"Bunlarıda içmek zorundasın." Asil, yaklaşık yarım saattir doktor ile konuşup benim gittikçe artan kabuslarımdan ve sancılarımdan bahsediyordu.
Konuşmasının ardından elinde tuttuğu kaşığa bir şey doldurup bana içirmişti ve şimdi bir tane daha içeceksin, diyordu.

"İçmeyeceğim. Hepsinin tadı iğrenç," kaşığın içinde ki sıvı dökülmesin diye yavaşça elini ittirip kendimden uzaklaştırdım.

"Dışarıya çıkmak istiyorum. Bu evin içinde bulunmak istemiyorum." Oturduğum koltuktan kalktığımda iki adamın ve kabustan önce gördüğüm kadının bakışları üzerimdeydi.

"Dışarıya çıkmak mantıklı bir karar değil," İsmini halen öğrenemediğim Kumral adamın cümlesinin ardından gözlerimi devirmeme engel olamadım. "Giz, sen bununla kal. Bizim Asil ile işimiz var."

Cümlesi ile karşımda sessiz ve sakince duran kadına baktım. İsmi, Giz... Çok güzel bir isim...
Ama... O adam, bana az önce Bu diyerek mi hitap etmişti?

"Pardon da benim de bir ismim var. Ve benim ismim Bu değil." Bakışlarımız buluştuğunda birbirimizden ne kadar uzak olduğumuzu anlamıştım. Bu adam ile hiçbir zaman aramın iyi olacağını sanmıyordum. Birbirimize düşmanmış gibi bakıyorduk.

"İsmini bilmiyorum ve bilmek istediğimi de düşünmüyorum."

"Ay, ben senin ismini öğrenmek için can atıyorum (!)"  Yüzümü buruşturduğumda bakışlarımı farklı bir yere çevirdim.

Ukala adam.

Oturmak yerine odadan sakince çıkıp büyük dış kapısını açmak için kolunu çevirsemde açılmadı. Kaşlarımı çattığımda tekrardan açmak için kolu çevirdim.

Arkamda olduğunu bildiğim Kumral adama omzumun üzerinden bir kaç saniye bakıp "Orada dikileceğine gelip kapıyı açmayı deneyemez misin, Bay Ukala?"

Yanıma geldiğinde elindeki anahtarı deliğe sokup üç tur çevirdikten sonra kapı açıldı.

Dışarıda ki manzarayı görmeye hazır mıydım bilmiyorum ama merak ettiğim kesindi. Bana ait olmayan yeri merak etmek bir saçmalık olsada merak ediyordum. Buranın havasını, kokusunu, görünüşünü merak ediyordum.