SİYAH KARANFİL[Askıya Alındı/Devam Edecek]

19.BÖLÜM|GÜNAHKAR ELLER

Ölüme bir adım kaldı,
Ölüme son nefesimiz kaldı
Ve Ölüme biz kaldık...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Genzimden bütün vücuduma doğru yayılan zehir her zerreme derinden işliyordu. Kalbimde ki ağrılar ve acılar benim bitişim olurken yavaş yavaş nefesimi dışarıya verdim.

Gözlerim ellerime kayarken dudaklarım titredi. Avuç içimde ki kanlar usulca tahta zemine damla damla akarken ne yapmam gerektiğini unuttum. Kendimi sakin tutmaya çalışırken arkamdan bir ses işittim. Adım sesleri bana yaklaşırken başımı arkaya çevirdim.

Gözlerim hızla açılırken yere doğru baktım. Baktım ve kalbim durdu.
Baktım ve nefesim kesildi.

Yerde ki ceset benden bir adım ileride olsa da o ceset ruhuma yaklaşmış gibiydi. Kalbim ağzımda atarken şoke olmuş bir şekilde cesede doğru yürüdüm. Yürüdüğümde, attığım her adımda bacaklarımın bağı çözülüyordu. Yere kapaklanacakmışım gibi hissediyordum.

Yüzü diğer tarafa dönükken başımı uzatıp yerde ki adama bakmaya çalıştım. Gözlerimi korkuyla kıstığımda nefes alışverişim son buldu. Nefes almayı unutturacak o görüntü bir film şeridi gibi gözümün önünden geçerken boğazımı yırtarcasına bağırdım. Öyle bir bağırdım ki koskoca oda da bir tek benim çığlığım duyuldu. Çığlığım oda da ses uyandırırken yere düştüm. Cesedin tam dibine düştüm. Onun yanına düştüm. Benim kurtarıcım olan adamın dibine çöktüm.

"Hayır," Gözlerimi cesedin üstünden çekip kanlı ellerime odaklandığımda başımı iki yana salladım. "Hayır, hayır, hayır..."

Binlerce kez inkar ettim.
Binlerce kez baktım cesede.
Binlerce kez...

Ağlamam son bulamazken Ales'in kanlı vücuduna dokundum. Onu sarsmaya çalıştım. Onu yaşatmaya çalıştım.