ကိုယ်လုပ်တော် ဝမ်

°28°

*ဖွားဖွား..ကျွန်တော် ထမင်းပွဲပြင်...*

အခန်းငယ်လေးကနေ ပြုံးရွှင်စွာ ထွက်လာသော ရိပေါ်၏ အပြုံးလေးတွေသည် ခနမျှ ရပ်တန့်သွား၏။ ဖွားဖွား ပန်းပျိုးလေ့ ရှိသည့်နေရာတွင် ဖွားဖွားက ရှိမနေပဲ အရှင်သည် မားမားမတ်မတ်ကြီး ရပ်နေ၏။

မထင်မှတ်ပဲ ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရသူကြောင့် ရိပေါ် ခနမျှကြောင်တွေသွားသည်။ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းပင် မသိ။ ဖွားဖွားကို မျက်လုံးဝေ့ကာ ရှာဖွေမိတော့လဲ ဖွားဖွားက ရှိမနေ။

*မင်း ရှာနေတဲ့လူ မရှိဘူး*

*အ..အရှင်*

ရှောင်းကျန့်၏ အသံ ခပ်ပြတ်ပြတ်ထွက်လာမှပင် ရိပေါ်သည် သတိဝင်လာသလို ရှောင်းကျန့်အား အရိုအသေပေးလာ၏။ ခေါင်းလေးကို ပြန်မော့မလာပဲ ခါးကို ကျိုးမတတ် ကိုင်းထားသူကြောင့် ရှောင်းကျန့် မျက်ခုံးတွေက တွန့်ချိုးသွားသည်။

*ခါးမတ်လို့ရပြီ*

*ဖွား..ဖွ‌ားဖွားရော အရှင်*

*အပြင်ထွက်သွားတယ်*

ရှောင်းကျန့်၏ အသံက ခပ်ပြတ်ပြတ်။ ပြီးနောက် ဝမ်ရိပေါ်ဆီသို့ တစ်လှမ်းချင်းတိုးလာသည်။ ရိပေါ်၏ အနီးအနားအရောက် ရိပေါ်၏ မေးဖျားလေးကို ဆွဲမ၍ ပင့်ကိုင်သည်။

*ပင်ပန်းလား*

ပင်ပန်းတယ်လို့ ပြောလိုက်။ ငါ ကိုယ်တော်က မင်းကို သက်သာတဲ့အခြေအနေကို ပြန်ပေးမှာမို့လို့ ပင်ပန်းတယ်လို့သာ ပြောရုံပဲ ကိုယ်လုပ်တော်ဝမ်။

*ဗျာ..မပင်ပန်းပါဘူး*

ရှောင်းကျန့် မပင်ပန်းဘူးဟုသာ ဆိုနေသူကို ကြည့်ရင်း သူ့ရင်ထဲ မျက်ခနဲ။။ ဝမ်ရိပေါ်၏ မျက်နှာလေးသည် အရင်ကထက် ချောင်ကျသွားသည်။ သူ စလာကထဲက သတိထားမိသည့် လက်ကလေးတွေသည် အနည်းငယ်ပေါက်ပြဲနေ၏။

ဒီနန်းဆောင်တွင် နန်းတွင်းသူတွေ မရှိတာကြောင့် လျှော်ဖွပ်တာ၊ ချက်ပြုတ်တာတွေသည် ကိုယ်တိုင်လုပ်ရ၏။ ဝမ်ရိပေါ်ဆိုသည့် ကောင်သေးသေးလေးက ဘာအတွတ်များ ဒီလောက်ထိ လုပ်နိုင်မှာတဲ့လဲ။