Bu öyle bir şey ki, ne vazgeçebiliyorum ne de anlatabiliyorum. Sonuçta insan abisine aşık olur mu?
Onur öyle bir duruma düşmüştür ki üvey abisi Aslan'a aşık olmuştur. Fakat onu bekleyen sürprizden haberdar değildir.
Kapıdan girdiği gibi şok olmuştum. Resmen oydu. Spor salonunda vurulduğum adam Aslan'mış. Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim. Hem belki artık onunla aynı odada kalacaktım, hem de belki üvey abim olacaktı. Allah'ım bu nasıl bir ikilemmm. Annemle tokalaştıktan sonra elini bana doğru uzattı ve yüzüme baktı. O da ne olduğunu anlamamıştı. Adamın suratına şok bir biçimde aptal aptal bakıyordum. En sonunda annem seslenince kendime geldim "oğlum iyi misin? Bak Aslan sana elini uzatıyor.". Annem uyarınca elini fark edebildim. Hemen elimi uzatıp tokalaştım ve "ya kusura bakmayın. Aşırı tanıdık geldiniz biran. Hoş geldiniz" dedim. Piç bir sırıtışla "geldinizzzz. Haha ufaklık çok mu kibarsın sen. Hoş geldin de geç" diyerek tiye aldı beni ve içeri geçti. Dakika bir gol bir. Daha ilk andan ukalalık yapıyordu. Annem söylemişti ama bu kadar hızlı beklemiyordum. Anneme dönüp bir el hareketi ile 'ne ayak bu' demeye çalıştım. Annem de kulağıma "Allah aşkına bu akşamlık alttan al. Ben Ahmet'le bu konuyu konuşacağım." diye fısıldadı. Salona doğru ilerlediğimizde Ahmet Abi bizimle birlikte oturmak için ayakta bekliyordu ama Aslan... Koltukta yayılmış kahvedeymiş gibi bacak bacak üstüne atmış telefonla uğraşıyordu. Bir insan bu kadar yakışıklı olup bu kadar karaktersiz olabilir mi? Biraz daha konuşsak soğuyacağım o kadar yani. Neyse annemin koltuğu göstermesiyle Ahmet abi ve peşi sıra da biz oturduk. Aslan tekli koltukta, annemle ben bir koltukta, Ahmet abi de bir koltukta oturuyordu. Ahmet abi halimizi hatırımızı soruyordu ve biz de cevap veriyorduk. Tatlı bir muhabbet ortamı vardı. Ama Aslan yanda yabani gibi oturuyor, annemin sorularına kısa bir şekilde cevap veriyordu. Ahmet abi muhabbeti artırmak için bana ders konularını sormaya karar vermişti.
