Forever With You

CHAPTER 20

"Hey, why are you crying?"

I suddenly looked up when someone spoke. I saw Mom looking at me worriedly seeing me in this state.

I immediately wiped my tears away as I shook my head.

"W-Wala po... Napuwing lang." pagsisinungaling ko. Tumawa pa ako ng mahina para baka sakaling mapaniwala siya kahit na alam ko namang hindi.

Mom sat beside me as she gently caressed my back.

"Pwede mo namang sabihin sakin kung anong bumabagabag sa'yo. You don't need to keep it to yourself anymore." she said.

Kahit anong gawin kong pagpunas sa luha ko ay di pa rin iyon matigil sa pagbuhos. Malungkot lang akong tumingin kay Mommy tsaka nagsalita.

"Si Paulo po kasi eh." ani ko na parang batang nagsusumbong sa magulang.

"What about Paulo? Anong ginawa niya?" aniya.

"Yon na nga po eh, wala siyang ginawa." sabi ko na may halong inis din. "Hindi niya po ako kinakausap. He's also been ignoring me earlier. Nakakainis na po." pagkwento ko na parang nagsusumbong.

I keep sobbing as Mom continued to caress my back.

"You have misunderstandings? Baka naman may nasabi ka sakaniya nang hindi mo namamalayan. Maybe you said something off that made him act like that." she said but I just shake my head. "Wala po. Last time po nung dito siya nag-dinner, iyon na rin yung huli naming pag-uusap. I even told him that Jeff is courting me, tapos magkukwento pa nga po ako sakaniya pero umalis din naman kaagad siya." sabi ko kay Mommy.

I looked at her with sad eyes. I can see that she's listening pero nang marinig niya yung mga huling sinabi ko ay napailing nalang siya tsaka maliit na ngumiti.

She looked at me. Inabot niya ang ulo ko tsaka niya iyon sinandal sa may balikat niya. Marahan niyang hinimas ako sa may balikat ko.

"Magiging maayos din kayo, alam ko." rinig kong sabi niya. "Maybe when he knew that someone is already courting you, maybe he's just distancing himself to you. Giving you and Jeff a little privacy and respect." she said.

My brows furrowed.

Paulo doesn't need to distance himself from me dahil lang doon. Hindi ko naman sinabi na gawin niya iyon. Hindi ba niya ako naisip kung anong iisipin at mararamdaman ko sa ginagawa niya?

"Hindi niya naman po kailangang gawin 'yon." mahinang sabi ko. "I'm even more than okay and complacent when I know I can reach him out easily. Hindi yung ganitong umiiwas siya dahil lang doon." sabi ko.

Mabigat nalang akong napabuntong-hininga dahil doon.

Despite of my situation, I thanked Mom for listening to me. Nadatnan niya pa ako sa ganoong sitwasyon na umiiyak dahil kay Paulo.

I don't know why all of a sudden, sa nagdaang linggo ay nahihilig ako sa pagsusulat. Hindi ko naman gawain 'to. I just found myself writing my emotions and feelings out. Narealize ko na narereflect na sa sinusulat at ginagawa ko yung kung anong nararamdaman ko. I feel some contentment whenever I write it.

A small smile is plastered on me when I went on a company. I just had my job interview and thankfully, natapos ko rin iyon at tatawagan nalang daw ako kung kailan ako pwede mag-start sa trabaho.

Maghahanap na sana ako ng masasakyan nang biglang mag-ring ang phone ko kaya dali-dali ko 'yong sinagot nang hindi na man lang pinansin kung sino ang caller.

"Hello, Bianca? Where are you? Nandito ako sainyo ngayon, umalis ka raw."

My eyes widened a bit when I recognized the caller's voice. It's Jeff.

"What are you doing there? Kailan pa kayo nakauwi?" tanong ko at hindi na nag-abalang sagutin ang tanong niya.

I thought they're still on a vacation now dahil wala naman siyang sinabi sakin na uuwi na pala siya, I mean sila. And now he's saying that he's at the house.

"We just got home last night. Nasaan ka ba? Susunduin na kita."

"No, no!" agad kong pagtanggi. "Pauwi na rin naman na ako. You can just wait for me there if you want." I said as I start to look around. "Sige na, hintayin mo nalang ako dyan." sabi ko at agad na binaba ang tawag niya.

Pumara na ako ng taxi nang makakita na ako.

Mabuti nalang sakto yung pagtawag niya sa akin dahil tapos na ako sa interview ko at hindi na siya matagal na naghintay sa akin.

Wala pa kasi akong pinagsasabihan nito, even Mom, lalo na man si Paulo na hindi ko makausap-usap. I'm planning to tell Mom about this when I start working already. As much as I can, I don't want to disappoint her again. Baka kasi masyado na akong nagpapakampante ngayon na ayos na kami at kapag nalaman niyang may ginawa ako na walang kinalabasan, bumalik ulit kami sa dati. I don't want us to get back at that situation again.

"Saan ka galing? Ba't bihis na bihis ka?"

Iyon ang tanong kaagad sakin ni Jeff nang makarating ako sa bahay. Siya ang sumalubong sakin ngayong pag-uwi ko.

I shrugged off a bit calmly. "Dyan lang." sabi ko. I looked at him and smiled a little. "Kamusta pala bakasyon niyo?" sinubukan kong magtanong para maiba yung topic.

"Okay naman." sabi niya rin. "Maybe better kung sa susunod makakasama na kita, right?"

I raised my brows as I forced a smile.

"Tsaka, nagtatanong na rin pala sakin sina Mom kung sino yung palagi kong kausap. I just couldn't tell them that it's you, na yung nililigawan ko yung kausap ko because I wanted to ask you first, Bianca. When will you be available? Gusto na rin kasi kita ipakilala sakanila kahit na nasa ligawang stage palang naman tayo."

Natigilan at nawala yung pilit kong ngiti sa labi ko. Parang bigla akong kinabahan na ewan.

I avoided my gaze at Jeff as I sat at the couch.

"Pwede bang sa susunod nalang, Jeff? Di pa kasi ako ready eh." I said honestly.

I looked at him again but he's just staring at me. Few seconds after, he sighed as he nodded his head a bit.

"Okay... If that's what you want." he said.

I just gave him a small smile bago ako nagpaalam na aakyat lang ako sa kwarto para makapagbihis. Umalis din pala si Mommy kanina at si Yaya na ang nagpatuloy sakaniya. But before I could even go upstairs, hinabol niyang ibinigay sakin yung pasalubong niya raw para sa akin. I looked inside the paper bag and saw a rattan bag. It looks good kaya bumaling ako sakaniya't ngumiti.

"Thank you... Di ko naman inaasahan na may pasalubong ka pala." sabi ko tsaka mahinang tumawa.

"Bumili rin kasi ng ganyan si Jill kaya nagtingin-tingin na rin ako para may maibigay ako sa'yo pag-uwi ko." sabi niya habang nakangiti rin.

Napatango-tango nalang ako. I thanked him once again for the pasalubong, na-appreciate ko naman iyon syempre.

Pagkatapos kong magbihis ay bumalik din kaagad ako sakaniya. I asked him what he's up to at wala naman pala siyang ibang sadya kundi yung ibigay yung dala niyang pasalubong sa akin.

So I just invited him to have snacks with me para may makasama akong kumain. Yaya prepared us some snacks, juice and egg pie. Jeff and I just catched up again. At may baon pa siyang kwento, hindi ata naubusan eh.

I was just quietly listening to him as he share what was his experiences during their vacation. He looks so happy. Ang genuine nung way ng pagkwento niya kaya hindi ko namalayan na napatitig na pala ako sakaniya pero agad din naman akong umiwas ng tingin nang matauhan ako.

I couldn't share anything new to him dahil wala naman masyadong nangyayari sa buhay ko kaya hinayaan ko lang na siya ang magkwento nang magkwento.