Forever With You

CHAPTER 10

Hapon na at vacant ko ngayon dahil hindi pumasok yung isang Prof namin. Magdidismissal na rin mamaya kaya hihintayin ko nalang iyon para makauwi na.

Naglalakad ako palabas ng cafeteria nang may biglang humigit sa braso ko kaya napahinto ako sa paglalakad at napatingin sa taong iyon. I raised a brow when it's Ara. She looks mad. Parang sa akin siya galit kahit na wala naman akong ginagawa sakaniya.

I looked around for a second para tignan ang mga tao sa paligid. They're all busy with their own world at mabuti nalang at hindi nila kami napapansin.

"Let go of me." I then said as I also tried to get my arm from her grip pero mas lalo lang niyang hinigpitan ang hawak niya sa akin. "Ano ba!" inis kong reklamo sakaniya.

"Anong sinabi mo sakaniya?"

My brows furrowed at her.

What does she mean? Anong sinabi ko? Kanino?

"Ano bang sinasabi mo?" kalmado kong tanong na may halo pa ring inis.

"Wag ka ngang magpanggap. May sinabi ka kay Paulo, ano? Anong sinabi mo sakaniya, ha? Hindi na siya nagrereply sa mga messages ko. Pati yung mga tawag ko hindi niya sinasagot." galit niyang ani sa akin.

I stared at her unbelievably as I slowly let out a smirk. Marahas ko ring binawi ang braso ko sakaniya tsaka matapang na tumingin sakaniya.

"You're unbelievable." I said, smirking.

I didn't thought she'd come to this point na nanunugod ng ibang babae basta-basta nang dahil lang sa lalaki. And the worst part is that the guy is my bestfriend, at sa akin siya sumusugod.

"Wala akong sinabi, Ara. Wala pa akong sinasabi." sabi ko.

Wala akong balak na makipag-away sakaniya o makipag-sagutan kaya naman akmang tatalikuran ko na siya pero marahas niyang hinila ang buhok ko dahilan para mapaharap ako nang sapilitan sakaniya. At naramdaman ko rin ang biglaang pagdapo ng palad niya sa kaliwang pisngi ko.

There, I heared some people here inside the cafeteria gasped. They must've heared the way Ara slapped me. At may narinig din akong dali-daling lumapit sa gawi namin pero hindi ko nalang pinansin iyon.

"Anong nangyari rito? Ara, what did you do?!" nag-aalalang pag-uusisa ng babae na dumating. There I recognized her. It's Jillian...

"Wag kang mangigialam, Jillian." usal ni Ara.

I gritted my teeth as I touched my cheek where Ara slapped me. Aaminin ko na masakit pero hindi ko nalang ipinahalata. I gently caressed it as I slowly face her again.

"Desperate move." I uttered to her.

Parang mas nagalit at nanggigil ata siya sa sinabi ko kaya akmang sasampalin niya ulit ako pero mabilis na humarang sakaniya si Jillian. Pumagitna siya sa amin dahilan para mapatigil si Ara.

"Ano ba?! Ara, tama na!" sigaw ni Jillian kay Ara.

"How dare you to call me desperate, Bianca. Sa ating dalawa, ikaw ang desperada dahil hindi mo nga mapakawalan si Paulo! Sino ka ba, ha?"

"Anong sinasabi mo?" ani ko. "Paano ko siya papakawalan eh hindi ko naman kinukulong?" mahina pero may diin kong usal sakaniya. "You're dreaming. Wake up. Paulo is my bestfriend. Sa ating dalawa, sa akin siya malapit at hindi sa'yo." dagdag ko para maasar siya.

I gave Ara my one last look before turning my back at her. The stares around me made me uncomfortable. Mabuti nalang at walang Prof na nasa paligid kaya walang nakakita sa amin. At sana lang wag kumalat yung nangyari, malilintikan nanaman ako kay Mommy kapag nalaman niya iyon kahit na hindi ko naman na kasalanan.