Gölgemdeki Güneş || Yarı Texting

2.5

Beğenirseniz çok sevinirim,
keyifli okumalar...

"Alin bir sakin mi olsan artık."

"Nasıl sakin olayım Aden. Çocuğun evine gidiyorum resmen."

Alin'in söylediğine kahkahalarla gülmeye başladığımda bana ters ters baktı. Ben gülmeye devam ederken karşısında durduğumuz sınıfın kapısı açıldı.

"Aden, çok mutlusun yine bakıyorum."

İçeriden çıkan Taner hoca konuştuğunda gülümsedim. En sevdiğim hocalardan biriydi.

"Öyle hocam."

Yanımdan geçerken güldü ve omzuma dokunup koridorda ilerlemeye başladı.

Bakışlarım açık duran sınıf kapısına kaydığında Kamer'in kaşlarını çatmış bir şekilde az önce Taner hocanın elini koyduğu omzuma baktığını gördüm.

Öğle arası ve diğer teneffüslerde sınıftan çıkmamış Alin'i zorla ikna etmiş test çözmüştüm. Bu yüzden de onu sabahki olaydan sonra bir daha görmemiştim. Öğle arasındayken fotoğraf paylaşmıştı.

Ama sen bana bakıyorsun da, beni görmüyorsun ki...

Açıklama kısmında yazdığının aksine artık onu görüyordum. Tabi onun bundan henüz haberi yoktu.

Arkasından gelen Cem onu ittirdiğinde ileriye sendelemiş sonra Cem'e ters ters bakmıştı.

"Ne itiyorsun oğlum?"

"Kapının önünde dikiliyorsun kardeşim. Casper mıyım ben nasıl geçeyim?"

Cem'in dediğine Alin'le beraber güldüğümüzde Kamer bize ters ters bakmış sonra koridorda yürümeye başlamıştı. Biz de arkasından ilerlerken Cem Alin'in omzuna kolunu atmış ardından homurdanmıştı.

"Huysuz."

İstemsizce güldüğümde Cem de bana bakıp güldü. Okul binasından çıktığımızda kenarda bizi bekleyen Kamer ve Bora'yı gördüm. Bora'nın son dersi beden olduğu için bizden önce gelmiş olmalıydı.

Yanlarına gittiğimizde Bora bana gülümsemiş ardından yanıma gelip kolunu omzuma atmıştı.

"Naber, prenses Aden. Sabah bir gittin bir daha gelmedin?"

Bora sorarcasına konuştuğunda gerilsem de bir şey belli etmemeye çalıştım.

"Öyle oldu. Hadi gidelim. Korhan'ın haberi var geleceğimizden."

Arabaların yanına geldiğimizde Alin Cem'in kolundan tuttu ve onu Bora'nın arabasına sürükledi. Kamer bana göz ucuyla bakıp kendi arabasına ilerlerken Bora da kolunu omzumdan çektikten sonra konuştu.

"Bizle mi geliyorsun?"

Kararsız kalsam da en sonunda içimdeki sesi dinledim ve başımı onaylamazcasına salladım.

"Kamer'in arabası daha güzel. Onunla gideceğim."

Üç saniye içerisinde uydurduğum bahanemi söyleyip cevap vermesini beklemeden hızla Kamer'in arabasına ilerledim. İnandığını pek düşünmüyordum ama yapacak bir şey yoktu.

Ön koltuğun kapısını açıp oturduktan sonra sertçe kapıyı kapattığımda Kamer kaşları çatık bana döndü ama beni görür görmez çatık kaşları havaya kalkmıştı. Şaşırdığını tahmin edebiliyordum.

O hâlâ şaşkınlıkla bana bakarken yanımızdan geçen Bora'nın arabasını gösterdim.

"Gitmiyor muyuz?"

Sorduğum soruyla bir süre daha bana, beni anlamak ister gibi baktı ve ardından başını sallayıp önüne döndü. Beni anlayamazdı çünkü ben de kendimi anlayamıyordum. Neden bu arabadaydım mesela? Sanırım hoşlandığım bilinmeyen kişisinin, Kamer olduğuna alışmaya başlıyordum.

Telefonunu radyonun yanındaki tutacak kısmına yerleştirmiş Bora'dan gelen konumu açmıştı. Şuan mesaj atsam ne yapabilirdi ki? Neyse ki böyle bir şeye girişmeye cesaretim yoktu.

Yol sessiz bir şekilde ilerlerken bu sessizliğin beni gerdiğini fark ettim ve elimi radyoya uzattım.

"Açabilir miyim?"

Başıyla onayladığında radyoyu açtım ve kanalları gezmeye başladım. Duyduğum şarkıyla gülümsedim ve arkama yaslandım.

Ben belki korkak biriyim ama yinede sevebilirim
Ne kadar üzülmem gerekse de
Ama sen bana bakıyorsun da
Beni görmüyorsun ki

"Ama sen bana bakıyorsun da, beni görmüyorsun ki."

Kamer'in söylediğiyle ona döndüm. Göz göze geldiğimizde şaşırmış sonra tekrar önüne dönmüştü. Sanırım dışından söylediğini sonradan fark etmişti.

Nakarat tekrar ederken Kamer hızla radyoyu kapattı.

"Niye kapattın ki?"

"Sana ne?"

Soğuk ve sert çıkan sesiyle duraksadım. Kötü bir şey de dememiştim ki.

Boğazıma oturan yumruyla cevap vermeden başımı cama çevirdim ve dışarısını izlemeye başladım. Böyle bir çıkış beklemiyordum ondan. Açıkçası kırılmıştım.

Aramızda tekrar bir sessizlik olduğunda Kamer'in derin bir nefes verdiğini duydum ama dışarıya bakmaya devam ettim.

"Gü-Aden."

İkinci adımı söyleyecekken son anda değiştirmesiyle heyecan yapmıştım ama bunu dışarıya yansıtmamayı bir şekilde başarabilmiştim.

Ona bakmamaya devam ederken araba da Korhan'ın evinin önünde durmuştu. Kapının koluna uzandığımda diğer kolumda hissettiğim elle durdum.

"Aden seni terslemek istememiştim, özür dilerim. Sadece bu biraz özel bir mevzu."

Evet benimle ilgili ama bana ne? Cümlenin saçmalığına gözlerimi devirmek istedim.

"Önemli değil Kamer. Özelmiş zaten bana ne?"

Gözlerinde gördüğüm kırgınlıkla dediklerimi sonradan fark etmiştim. Kamer'le konuşurken ağzıma gelen her şeyi direkt söylüyordum ve bundan nefret etmeye başlamıştım. İstemeden yine onu kırmıştım.

Bakışlarını kaçırdıktan sonra elini kolumdan çekti ve kilidi açıp dışarıya çıktı. Onun arkasından ben de çıktım ve o önden ben arkadan kapıya ilerledik. Boralar çoktan gelmişti.

Kapının önüne geldiğinde zile basıp kenara çekildi. Yanına geçmek yerine arkasında durduğumda göz ucuyla bana bakmış sonra başını sağa sola sallayıp önüne dönmüştü.

Kapı Bora tarafından açıldığında şansıma sevgilerimi iletmek istiyordum.

"Sonunda geldiniz abi. Gözlerimiz yollarda kaldı."

Bora alayla konuştuktan sonra kaşlarını kaldırıp indirmeye başladı ve sırıtarak bir bana bir Kamer'e baktı. Yanaklarım kızarmaya başlamışken Kamer bir adım atıp Bora'yı omzundan tuttu.

"Boş yapma kardeşim. Yürü."

Kamer, bastırarak söylediği şeylerden sonra Bora'yı omzundan sürükleye sürükleye götürmeye başladı. Bora ne kadar baskısından kurtulmak için çabalasa da başaramamıştı.

Onlar gözden kaybolduğunda ben de içeriye girip kapıyı kapattım.

"Aden nerede lan?"

İçeriden bağıran Korhan'ın sesini duyduğumda kendimi derin bir nefes almak zorunda hissetmiştim. Umarım bir sorun çıkmadan bu günü kapatabilirdik.