Freya Ida Lori, yalnızlığı tam anlamıyla tadan ve yaşayan bir kızdı ancak ironik bir şekilde bu durumda olan tek kişi o değildi.
O da kız ile aynı durumdaydı.
Regulus Arcturus Black.
Regulus, 18. yaşının beraberinde getirdiği tehlikeye ortak olar...
Sonra Regulus, kıza aklındaki planı anlattı. Olası kötü bir sonuca yol açması muhtemeldi elbette, biraz da can sıkıcıydı ama mantıklı olduğu su geçirmez bir gerçekti.
"Bir süre daha burada olacağız anlayacağın," dedi Regulus, konuşması bittikten sonra.
"Sorun değil," dedi Freya, gözlerini çocuğun gözlerine dikti. "Ama emin misin, yani yaşanacak onca şeyden sonra-"
"Evet, eminim." dedi çocuk hızla kızın lafını keserek. "Hem... Tepkisini de görmüş olacağım, merak ediyorum; anlarsın ya."
Sonra sessiz kaldılar, yatağa yan yana oturuverdiler. Ansızın gelen öpüşmelerinden sonraki ilk konuşmalarının böyle olacağını ikisi de tahmin etmemişti büyük ihtimalle.
Freya utangaçlık hissetmiyordu, Regulus da öyle. Hatta ikisi de bu konuyu konuşmak için yanıp tutuşuyor gibiydi. Belki biraz da tekrarlamak istiyorlardı ama bunun ne yeri, ne de zamanıydı.
Pat diye konuşuverdi. "Şey," dedi Freya. "Oldukça heyecan vericiydi aslında."
"Hangisi?" diye sordu Regulus. "Öpüşmek mi yoksa üzerimize lanetler yağması mı?"
