Freya Ida Lori, yalnızlığı tam anlamıyla tadan ve yaşayan bir kızdı ancak ironik bir şekilde bu durumda olan tek kişi o değildi.
O da kız ile aynı durumdaydı.
Regulus Arcturus Black.
Regulus, 18. yaşının beraberinde getirdiği tehlikeye ortak olar...
gece bir bölüm atmıştım, görmemiş olma ihtimalizine karşı söyleyeyim. yorum yapmayı unutmayın lütfen, iyi okumalar dilerim!
***
bölüm şarkısı: pvris - are you ten years ago.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
if i left the light for you then if you show.
***
Ertesi gün, her şey normale döndü. Bir noktada, elbette.
James ve Lily, malum haberden sonra yatak odalarına çekildiler. Konuştular, ağladılar ve başka şeyler yaptılar.
Remus, Sirius'u odasına taşırken bir ton küfür etti ama ağzından küfür çıkmasına rağmen, dudaklarında kocaman bir gülümseme vardı.
Aynısı Dorcas ve Peter için de geçerliydi, Peter henüz şoku atlatamamıştı gerçi, ama onun da vakti gelecekti.
Sabah oldu, herkes bir an için bütün sorunları unuttu. Sirius, hayatında yaptığı en duygusal konuşmayı özel olarak Lily ile yaptı.
Bir ara garipleşti tabii ama kızıl bozuntuya vermedi.
Sonra hayat aniden toz pembe olmaktan çıktı, griliğe bulandı. Regulus Black, uyandı.
Regulus'un göz kapakları neredeyse birbirine yapışmıştı,bu his iğrenç ve acı vericiydi. Gözlerinin bir süre aydınlığa alışmasını bekledi, ardından bulunduğu odaya baktı. Pek bir şey yoktu, bir yatak, bir masa ve bir dolap. Sandalye yoktu. Tuvalet yoktu. Herhangi bir şey yoktu. Bomboştu. Ama daha da fenası, Freya yoktu.
Regulus hızla doğruldu yataktan, kapıya yöneldi, tokmağı çevirdi ama kapı açılmadı. "Pislik herif," diye tısladı ve sertçe kapıya vurdu. "SIRIUS!"
Freya neredeydi, onu Grimmauld'da bırakmış olamazlardı; mutlaka yanlarında getirmişlerdi ama peki neden burada değildi? Sirius, çocuğun kızı göremeyince delireceğini akıl edemiyor muydu?
Ediyordu, zaten amaç buydu.
Regulus'un kafayı sıyırmasını istiyordu.
Birkaç kez daha bağırdı abisinin adını, tekmeledi kapıyı. Dakikalar geçti, artık evi başlarına yıkacak kadar gürültü oluşturunca, kapı açıldı. Ansızın gelen bir büyü, çocuğu kapıdan uzaklaştırıp odanın uzak bir köşesine savurdu.
Sirius, tek başınaydı ve çatık kaşlıydı. "Kes artık sesini," derken kapıyı kapatmıştı. "Bu kadar gürültülü olabildiğini unutmuşum."
