Adel:Hadi ama bak ekmek almak bu kadar uzun sürmüyor
Adel:Evde mi değilsin?
Adel:İnşallah yine Mersin'e kaçmamışsındır
Sinan çevrimiçi.
Sinan:Evin önünde misin?
Sinan:Ben evde değilim Adel
Adel:Sen zaten ne zaman evde oluyorsun ki
Çillerinden öpemeyecek olma üzüntüsüyle omzumu düşürdüm ve merdivenlerden inmeye başladım.
Daha fazla oyalanmadan ekmek alıp eve koşmam gerekiyordu.
Binadan çıkıp koşarak bizim evin alt sokağındaki fırına girdim ve 3 ekmek alıp eve doğru koşmaya başladım.
İnsanın sevgilisi olunca böyle zorluklar çekiyormuş demekki. Ciğerim patlayacakmış gibi hissediyorum.
Evin sokağının başında koşmayı bıraktım ve normal bir şekilde yürümeye başladım.
Bir ara Hatice teyzeyede uğramalıydım.
Yoksa sevgiliyi yaptın beni unuttun derdi.
Gülümseyerek bizim evin ziline bastım. Otomatik sesini duyunca kapıyı açıp binaya girdim. Şimdi kapıyı açan kesin abimdi ve geç kaldığım için ısıracaktı beni.
