တိမ်တွေနေတဲ့ အရပ်ဆီ.....
မိုးတိမ်ပြာအရှေ့ကကားကိုမျက်ချေမပျက် စောင့်ကြည့်ထားလေသည်။ခေတ်ဆီသို့ဖုန်းခေါ်ပေမယ့် ခေတ်ကဖုန်းမကိုင်ပါ။
ခေတ်မင်းသစ်တို့လူနာအသက်ဘေးမှလွတ်သွား၍ဝမ်းသာနေကြသည်။
"ကျေးဇူးပါပဲရှင် ကျွန်မသားလေးရဲ့အသက်ကိုကယ်တင်ပေးလို့ ဒေါက်တာတို့ကိုဘယ်လိုကျေးဇူးတင်ရမလဲကိုမသိတော့ဘူး"
"ရပါတယ်ဗျ လူနာတွေကိုစောင့်ရှောက်ပေးဖို့ကကျွန်တော်တို့အလုပ်ပါ"
"ဟုတ် ဒါဆိုကျွန်မသားလေးကိုသွားကြည့်လိုက်ပါအုန်းမယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ"
ခေတ်မင်းသစ်အခုလိုလူနာ၏အသက်ကိုကယ်နိုင်တာကြောင့် စိတ်ထဲကြည်နူးမိပါသည်။လူနာရှင်မှာလည်းထပ်တူပင် ပျော်နေလေရဲ့။
"Congratulation ပါခေတ်မင်းသစ်"
"အာမဟုတ်တာဒေါက်တာရဲ့ ဒေါက်တာကပိုပြီးတော်ပါတယ်ကျွန်တော်တို့ထက်"
"ကဲတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ေမြာင့်ပင့်နေရင်ပြီးမှာမဟုတ်တော့ဘူး"
"ဟဟ"
"အက်ဆိုဒေါက်တာ့ကိုခွင့်ပြုပါအူန်း
"ဟုတ်ကဲ့ဒေါက်တာ"
ဒေါက်တာကခေတ်မင်းသစ်ရဲ့ပုခုံးအားပုတ်ပြီးအရှေ့သို့ထွက်သွားလေတော့သည်။ခေတ်မင်းသစ်လည်း နားရန်အခန်းဆီသို့ပြန်လာခဲ့သည်။အခန်းထဲရောက်တော့ဖုန်းလေးအားဖွင့်ကြည့်လိုက်လေသည်။
"ဟင် ရောင်ဖုန်းခေါ်ထားတာပဲအများကြီးပဲ ဘာများဖြစ်လို့လဲ"
ခေတ်မင်းသစ် ချက်ချင်းဖုန်းကိုပြန်ခေါ်လိုက်လေသည်။
"တီ....တီ"
"Hello"
တစ်ဖက်မှဖုန်းဖြေသံကတိမ်တိုက်ရောင်မဟုတ်ပဲ အခြားသူဖြစ်နေ၍ ခေတ်စိုးရိမ်သွားခဲ့သည်။
"မင်းဘယ်သူလည်း ဘာလို့ရောင်ရဲ့ဖုန်းကမင်းဆီရောက်နေရတာလဲ"
"ခေတ်မင်းသစ် ငါပါ မိုးတိမ်ပြာ"
"ဟမ် ကိုမိုးတိမ်ပြာကဘယ်လိုလုပ်ပြီး"
YOU ARE READING
တိမ်တွေနေတဲ့ အရပ်ဆီ.....(Complete)
Romanceတိမ်တိုက်ရောင် "အထီးကျန်ခြင်းဆိုတာ ကိုကိုယ်တိုင်ဖန်တီးလို့ အထီးကျန်ရတာပါပဲ။လူတိုင်းက ပျော်ရွှင်အောင်နေလို့ရပါတယ်။အက်ဒီပျော်ရွင်မှုက ကိုယ်ချစ်တဲ့သူ ကိုယ်မြတ်နိုးတဲ့သူတွေနဲ့သာ ကုန်ဆုံးရင် မင်းေလာက်ပျော်ရွှင်ဖို့ကောင်းတဲ့သူ ဒီကမ္ဘာမှာ မရှိတော့ဘူးပေါ့"...
