တိမ်တွေနေတဲ့ အရပ်ဆီ.....
ခေတ်အားရေပတ်တိုက်ပေးပြီးပေါ့ပေါ့ပါးပါးဖြစ်စေမယ့် အကျင်္ီတစ်စုံလဲပေးထားလိုက်သည်။ညနက်နေပြီမို့ အိပ်ယာဝင်ရန်ခေတ်အခန်းထဲကထွက်ဖို့အလုပ်
တိမ်တိုက်ရဲ့အကြည့်ကတစ်စုံတစ်ခုဆီသို့။ ဒါက ငါငယ်ငယ်ကမင်းကိုပေးထားတဲ့အရာလေးပဲ။ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဖန်ပုလင်းလေးထဲတွင် အသက်မရှိတော့တဲ့ လိပ်ပြာလေးတစ်ကောင်ပင်။အခုတော့ ခေတ်ကပြောင်းလဲပေးထားတာပဲ။မှန်ဘောင်လေးထဲမှာ အက်လိပ်ပြာလေးကို သေသပ်စွာဖြင့်ကော်ရည်လောင်းထားသည်။ငါကမင်းကို အမှတ်မထင်ပေးလိုက်မိတာ။မင်းက ခုထိသိမ်းထားဆဲနော်။ငါမင်းကို တကယ်နားမလည်နိုင်တော့ဘူးခေတ်ရယ်။
################
မနက်အစောကြီး မီးဖိုချောင်ထဲအလုပ်ရှုပ်နေသောတိမ်တိုက်။ခေတ်အတွက်မနက်စာ ပြင်ပေးနေခြင်းပင်။ဘာမှမချက်တတ်တာကြောင့် မနေ့ကလိုထမင်းကြော်ပဲဖြစ်သည်။အသီးအရွက်တွေနဲ့ပေါ့။
"အဟွတ် အဟွတ်"
ချောင်းဆိုးသံကြောင့် တိမ်တိုက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ခေတ်ပင်။
"အော် မင်းနှိုးပြီလား ငါမင်းအတွက်မနက်စာပြင်ထားတယ်"
"တော်ပြီ မစားဘူး"
"ဘာလို့လဲ ငါမင်းကိုစားစေချင်လို့လေ"
"အဟက် စားစေချင်တာလား အက်ဆိုလည်းပေး "
ခေတ်ကပန်းကန်ကိုယူပြီးအရန်သင့်သူ့ဘေးတွင်ရှိနေသော အိတ်ထဲသို့သွန်ထည့်လိုက်သည်။
"ခေတ် မင်းဒါဘာလုပ်တာလဲ မင်းရိုင်းလှချည်လား"
"ဒီမှာတိမ်တိုက် မင်းငါ့ကိုကြိုက်သလိုထင် ဒါပေမယ့်ငါကမင်းလောက်တော့ရွံစရာမကောင်းသေးပါဘူး"
"ငါဘာမှမလုပ်ထားဘူးခေတ် "
"ငါအရက်မူးနေတာကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီး ညက.....မင်း"
"တော်တော့ခေတ် မင်းငါ့စေတနာတွေကိုမစော်ကားနဲ့ ငါ့အက်လောက်ရုတ်မညံ့ဘူး"
"ဟုတ်လား မင်းအက်လိုပြောလည်းငါကယုံမယ်ထင်လား ဘာလဲမင်းကငါ့ကိုအပိုင်ကြံပြီး ဒီစည်းစိမ်တွေကိုလိုချင်တာလား"
YOU ARE READING
တိမ်တွေနေတဲ့ အရပ်ဆီ.....(Complete)
Lãng mạnတိမ်တိုက်ရောင် "အထီးကျန်ခြင်းဆိုတာ ကိုကိုယ်တိုင်ဖန်တီးလို့ အထီးကျန်ရတာပါပဲ။လူတိုင်းက ပျော်ရွှင်အောင်နေလို့ရပါတယ်။အက်ဒီပျော်ရွင်မှုက ကိုယ်ချစ်တဲ့သူ ကိုယ်မြတ်နိုးတဲ့သူတွေနဲ့သာ ကုန်ဆုံးရင် မင်းေလာက်ပျော်ရွှင်ဖို့ကောင်းတဲ့သူ ဒီကမ္ဘာမှာ မရှိတော့ဘူးပေါ့"...
