တိမ်တွေနေတဲ့ အရပ်ဆီ....
လေးနှစ်ခန့်ကြာသော်........
"အန်တီ တိမ်တိုက်ရှိလား"
"ရှိပါ့ သူ့အခန်းထဲမာစောနကတော့ ရေချိုးမလို့ပြောတာပဲ ခုဆိုပြီးနေလောက်ပီ"
"အော်အက်ဆို ကျနော်သွားခေါ်လိုက်အုန်းမယ်နော် အန်တီ"
"အေးအေးသား"
သီဟအခန်းတံခါးကိုအသာလေးဖွင့်ကာခေါင်းလေးတိုးပြီးဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။မတွေ့တာမို့ဝင်ကာကုတင်ပေါ်သို့ဝင်ထိုင်လိုက်တော့သည်။ထိုစဥ်ရေချိုးတဘက်လေးကိုခါးတွင်ပတ်ကာထွက်လာသော တိမ်တိုက်။
"ဟာ.....မင်း"
"🤤🤤🤤"
သီဟမျက်လုံးများက တိမ်တိုက်ရဲ့အဝတ်မဲ့နေသော ခန္တာကိုယ်လေးဆီသို့။သီဟရဲ့အကြည့်ကြောင့်တိမ်တိုက်ခမျာ မျက်နာတခုလုံးနီရဲလာတော့သည်။လက်များမှာလည်း သူ၏ချယ်ရီသီးလေးနှစ်လုံးကို အုပ်လျက်။
"ခွေးကောင်သီဟ မင်းဘာကြည့်တာလဲ"
"ငါ ငါ"
အသံများပင်တုန်ရီလောက်အောင်ကျနော့်ခန္တာကိုယ်က အက်လောက်ဆွဲဆောင်မှုရှိတာလား။ ပီးတော့ ငါကယောကျ်ားလေးလေ ဘာကိုအက်လောက်ငေးနေတာပါလိမ့်။
" သီဟ မင်းဘာဖစ်နေတာလဲငါထိုးမာနော် မင်း"
"မင်းကလည်း ငါကဒီအတိုင်းပဲကြည့်တာကို ဘာဖိနေတာလဲ"
"မင်းအကြည့်ကငါ့ကိုစားတော့မယ့်အတိုင်းပဲလေ"
"မင်းသာမိန်းခလေးဆိုငါမင်းကိုဒီချိန်မတရားကြံနေလောက်ပီ သိလား"
"-ိကိုမတရားကျင့်ပါလား နှာဘူးကောင်"
"ဟား ဟား ငါကစတာပါကွာ ခုအဝတ်စားအမြန်လဲ သိန်းဇော်တို့စောင့်နေပီကွ"
"မင်းရှိနေတာ ငါဘလိုလဲရမာလဲ"
"အေးပါကွာ ခုပဲထွက်ပေးမယ် ဟုပီလား ရှက်နေသေးတယ်မင်းကများ"
ပြောပြောဆိုဆိုသီဟအပြင်ထွက်သွားလေသည်။သူတို့ကတော့ကျနော့်ရဲ့ ပထမဆုံးသူငယ်ချင်းတွေပေါ့။ကျနော်ဆယ်တန်းအောင်တော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပေါင်းပြီး ဂီတာဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်ဖွင့်ထားတယ်။အဆင်ပြေလာတော့ဆိုင်ကိုနည်းနည်းတိုးချဲ့လိုက်တာပေါ့။ခုဆိုကျနော်အတော်လေး ပြောင်းလဲလာခဲ့ပြီလေ။အထီးကျန်တယ်ဆိုတာ ကိုကိုယ်တိုင်ကအထီးကျန်အောင်ဖန်တီးလို့ပါပဲ။လူတိုင်းကအမြဲတမ်း ပျော်ရွှင်အောင်နေလို့ရပါတယ်။အက်ဒီပျော်ရွှင်မှုတွေကို ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူ ကိုယ်မြတ်နိုးတဲ့သူတွေနဲ့သာ ဖြတ်သန်းရင် မင်းလောက်ပျော်ရွှင်တတ်တဲ့လူဒီကမ္ဘာမှာမရှိတော့ဘူးပေါ့။
YOU ARE READING
တိမ်တွေနေတဲ့ အရပ်ဆီ.....(Complete)
Lãng mạnတိမ်တိုက်ရောင် "အထီးကျန်ခြင်းဆိုတာ ကိုကိုယ်တိုင်ဖန်တီးလို့ အထီးကျန်ရတာပါပဲ။လူတိုင်းက ပျော်ရွှင်အောင်နေလို့ရပါတယ်။အက်ဒီပျော်ရွင်မှုက ကိုယ်ချစ်တဲ့သူ ကိုယ်မြတ်နိုးတဲ့သူတွေနဲ့သာ ကုန်ဆုံးရင် မင်းေလာက်ပျော်ရွှင်ဖို့ကောင်းတဲ့သူ ဒီကမ္ဘာမှာ မရှိတော့ဘူးပေါ့"...
