Notasız Şarkı

17*PART2

Bu bölümü sana ithaf ediyorum. Aslında finali sana ithaf edecektim ama artık hikayemin o merakla beklenilen mutlu sonu değilsin. Benim şarkılarımı notasız bırakıp gittin. Yani hala okuyorsan başımın etini yediğin bu bölümün ithafı sana. Belki de bunu yazdıktan yıllar sonra göreceksin, belki de hiç. Yine de bunlar senin için yazdığım son satırlar. Bugün son.

***

Hayat. 5 kelime, 23 yıl, tek insan.

Hayat senaryomun son sayfalarını kaybetmiştim. Ne aramaya ne de oturup kendim yazmaya gücüm vardı. Kaybedince yenilmezdi insan, vazgeçince yenilirdi. Bugüne kadar kaybetmiştim ama hiç yenilmemiştim. Şimdi vazgeçiyordum, her şeyden. Bu kitaptaki sonu beklemeyecektim, başka kitaplara gidecektim. Bu kitabın baş rolünde oynayamayacaktım. Son kez baktım yüzüne. Bu sefer sondu.  Gördüğüm manzaraya son bir defa daha baktım. Melis ve Doruk. Deniz ve orman. Mavi ve yeşil. Ben ve yol. Mutluluğu kim kaybetmişti de ben bulacaktım ki. Doruk'un bir sevgilisi vardı. Bunu atlayamazdım. O birine aitti, bana değil.  Güneş henüz yeni doğmuştu. Denizin kenarında oturuyorlardı. Melis'in başı, dün benim yaslandığım omuzdaydı. Bu muhteşem manzarayı terk etme vakti gelmişti. Beni neden buraya getirmişti ki? Son kez demişti.  Ben böyle hayal etmemiştim. Yere serili hayal kırıklıklarının üstüne basarak oradan uzaklaştım. Ait olduğum yer burası değildi. Kaçıp kurtulmak istediğim, her şeyi geride bırakmak istediğim yer burası değil. Oysa burası dün ne kadar da huzurluydu. Bugün ne kadar da kasvetli. Dün rahatça aldığım bu huzurlu nefesi, bugün zor zoruna vermiştim. Gitme vakti gelmişti. Hayatımdan bir yıldız daha kaymıştı.

"Yine yalnızsın."  Bu ses.. Yavaşça sağıma döndüm. 

"Merhaba."  Aptal aptal sırıtıyor, ellerini savuruyordu.

"Eğer gitmezsen bağıracağım. Gerçekten."

"Arkadaş olduğumuzu sanıyordum?"

"Yanlış düşünmüşsün. Sapıklarla arkadaş olmam ben."

"Ben sapık değilim Buse."

"Ben Buse değilim sapık."

"Yeniden başlasak iyi olacak."

"Şöyle yapalım. Sen buradan git ve bir daha gelme. Ben de bunları unutayım. Tamam mı?"

"Zaten bir gün unutacaksın Buse."

"Ne diyorsun sen?"

"Her şey unutulur."

Bu sapığı daha fazla dinleyecek değildim. Yoluma devam ettim. Gidecek uzun yollarım vardı. Ne dediğini anlamaya çalıştım.  Son kez bakmak için arkamı döndüğümde kimse yoktu. Yoluma devam ettim.

***

Tam bu son, daha fazla kırılamam derken yeniden kalbimin paramparça oluşumu izliyorum. Aşk kadını değildim ben, olamazdım da. Yakışmazdı bana. Giymemeliydim. Doruk'u tamamiyle hayatımdan çıkaracaktım bugün. Uğraşacak daha önemli işlerim vardı benim. Mesela o defteri bulmak gibi. O defteri bulmak artık bir görevimdi. Defter büyük ihtimalle o evin bir köşesindeydi. Onu bulacak ve buradan gidecektim. Peki o eve nasıl gideceğim? Hiçbirini görmek istemiyorum. Ya Ece ve Seray? Onları bir suçu yoktu. Aceleyle çantamdan telefonu çıkarıp Ece'yi aradım. İkinci çalışta açıldı.

"Buse neredesin?"

"İyiyim, merak etme."

"Yanına geleceğim."

"Hayır Ece. Sadece bir şey isteyip kapatacağım. İyiyim diyorum sana."

"Neden gittin evden? Annem ve babam da anlatmıyor."

"Konuşuruz sonra. Evde misin?"

"Evet."

"Benim odama git ve eski kaplamalı o defteri bul."

"Ne defteri bu?"

"Hadi Ece. Git ve ara. Eski kahverengi bir defter."

"Tamam ararım. Ama anlatacaksın."

"O defteri bulunca anlatacağım, söz."

"Tamam, anlaştık."

"Her yere bak.Senden haber bekliyorum. Görüşürüz."

Telefonu kapattıktan sonra yoluma devam ettim. O defteri bulup o doktorun ne saçmaladığını öğrenecektim. Bu defterde her ne yazıyorsa artık öğrenmenin vakti gelmişti.

Birden dönen başımla ağaca tutundum. Gözlerim kapanıyor, buna engel olamıyordum. Zor zoruna ayakta kalmaya çalışırken telefonum çalmaya başladı. Çantamdan telefonu çıkardım. Kim olduğunu okuyamasam da açmayı başarabilmiştim.

"Buse?"

Doruk'un sesiydi bu. Ağzımı açamıyordum. Nefes almak da oldukça zorlaşmıştı. Ağaca tutunacak gücüm kalmamıştı.

"Sana bir şey söylemem gerek."

Zorla algıladığım sesten sonra telefon elimden düştü. Ağaca tutunduğum elim de yavaşça kaydı.