𝟏𝟖𝟗𝟗 ;; 𝗶𝘃𝗼 𝗰𝗮𝗿𝗯𝗼𝗻𝗮𝗿𝗮

𝗧𝗘𝗡;

「 POV. Lilly 」

Od mojego ostatniego widzenia z tamtymi chłopakami minęły dwa dni. Dwa dni, a wszystko robię sama!

Jak mam być szczera to nie pierwszy raz pomagam komuś wrócić do swojego roku... Ale do tej pory każdy chociaż trochę mi w tym pomagał! A oni wyglądają, jakby w ogóle ich nie obchodziło to czy wrócą czy nie!

Byłam właśnie w trakcie szukania jednej części w piwnicy, ale chyba ją gdzieś zgubiłam. Zawsze tu była!

- Lilly? Lilly?! - usłyszałam krzyki mojej mamy.

Wyszłam z piwnicy i zaczęłam jej szukać po całym domu. W pewnym momencie znalazłam ją siedzącą razem z tatą na kanapie w salonie. Widać było, że byli czymś zaniepokojeni.

- Coś się stało? - spytałam, siadając na przeciwko nich.

- Tak... - odpowiedziała mi mama, a z jej oczu zaczęły płynąć łzy.

- Chodzi o to, że... - zaczął mój tata widząc, że mama nie da rady tego powiedzieć - Chyba szykuje się nalot na naszą wioskę... Nic jeszcze nie jest pewne, ale jest jakieś... - zamyślił się na chwilę - 90% szans, że tak będzie.

Moja mama rozpłakała się jeszcze bardziej, a ja nie wiedziałam co powiedzieć.

- Jesteś w niebezpieczeństwie, Lilly! - krzyknęła moja mama, wstając.

Podeszła do mnie, po czym mnie przytuliła. Tak naprawdę, to nie wiedziałam co powiedzieć. Nigdy wcześniej nie byłam w takiej sytuacji jak teraz.

- Musisz się stąd ewakuować... - powiedział tata - Ale jeszcze nie teraz. Może za jakieś... Dwa dni? Wrogowie mogą zaatakować jeszcze inne wioski, zanim zaatakują naszą...

- Zaraz, zaraz... A co z Wami? - spojrzałam na nich, gdy mama już mnie puściła.

- Uciekniesz sama - powiedziała, wycierając ze swoich policzków łzy.

- Co? Nie ma mowy! - krzyknęłam.

- Musisz. Może poprosimy tych chłopaków, aby Ciebie pilnowali. Widzimy, że ostatnio się do nich zbliżyłaś... - oznajmił tata, a ja od razu wiedziałam o jakich chłopaków mu chodzi.

- Idę ich poszukać, a Ty spakuj już najważniejsze rzeczy... - powiedziała mama, wychodząc z domu.