𝟏𝟖𝟗𝟗 ;; 𝗶𝘃𝗼 𝗰𝗮𝗿𝗯𝗼𝗻𝗮𝗿𝗮

𝗦𝗘𝗩𝗘𝗡𝗧𝗘𝗘𝗡;

「 POV. Erwin 」

Wszedłem do kuchni z zamiarem wzięcia talerza z jedzeniem i wróceniem do pokoju, ale moje plany zostały przerwane.

- Erwin, może zjesz z nami? - spytał Carbo.

Wywróciłem oczami, ale końcowo się zgodziłem. Odsunąłem krzesło obok Ivo i na nim usiadłem. Carbonara i David dziwne się na mnie przez to spojrzeli... Może to dlatego, że nie usiadłem obok nich pomimo tego, że było wolne krzesło.

- Um... Smacznego - odezwał się widocznie zdziwiony Ivo.

Aby dodać mu otuchy, spojrzałem na niego i się uśmiechnąłem. Młodszy odwzajemnił to, po czym zaczął jeść.

.⋆｡⋆☂˚｡⋆｡˚☽˚｡⋆.

Gdy zjadłem, wstałem od stołu. Odniosłem talerz do zlewu i znów wróciłem do pokoju. Niestety spokój nie był mi dany, ponieważ ktoś zapukał do moich drzwi.

- Kto?! - krzyknąłem, aby mnie usłyszał.

- Ivo! - odkrzyknął mi.

Podszedłem do drzwi i je otworzyłem.

- No o co chodzi? - spytałem.

- Możemy pogadać?... - spytał nieśmiało.

- Jasne.

Przepuściłem go w drzwiach, a później znów je zamknąłem. Usiadłem z chłopakiem na łóżku, a później na niego spojrzałem.

- No o co chodzi? - spytałem po raz kolejny.

- Dziwnie sie wuja ostatnio zachowujesz... - odezwał się cicho, jakby się bał, że zacznę na niego krzyczeć.

- Dziwnie? Co znaczy dziwnie? - spytałem, nie rozumiejąc o co chodzi.

- Odsuwasz się od innych... Dzisiaj na kolacji usiadłeś obok mnie, chociaż obok mojego brata i Davida było miejsce przygotowane specjalnie dla Ciebie...

- Ivo nie zrozum mnie źle... Po prostu chce od nich odpocząć, a Ty wydajesz się najbardziej odpowiedzialną osobą, aby się z nią trzymać. Wiesz... Nie chciałbym zostać całkowicie sam, nie?

- Tak... Jasne, rozumiem.

Uśmiechnął się. Zaczął nad czymś myśleć, a po chwili się odezwał.

- Pogadamy jeszcze o czymś? - spytał, a ja się zgodziłem.

.⋆｡⋆☂˚｡⋆｡˚☽˚｡⋆.

Gdy skończyłem opowiadać moją super zajebistą historie, spojrzałem na Ivo, który już spał.

Przykryłem go kocem, po czym usiadłem obok niego. Po kilku minutach patrzenia się w ścianę, zasnąłem.