Gimnazjalistka.

Dziwne..

Trochę mi dziwnie. Zmieniam swoje życie. Mineło rok odkąt nie ma Harrego. Narazie się uczę.. Chodzę na różne zajęcia i spotykam się z Alexem. Ale nie jako para. Bo on chyba woli chłopaców. Boję się go o to zapytać. Ale w końcu się przyjaznimy, pewnie mi powie.
Cały czas mam zarwanie głowy. Robię coś i się nie wysypiam. Odwiedzam grub Harrego codziennie. Wieczorny spacer, wszedł w mój napięty grafik. Czasami chodzi ze mną Alex. Ale rzadko. Rozumie że to dla mnie ważne.. Że to taka chwila odskoczni.. Piszę listy co dwa tygodnie. Wymieniam w nich co się wydarzyło i jak bardzo tęsknie za NIM. Od czasu pierwszego listu, loczek odwiedził mnie dwa razy. Nadal mam koszmary, ale się zmiejszyły. Niestety Harold tylko patrzył jak cierpię. Nic nie robił tylko stał i patrzył. Wydaje mi się że Harry lubi patrzeć jak cierpię. Zawsze jak mnie coś boli, albo jak płaczę czy smutam jest obok.. Jak cierpię.. A może wspiera mnie w takich chwilach? Nie wiem.. Z czasem wam powiem, może dopiero z czasem to zrozumiem? Dziewczyny się do mnie nie odzywają.. I dobrze. Mam je w dupie! Wredne "przyjaciółeczki" Claudii pisze, ale jeszcze mnie nie odwiedziła. Rodzice posłali ją do ciotki Brytnej na wieś. Mimo kilometrów mamy kontakt.
Nie prowadzę życia miłosnego.. Chyba że miłość do Izy się liczy? Ostatnio dużo mi pomaga. Lubię z nią gadać. Jest moją starszą siostrą ale za razem mamą. Co do mojej mamy? Piszemy sms. Zdecydowaliśmy z tatą że mama nie wie o Harrym. Ani o depresji. Powiedziałam jej że Harry mnie zostawił, przepłakałam noc i już jest okejj. Jest lepiej niż na początku. Nadal czuje pustkę, ale Alex ją zakrywa. Widzę w nim kandydata na najlepsego przyjaciela. Louis się nie odzywa. Niall pisze, niestety nadal żyje śmiercią Harrego. Obwinia się. Nie jest w stanie nic zrobić. Chciałabym się z nm spotkać, ale chłopak siedzi w Irlandii. I gnije.. Jak ja wtedy.. Muszę coś z tym zrobić.. Ale jestem bez silna.
Ta sytuacja mnie zabija...