ရေချိုးထဲရှိမျက်နှာသစ်ဘေစင်တွင်ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ကာ၊ခွန်းမောင်၏ခါးအားခွလို့ အမွှေးရိတ်ခရင်မ်ဖုံးလွှမ်းထားသောမျက်နှာသို့ထိတွေ့ကာပြုံးနေသည်အားမရပ်တန့်နိုင်။
" အမွှေးတွေထူလာလိုက်တာ "
မိုးထက်ဝဠာ၏စကားအားခွန်းမောင်ကအရေးမစိုက်ဟန်ပြုကာသူ၏ နှာဖျားဖြင့်မိုးထက်ဝဠာ၏နှာဖျားလေးအားပွတ်သပ်ကာဆို၏။
" လမ်းတွေတောင်လူသွားလာနည်းရင်မြက်ဖုတ်တွေထူနေသေးတာကို။မောင်လည်းအဲ့လိုပဲလေ "
အမွှေးရိတ်ဓားကိုင်ထားရင်းမိုးထက်ဝဠာမျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်။
သူအမွှေးထူတာနဲ့မြက်ဖုတ်နဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ။
" မြန်မာပြည်ပြန်ချင်လားဝနာ "
" မင်းရော... "
" ဝနာသဘောပဲ ။ ဘယ်ဘုံဌာနေဖြစ်ဖြစ်ဝနာရှိရင် မောင်ကနေတယ်"
အမွှေးမျှင်တွေရိတ်သိမ်းလိုက်တဲ့အခါခတ်ထန်သောအသွင်ပြင်နှင့်ခြားနားစွာလေးနက်ခိုင်ခံ့သောရုပ်သွင်မှာပေါ်လွင်လာသည်။ မျက်ဝန်းတွေမှာပို၍တောက်ပလာသယောင်။
မျက်နှာပြင်အားရေဖြင့်သန့်စင်ပေးပြီးနောက်တွင်၊မေးဖျားလေးအားအသာယာငုံ့နမ်းလိုက်၏။ ကော့တက်သွားသောနှုတ်ခမ်းလေးတွေမှာ ရင်ခုန်သံအားမြန်စေ၏။
" မနက်ဖြန် Private Jet နဲ့မြန်မာပြည်ပြန်ကြမယ် "
~
လေယာဥ်မှအဆင်းတွင်ပန်ကာလေ၏အရှိန်ကြောင့်လူသံတွေပင်မသဲကွဲပဲလေရှိန်ဖြင့်လူပင်လွင့်ထွက်မတက်။ ခွန်းမောင်၏ကျယ်ပြန့်ထဲလက်တွေကြားတင်းတင်းလေးဆုပ်ကိုင်ခံထားရကာ ပတ္တမြားရောင်ကော်ဇော်အတူလျှောက်လှမ်းရင်းနံဘေးတွင်တော့ အနက်ရောင်ဝတ်စုံလူတွေမှာတန်းစီလို့ရပ်နေ၏။
သူတို့အတူတွဲလျှောက်လာသည်နှင့်ခလုတ်နှိပ်လိုက်သည့်နှယ်တန်းစီဦးညွှတ်လို့ကြိုဆိုကြပုံကြောင့် မိုးထက်ဝဠာအနေရခက်စွာခြေလှမ်းပင်တန့်သွားသေးသည်။
နေရာမှထွက်သည့်အခါ အသင့်စောင့်ကြိုနေသောကားနက်အပေါ်ခွန်းမောင်မှာအသင့်တံခါးဖွင့်ပေးရင်းပြီးနောက်တခြားဘက်မှာဝင်ထိုင်လေသည်။
