Her Ruthless Husband

Kabanata 61

My son's so eager to go back to Korea that after we talked, he already packed his things. He's eager but he is not excited. I can see it.

"Baby, we can still back out," marahang wika ko habang papunta kami sa bahay nina Mommy.

I already booked a flight. We only have two days left here. Ngayon, didiretso kami kina Mommy para magpaalam ng maayos.

"No, Mom. It's okay."

"But you're not happy with your decision."

"Your happiness is also my happiness, Mom. Wherever I go, as long as I am with you, I'll be okay, Mom. I will be." He smiled at me for assurance.

Hindi ako kumbinsido roon. He already told me about his life here. How happy he is here. He can't fool me but his decision is final so I guess, this is it.

Nang makarating kami sa bahay nina Mommy ay tumakbo kaagad ang anak ko papunta sa Lolo't Lola niya.

"Lolo! Lola!"

"Dio Ceto!" mukhang gulat pa na ani ng parents ko.

Niyakap sila ng apo ng sabay dahil magkatabi lang naman sila sa sofa. Lumapit rin ako sa kanila at nag-beso pagkatapos ay umupo sa kaharap na sofa.

"Mommy, Daddy, I'd like to talk to you about things," puanang sabi ko kahit nasa harapan pa namin si Ceto.

"Mom, should I leave first?" inosenteng tanong ng anak ko.

Ngumiti ako sa kaniya. "Yes, please..."

"Sure po." Ngumiti siya at tumakbo papunta sa kusina. Baka may kaibigan siyang maid na naroon.

Sinundan namin siya ng tingin hanggang sa makapasok siya sa kusina. Tumingin na ako sa mga magulang ko nang mawala na ang anak ko.

"I am here to let you know that I am not mad anymore. I have forgiven you for everything. I don't wanna go back to Korea with a burden in my heart. Gusto ko na kapag bumalik ako roon ay magaan at maaliwalas ang pakiramdam ko," dire-diretsong wika ko.

"A-Ano?" gulat na tanong ni Mommy.

Ayokong umiyak ngayon lalo na't iiyak rin ang anak ko kapag nakita ako. As long as I can take it, I wil not cry.

"You didn't asked me if I'm okay when I woke up. You were there but you didn't said even one word. You just smiled, cried then left." Parang may bumara sa lalamunan ko na kailangan ko pang tumikhim para maging maayos iyon. "I-It...was hard for me. Sobrang hirap sa 'kin no'n na dahil sa guilt niyo ay hindi niyo na ako inasikaso. Instead you left me. A-Alone..."

Marahas akong bumuga ng hangin. "But it's okay. I understand. Naiintidihan ko. Pero sana man lang, binita niyo 'ko o kinamusta if okay ba ako. Dahil sa guilt niyo na sinaktan niyo 'ko noon, nasaktan niyo na naman ako ngayon. Because of your guilt, you unconsciously hurt me."

"S-Selena, s-sorry. H-Hindi namin alam—"

"Lagi naman kayong walang alam." I cut my Father's words. "Simula pa noon hanggang ngayon, wala kayong alam. Wala kayong alam kung nasasaktan niyo na ako. Kung kamusta ako. Kung ano nang nangyayari sa 'kin. Wala kayong alam. Paano nga ba naman kayong makakaalam kung hinahayaan niyo lang ako?"

"S-Sorry, a-anak..."

"B-But...d-don't worry. Hindi ako galit. Well, I was. I was mad. But not anymore. Babalik na kami ng anak ko sa Korea at gusto ko na kapag bumalik ako roon, maayos tayo. Na napatawad ko na kayo at sana mapatawad niyo na rin ang sarili niyo sa ginawa niyo sa 'kin. Forgive yourselves, Mom, Dad. I love you so free yourself from guilt. I am not mad anymore." I smiled at them, assuring them that I am all good.