şehrin duvarları! bxb

on üçüncü bölüm

Bir anda okumalar ve oylar arttı. Yorumlar da öyle. Çok mutlu oldum.

Teşekkür ederim. Sizi seviyorum. ❤️

İlk kırılma noktamız birinci dönemin bitmesine bir hafta kala oldu.

Şeyma'nın babası öldü.

Bir anda oldu her şey. Şeyma eve gitti. Babası kalp krizi geçirdi.

İlk kez çevremden bir insana bu kadar yakın biri ölüyordu. O kadar şok ediciydi ki ne yapacağımı, ne diyeceğimi bilmiyordum. Böyle bir durumda ne denirdi ki? O sabah Şeyma okula gelmediğinde ona nerede olduğunu sordum. Babam öldü yazdı sadece. Anlayamadım. Sonra evine gittim. Sarıldık, sessizce oturdu. Onu ilk kez bu kadar dağılmış görüyordum.

Gece yatağa girince yüzümü yastığa gömüp ağladım. Neye ağladım emin değilim. Şeyma'ya mı, babasına mı yoksa sevdiğin birisinin ölmesi fikrine mi bilmiyorum.

Neredeyse her gün Şeyma'nın evine gittik. Bazen Arda da bize katıldı. Onu yalnız bırakmak istemedim. Öyle bir durumda bir de yalnız hissetmek en kötüsü olurdu diye düşündüm. Her seferinde sanki Şeyma gitmiş de yerine daha sessiz, daha boş bir hali konmuş gibi hissettirdi.

Bir keresinde ikimiz parkta buluştuk. Yüzünde uzun bir süre sonra ilk kez biraz da olsa makyaj vardı. Kızıl saçlarını siyah bir şapkanın altına sokuşturmuştu. Sessizce bir bankta oturduk. Bir ara başını omzuma yasladı.

"En tuhafı da ne biliyor musun?" diye sordu.

"Çok kötü bir şey oluyor. Günlerce ağlıyorsun. Dünyan duruyor resmen. Hiç kimseyi hiçbir şeyi görmek istemiyorsun. Hayatının nasıl devam edeceğini bilmiyorsun. Ama her gün güneş doğmaya devam ediyor. Sen her şey bitti sanıyorsun ama nasıl oluyorsa güneş doğmaya devam ediyor."

O an onu o kadar iyi anladım ki bencilce davranıp umarım ben bunu hissetmem diye düşündüm.

İki gün sonra bana taşındık diye tek kelimelik kısa bir mesaj attı.

Şeyma'yı bir daha görmedim.